Dit is de juiste versie van 23-2

Het is intussen zaterdag. Elke ochtend wordt ik rond een uur of 6 wakker, omdat er dan al druk schoongemaakt wordt. Ik dacht misschien wordt dit in het weekend wat later gedaan, maar nee… Tijdens het ontbijt heb ik aan één van mijn broers gevraagd of zij dit elke dag deden. Hij gaf me een bevestigend antwoord en gaf aan dat hij me binnenkort een keer wakker zou maken, zodat ik kon helpen met moppen. Ik heb gezegd dat ik graag wilde leren hoe er hier schoongemaakt wordt, maar ik hoop wel dat het nog even duurt voordat ik heel vroeg (geen idee hoe vroeg), wakker gemaakt wordt. Het is wel handig om te weten hoe er hier schoongemaakt wordt, want ik zal toch ook mijn kamer zo af en toe een beurtje moeten geven.  

Het ontbijt vanmorgen was echt verschrikkelijk. Er lag brood op tafel, maar daar had ik echt totaal geen trek in, omdat het brood hier niet een beetje, maar echt ontzettend droog is zo zonder beleg. Ook stonden er bananen op tafel. Dus ik heb gevraagd of ik er hier één van mocht eten. Dit was prima. De bananen waren warm, toen ik hier een opmerking over maakte, vertelde één van mijn broers dat de bananen gekookt waren. Ik heb er volgens mij een half uur over gedaan deze banaan op te eten, het was echt zo ontzettend vies.  

Halverwege het schrijven van mijn blog werd ik geroepen door één van mijn broers. Hij wilde me laten zien hoe hij cassave klaarmaakte. Hij heeft het me rauw laten proeven. Er zit heel weinig smaak aan, maar het is prima te eten. Intussen staat er een pannetje op het vuur (letterlijk!) met cassave. Dit vuurtje staat in een pot midden in de keuken, die echt niet zo heel groot is, dus ik ben bang dat ik hier nog eens tegenaan ga lopen. Ook ben ik een beetje bang dat ik binnenkort zelf iets van cassave of pompoen moet gaan snijden. Dat doen ze hier vanuit hun hand. Ze houden de groente in de linker hand en hakken de cassave en pompoen dan met een groot mes in stukken. Ik vertelde dat ik bang was in mijn vingers te zullen snijden als ik dit zou moeten doen, omdat wij in Nederland vaak een snijplank (geen idee wat hiervoor het Engelse woord is, maar deze hing in de keuken, dus ik heb hem maar aangewezen) gebruiken. 
Tijdens het koken hebben we wat gekletst over onze school (deze broer doet ook nursing school). Hij vertelde dat hij het best moeilijk vind om naar school te gaan en dat hij soms ‘get in panic’. Ik vertelde dat het volgen van de opleiding voor mij soms ook moeilijk is, maar dat ‘we have to go through and we will make it’. Hij is volgend jaar klaar met de opleiding en wil graag naar Nederland komen om daar te werken. Hij vroeg of het in Nederland moeilijk is om aan een baan te komen als verpleegkundige. Dus ik heb geprobeerd om uit te leggen dat je in Nederland als verpleegkundige niet alleen in het ziekenhuis kan werken (zoals in Malawi), maar ook bijvoorbeeld in een verpleeghuis, dit begrip kennen ze niet in Malawi. Toen ik hem liet zien hoeveel Kwacha een vliegticket van Malawi naar Nederland kost, vond hij dit heel erg duur.  
Verder hebben we het gehad over onze gewoonten. Het wordt hier heel erg raar gevonden dat ik op mezelf woon. Ik heb meteen maar even gevraagd hoe laat hij opstaat. Hij vertelde dat hij veel te doen heeft voordat hij naar school gaat, dus hij staat om 5 uur op.. Dan weet ik meteen hoe laat ik kan verwachten wakker gemaakt te worden.  
Waar ik me de afgelopen dagen wel over verbaasd heb, is dat mijn broers een groot gedeelte van de dag alleen maar op de bank liggen, tv kijken en muziek luisteren. Verder hebben ze weinig andere bezigheden. De enige zenders die de hele dag aan staan zijn nickelodeon en wrestling. Dat laatste is echt vreselijk. Mensen slaan, schoppen en duwen elkaar, trekken aan elkaars haren, leuk programma.. ☹ Mijn broer vond dat ik deze sport ook maar moest gaan uitvoeren. Euh, nou nee.. 
Ik weet intussen alle namen van mijn broers, de oudste is Ackim, de middelste Daniël en de jongste Emmanuël. Dan is er ook nog een meisje die op de boarding school zit en daar dus ook woont.   
Intussen staat de gekookte cassave voor m’n neus.. Ik ben benieuwd. Brrr, alles dat hier gekookt wordt, wordt zo ontzettend droog, zo ook de cassave. Heb 2 kleine stukjes op, maar ook dit is echt niet lekker. Nog geen uur later wordt de Nzima alweer klaargemaakt.. Er wordt hier echt ontzettend veel en vaak gegeten, er is al tegen ons gezegd dat wij zo weinig eten.. Dus we zullen iets meer ons best moeten doen. 
Emmaly verteld net dat de wandeling van gister van huis naar St. John’s (het ziekenhuis) 11 kilometer lang was, vandaar dat ik vanmorgen wat spierpijn had. 
Vanmiddag hebben we een uitstapje gemaakt naar Lake Malawi. Samen met Ackim en Emmaly ben ik lopend naar het werk van mama Penjani gegaan. Hier aangekomen kregen we als een envelop in onze handen gedrukt, hierin zaten het permit van Emmaly en mij. Deze had Sister Florence opgestuurd vanuit Lilongwe. Gelukkig, dat is gelukt, dus we kunnen stage gaan lopen. Daarna heeft Ackim ons een goedkoop internetcafé laten zien waar we de komende tijd gebruik van zullen gaan maken om onze CAT te kunnen schrijven. Alles via onze mobiel doen is geen optie. Vooral omdat het internet het vaker niet doet dan wel. Toen we terug kwamen, stond mama Penjani bij de man die onze uniformen aan het naaien was. We moesten ze even passen. Opzich ziet het er prima uit, maar de man moet nog wel even leren om knoopsgaten te maken. Er wordt gewoon een gat in de stof geknipt, dit is het knoopsgat. Dus elke keer als ik de knoop open of dicht doe, blijft er een draad achter de knoop hangen. Maar de uniformen pasten ons prima. 
Hierna zijn we naar een vriendin van mama Penjani gelopen, die ons vergezelde naar Lake Malawi. De reis erheen was niet zo’n leuke ervaring. De vrouw kon in onze ogen echt niet rijden. De weg was erg bochtig en ze deed niet anders dan steeds hard gas geven op rechte stukken, om vervolgens weer vol op de rem te trappen als er een bocht aankwam. Langs de weg liepen en fietsten veel mensen, maar ook kinderen. We reden hier soms met 120 km per uur langs, waardoor we regelmatig onze adem inhielden, als we vlak langs iemand reden. We kregen een koekje aangeboden, ook Ackim nam een koekje, maar dit had hij beter niet kunnen doen. Hij kan niet tegen eten in de auto. Dus hij vroeg om een doekje, we hadden geen idee waarvoor. Maar daar kwamen we al vrij snel achter. Hij ledigde zijn maag in het doekje dat kleiner was dan een vaatdoek. Dat mislukte natuurlijk, waardoor de hele auto onder zat.. Ik was al niet zo heel lekker door de rijstijl van de vrouw, dus dit maakte het er niet beter op. De vriendinnen op de voorstoelen reageerden niet eens en deden alsof er niets aan de hand was, terwijl Emmaly en ik erg bezorgd waren om Ackim. Even later stopten we bij een winkel, hier werd wat water gekocht en we kregen een tuinslang aangeboden. Hiermee heeft Ackim de auto schoon proberen te maken, maar helemaal schoon werd het natuurlijk niet. Brrr..  
Eenmaal aangekomen bij de Lake, waren we de rit al snel vergeten. Wat een mooie plaats was dat. Heerlijk warm en schoon water, hoge golven. Als we niet om ons heen keken, voelden het even alsof we in Nederland waren. Heerlijk! Ook Ackim ging het water in, ondanks dat hij niet kan zwemmen. Beide vriendinnen gingen (natuurlijk) eerst een hele maaltijd eten die ze op het strand gekocht hadden. Wij vonden het best lastig wat we aan mochten bij het zwemmen. Ik heb maar een korte short over mijn bikini aangedaan. Toen we zagen hoe de vriendin van mama Penjani het water betrad, vroegen we ons af waarom we moeilijk deden om een broek over onze bikini aan te trekken. Zij droeg een jurkje, door het water zakte dit continue naar beneden, waardoor er steeds 2 enorme ‘koplampen’ boven het jurkje uit kwamen. Ze liet dit ook gewoon zo.. Wanneer ze ‘zwom’ (tussen aanhalingstekens, want echt zwemmen kunnen veel mensen hier niet. Ondanks dat zijn ze echt niet bang voor water en gaan gewoon kopje onder) ging het onderste gedeelte van de jurk natuurlijk naar boven. Daar onder vandaan kwam een witte onderbroek, die natuurlijk niet op zijn plaats bleef zitten in het water.. 😉 Ik denk dat wij er alleen in onze bikini’s nog netter uitgezien hadden.. 😉 Op een gegeven moment kwam er een kudde koeien voorbij over het strand, best vreemd om te zien. Na een aantal uren op het strand reden we weer terug naar huis. De rit terug was nog gevaarlijker, omdat het nog drukker was langs de weg. En nu zaten er zelfs mensen langs de weg. De muziek stond keihard en de vriendinnen dansten vrolijk mee tijdens het rijden. Het was ook erg vervelend dat Ackim erg dicht tegen me aangeplakt zat tijdens de autorit, terwijl hij alle ruimte had. Ik zat had pijn in mijn rug, omdat ik helemaal naar Emmaly geleund zat. Maar dit hielp niks, want hij kwam gewoon weer heel dichtbij. ☹ Onderweg werd nog even gestopt om een zak houtskool te kopen en hierna werden we thuis gebracht. Eenmaal thuis kreeg ik weer een bord Nzima met mushrooms en vlees (ik denk dat het geit was). Het lijkt wel of er met de dag meer zand in het eten zit. Bij elke hap kraakt er vanalles tussen mijn tanden.  

Dat was het weer wel voor vandaag..  

Groetjes Eline