Blog 22-2

Het is intussen zaterdag, dit is de blog van vrijdag.. Afgelopen nacht en vanmorgen heb ik gemerkt dat mijn spijsverteringsstelsel ietwat moeite heeft met het voedsel en/of het ongekookte water. Op zo’n moment denk ik wel echt: wat doe ik hier?! Maar goed, ook dat gaat weer over. Ik had niet door dat me ook ongekookt water aangeboden werd in mijn gastgezin. Dus ik heb vandaag maar aangegeven dat ik in het vervolg alleen nog maar gekookt water wil drinken, because my belly doesn’t like the unboiled water.. 😉 Ik hoop maar dat het dat de oorzaak is, zodat ik hier komende tijd geen last meer van zal hebben.  

Ik heb vanmorgen alleen een glas gekookt water gedronken en niets gegeten. Om 9 uur was Emmaly bij mijn huis en zijn we, onder begeleiding van mijn jongste broertje, naar het werk van mama Penjani gelopen. Dit was een wandeling van 30 minuten. Hier werden we opgehaald door een vriend van mama Penjani. Hij zou ons naar het ziekenhuis begeleiden. We hadden begrepen dat we met een auto of taxi zouden gaan, omdat het ziekenhuis op een heuvel ligt en we al 30 minuten gewandeld hadden. Maar dit bleek niet helemaal te kloppen. Dus we hebben vervolgens nog een klim gemaakt van zo’n 20 minuten. Tging nog in een best rap tempo, dus mijn tong lag op mijn schoenen toen we aankwamen. We werden ontvangen door de chief van het ziekenhuis, een alleraardigste man die ons welkom heette, iets vertelde over het ziekenhuis en aangaf dat hij hoopte dat we veel zouden leren. We gaan in 12 weken tijd op alle afdelingen stage lopen en we mogen meekijken bij operaties. Ook is ons het dagprogramma uitgelegd. Op onze stagedagen (maandag-vrijdag) moeten we om 7.30 bij het ziekenhuis zijn, we beginnen dan in de chapel om met het hele ziekenhuis te bidden. Daarna is er tot 8.30 een soort van meeting voor artsen en verpleegkundigen. We hebben nog niet precies begrepen wat er daar besproken wordt. Ik vraag me af of we hier achter zullen gaan komen, want ik vermoed dat er Tumbuku gesproken zal worden. Hierna gaan we naar de afdeling, om te kijken hoe het met de patiënten gaat en of ze iets nodig hebben. Hierna is het van 9.00 tot 9.30 pauze, tenzij het erg druk is. Tussen 12.00 en 13.00 is het lunchpauze. We hebben nog geen idee wat er tussen deze pauzes gedaan wordt. Onze dienst duurt tot 17.00, tenzij we geen pauze gehad hebben, dan mogen we om 16.30 naar huis. Dat worden dagen van 9,5 uur werken en dan nog de hele reis van thuis naar het ziekenhuis en terug… Looking forward to it… ☹ Wat ons meteen opviel, was dat het meten van de bloeddruk en het opnemen van de temperatuur gewoon in de wachtkamer gedaan wordt.  
Na het bezoek aan het ziekenhuis zijn we terug gelopen naar het internetcafé waar mama Penjani werkt. Zij heeft ons, gewoon tijdens haar werk, naar een man gebracht die op straat zat met een naaimachine en wat stof. Hij heeft onze maten opgenomen en gaat een uniform voor ons maken. Als het goed is kunnen we ons uniform morgen ophalen. Een uniform wordt voor 10.250 Kwacha voor ons gemaakt, dit is nog geen 13 euro.  
We zijn terug gelopen richting huis, waarbij we een tussenstop maakten bij de shoprite om wat crackers te kopen, want ik had intussen (rond 1 uur) nog geen hap gegeten. Ook deden we een poging om geld te pinnen, maar die mislukte, we weten alleen niet precies of dit lag aan mijn creditcard of dat er gewoon geen geld meer in het automaat zat.  
Toen we eindelijk terug waren in onze wijk, die hilltop heet omdat hij op een heuvel ligt, wat hier trouwens wordt uitgesproken als jutop (confusing), hadden we totaal geen energie meer over. We hebben de hele middag op de bank gehangen en onze ervaringen met elkaar gedeeld. Zo fijn om je verhaal te kunnen delen met iemand die hetzelfde meemaakt en dus ook precies begrijpt hoe het voelt.  
Vanmiddag scheen het zonnetje een klein beetje, nadat het een hele nacht enorm hard geregend had. Eenmaal thuis gekomen kwamen we erachter dat we nogal verbrand zijn.  
Aan het einde van de middag kwam Emmy (de Malawiaanse moeder van Emmaly) thuis. Ze vroeg ons waarom we onze schoenen buiten hadden laten staan (niet onder het afdak). Emmaly vertelde dat we dit gedaan hadden omdat Emmy vanmorgen gemopt had. We waren alleen even vergeten dat ze wel eens nat zouden kunnen worden als het ging regenen, dus onze schoenen waren echt totaal doorweekt.  

We zijn nog even een stukje gaan wandelen voordat het donker werd (het is hier om 6 uur al donker). Op straat worden we constant aangekeken en wordt er regelmatig wat tegen ons gezegd. Vaak wordt er gevraagd: how are you?, het is heel gebruikelijk om dit te vragen. Soms wordt er een woord naar ons geroepen blanke of wit persoon betekend. Ik was vergeten welk woord dit was, dus ik heb dit even gevraagd aan Emmy (de Malawiaanse moeder van Emmaly). Het woord was Azungu of Mzungu. Het herkennen van dit woord, leverde een hilarisch moment op, omdat dit woord een aantal uren geleden naar ons geroepen was en Emmaly dacht dat we begroet werden, dus ze riep Mzungu terug. Toen we dit beseften, schoten we in de lach en vertelden dit verhaal aan Emmy, ook zij moest er hartelijk om lachen. Later toen Emmy en Emmaly mij naar huis brachten, deed Emmy het verhaal uit de doeken in mijn gezin, dus werd er opnieuw hard gelachen. Ook om de natte schoenen (hoe konden we zo dom zijn om ze buiten te laten staan in het regenseizoen?!) werden we ‘uitgelachen’..   

Ik ben vanavond blijven eten bij Emmy en Emmaly. Er stond pumpkin op het menu. Ik heb gekeken hoe Emmy dit klaarmaakte en intussen wat gekletst. De pumpkin werd gekookt samen met wat wortels, echt super lekker! Dit was de eerste maaltijd die ik echt lekker vond in de afgelopen dagen.  

Vanavond wilde ik gaan douchen, maar er kwam geen water uit de kraan. Dus maar zonder te douchen mijn bed in gekropen. Ik heb geen idee wat de Malawiaanse mensen doen als er geen water uit de kraan komt. In de doucheruimte staan allerlei tonnen en emmers. Ik neem aan dat deze dan gebruikt worden. Maar ik heb geen idee hoe en waar er dan water vandaan gehaald wordt. Dat ga ik binnenkort nog maar eens vragen.  

Morgen gaan we naar Lake Malawi met mama Penjani. Ze weet dat we graag zwemmen en zij zwemt ook graag. Ik ben heel erg benieuwd!  

Jullie gaan er weer van horen!  

Liefs Eline