Blog 14-5 tot 17-5

Blog 14-5 tot 17-5:

Een nachtelijke blog dit keer.. Het is op het moment 2 uur en in slaap vallen wil maar niet lukken (net als gister overigens..). Over 3 uurtjes gaat mijn wekker alweer, maar daarover straks meer. 

De afgelopen dagen hebben we ons met z’n vieren vooral bezig gehouden met het schilderen van de speelruimte in het ziekenhuis. We hebben de laatste dingen afgerond en kregen we een speech van de matron, die ook nog vier belangrijke staffleden opgetrommeld had om ons te bedanken voor het gedane werk. Het is overigens geen Woezel en Pip, maar Nijntje (of in het Engels: Miffy) geworden. Met natuurlijk ook een bruine Nijn (Nina). Een Mzungu (blank persoon) en een Mifipa (donker persoon) dus, dit leverde natuurlijk weer veel hilariteit op. We zijn erg trots op het eindresultaat (ik heb foto’s hiervan toegevoegd aan mijn blog) en zijn erg dankbaar voor de hulp van Cyrus en Alick. 

Belangrijker nieuws voor nu is dat het me gelukt is mijn vliegticket om te boeken. Het heeft ontzettend veel voeten in de aarde gehad, zowel in het maken van de beslissing of ik langer wilde blijven, als in praktische zin qua verblijf en het omboeken zelf. Maar het is me gelukt om de keuze te maken en alles te regelen. 
Straks vertrekken Emmaly en ik met de bus richting Lilongwe, deze vertrekt om half 7, vandaar dat mijn wekker zo vroeg afgaat. Al heb ik deze denk ik niet nodig, want slapen doe ik toch niet.. 😉 In Lilongwe blijven we één nacht slapen en hierna vertrekken we richting Lusaka, een stad in Zambia, op 12 uur rijden van Lilongwe vandaan. In Zambia gaan we in elk geval de Victoria Falls bezoeken, verder zijn onze plannen nog onduidelijk. Het is 30 graden in Zambia, dus ik vermoed dat we ons prima gaan vermaken. We zijn wel toe aan een beetje zon, na alle kou in Mzuzu. 
Voor 6 juni zijn we weer terug in Mzuzu (misschien ruim voor deze datum, dan brengen we misschien nog een bezoek aan Zomba). Op 6 juni vliegt Emmaly terug naar Nederland en ik ga rond deze tijd weer terug naar Maggie in Mzuzu. Hier blijf ik wonen, maar ik zal veel in Nhkata Bay/Mpamba te vinden zijn. Mpamba is een klein dorpje in de buurt van Nhkata Bay, waar de beide projecten van Alick te vinden zijn. 
Alick heeft me afgelopen weken best wel regelmatig opgezocht en het klikt zegmaar best wel tussen ons… 😉 De reden dat ik hier nog een tijdje wil blijven, is vooral om tijd met hem door te brengen, om elkaar beter te leren kennen. Ik hoop dat ik iets kan gaan doen in/voor zijn projecten, deels omdat dit me erg leuk lijkt, deels om te zien op welke manier hij hiermee bezig is. Hij vertelt altijd vol passie over ‘zijn kids’ en de plannen die hij heeft, dus ik wil hier heel graag wat meer van zien.. 

De afgelopen weken zijn best wel pittig geweest. Stage lopen (wat opzich al een uitputtingsslag was door het steeds wisselen van afdeling, de taalbarrière, het tempo, het weinig werk dat er te doen is), daarna naar de gym en dan ook nog de tijd zien te vinden om de was te doen (wat echt veel tijd kost en zwaar is met de hand), naar town lopen (zon half uur) om boodschappen te doen, eten koken. Daarbij kwam natuurlijk dat ik regelmatig met Alick afsprak, wat logistiek gezien ook best lastig was.. Ik was pas om half 5 klaar met stage en om half 8 moest Alick al een taxi gaan zoeken om weer terug te kunnen richting Nhkata Bay. Ik moest dan vervolgens ook weer een taxi zoeken om terug te kunnen naar huis, omdat het al te donker was om te lopen. Daarna moest ik dan meestal nog eten.. Ook mentaal/emotioneel gezien is het alles behalve makkelijk geweest. Het valt niet altijd mee (voor beide partijen!) om elkaar te begrijpen. Dit heeft deels te maken met het communiceren in het Engels. Mijn woordenschat is niet heel erg groot, dus het is vaak heel erg lastig om te kunnen zeggen wat ik wil zeggen. Daarnaast speelt cultuur natuurlijk een rol. Misschien heb ik het al eerder geschreven, maar gek genoeg zijn niet de culturele verschillen opzich, maar is het niet zien/afweten van deze verschillen af en toe een probleem. Dit maakt vertrouwen een heel wankel iets, als je elkaar nog maar pas kent en dat zorgde er weer voor dat ik enorm getwijfeld heb of ik er goed aan deed hem te blijven spreken of hem beter niet meer kon spreken. Dit maakte ook het maken van de keuze langer blijven of 6 juni gewoon terug gaan naar huis, heel erg moeilijk. 
Intussen is het vertrouwen groot genoeg om volledig achter de keuze om te blijven, te kunnen staan. Wat ik overigens ook deels doe om bij te komen van de afgelopen weken en uitgerust naar huis te kunnen gaan. Ik kijk er enorm naar uit om gewoon te kunnen doen wat ik wil doen, zonder verplichtingen te hebben. 

De volgende blog zal ik dus waarschijnlijk vanuit Zambia schrijven. 

Fijn weekend! 

Groetjes Eline