Blog 18-5 en 19-5

20 mei 2019 - Lusaka, Zambia

Blog 18-5 en 19-5: 

Zaterdagochtend begon weer heerlijk op z’n Malawiaans. Ruth had een taxi voor ons geregeld, deze zou om kwart over 6 bij ons voor de deur staan, omdat we om half 7 bij het busstation moesten zijn. Wij waren netjes op tijd klaar om kwart over 6, maar helaas verscheen de chauffeur pas om kwart voor 7. Toen de taxi kwam aanrijden, zei Maggie: ik hoopte dat hij niet zou komen, zodat jullie langer hier zouden moeten blijven.. Ze had er wat moeite mee dat we weg gingen, wat mij best wel goed deed, omdat ik straks nog een extra maand bij haar ga wonen. Gelukkig vertrok de bus pas om 7 uur en waren we net op tijd. Onderweg hebben we erg genoten van het prachtige Malawiaanse landschap! Eenmaal aangekomen in Lilongwe bleek maar weer eens dat Emmaly erg goed is in het sluiten van deals. Ze vond een taxichauffeur die ons eerst naar de plaats bracht waar we een ticket konden kopen voor de bus naar Lusaka (Zambia) en ons daarna naar een lodge bracht. We hebben voor 30.000 kwacha (36 euro) twee bustickets gekocht voor de volgende dag. Hierna bracht de chauffeur ons naar Korean Garden. In deze lodge hebben de meiden van het guesthouse eerder geslapen en dit was goed bevallen, dus we wisten dat we hier goed konden toeven. De lodge had een zwembad, niet heel erg schoon en het water was echt steenkoud, maar het was heerlijk. Alleen al het zitten op een tuinstoel, in de zon, naast een zwembad voelde als bijzonder na al die weken in Mzuzu. Aan het einde van de middag zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt. Deze bleken er voldoende te zijn. Ook vonden we een zaak waar ze ijs verkochten, hier moesten we wel even naar binnen om een ijsje te kopen. Best lang geleden dat we ijs gegeten hadden, we hebben er erg van genoten. We zijn met een tuktuk terug gegaan naar de lodge. Wat een lol hebben we gehad. In Mzuzu en omgeving gebruiken ze geen tuktuks, omdat het hier te heuvelachtig is (niet mijn wijsheid, maar dat wist Alick ons te vertellen). We hebben pizza gegeten als avondeten. Emmaly bestelde een pizza Margerita. Ik kon niet kiezen, dus ik vroeg om een pizza mushroom met pineapple. Dit werd wat vreemd gevonden volgens mij, maar hé als ik daar nou zin in heb… Even later kwam de man die de bestelling opgenomen had terug om te vertellen dat de pizza margerita niet besteld kon worden, omdat de ingrediënten hiervoor niet aanwezig waren. We vroegen ons ernstig af welk ingrediënt precies niet aanwezig was, want dit was een pizza met tomatensaus, kaas en basilicum… Precies de ingrediënten die voor de andere pizza’s ook nodig zijn. Maar ach, dan maar wat anders bestellen. Dat zijn we intussen wel gewend, want het gebeurt nogal eens dat je iets besteld in een restaurant, je iets anders moet uitkiezen, omdat dat wat je besteld op is. Affijn, de pizza’s waren erg lekker. Ondanks dat we net een ijsje op hadden en erg vol zaten van de pizza, wilden we toch graag een toetje. We bestelden het enige toetje dat op de kaart stond: een zebra cake. Dit bleek een ontzettend droog stuk taart te zijn. We vonden allebei dat de taart die ik gemaakt had tien keer beter smaakte. We waren in een wat jolige bui, dus het leek ons een goed idee dat als ik terug kom naar Malawi, ik taarten ga maken en deze ga verkopen. Opleiding voor niets gevolgd… 😉 
Achter ons zaten drie mzungu mannen. We hebben niet geturfd, maar we hoorden ontzettend vaak het woord ‘fuck’ of een variant hiervan voorbij komen. Het is natuurlijk nergens netjes om dit woord te gebruiken, maar in Malawi is het echt ‘not done’ om dit woord in het openbaar uit te spreken, evenals het noemen van de geslachtsorganen in het openbaar. Gedrag als dit maakt me echt zo pissig.. Ik vind het ook echt verschrikkelijk als ik blanke mensen zie lopen in de stad in een kort shortje.. Als je een ander land bezoekt, verdiep je in de cultuur en de normen en waarden en pas je aan!!! Maar goed, dat ter zijde. 
Ik heb voor het eerst weer eens goed geslapen, na een paar nachten amper geslapen te hebben. Het was alleen zo kort, dat ik alsnog helemaal brak wakker werd. Om 5 uur werden we opgehaald door dezelfde chauffeur die ons de dag ervoor geholpen had. We waren ruim op tijd bij de bus en deze vertrok ook op tijd. Er is in Malawi weinig dat precies op tijd gaat, maar de bussen zijn daarop wel een uitzondering. Toen de bus eenmaal vertrokken was en onze tickets gecontroleerd werden, bleek dat we niet 30, maar 60 duizend kwacha hadden moeten betalen en we dus eigenlijk maar één ticket hadden, terwijl onze beide namen op het ticket stonden. Ondanks onze uitleg dat we echt twee tickets gekocht hadden (de man die ons de tickets verkocht had, had zelfs nog gevraagd of we er oké mee waren als beide tickets op één bonnetje geschreven werden), moesten we toch nog een nieuw ticket kopen. Gelukkig bleek iedereen dit bedrag te moeten betalen en was het niet zo dat er meer geld van ons gevraagd werd omdat we blank zijn. 
We hadden alleen geen 30.000 kwacha meer op zak voor een nieuw ticket en kwamen maar aan 28.000 kwacha. Gelukkig kregen we hiervoor wel een ticket. 
Rond 9 uur kwamen we aan  bij de grens. We moesten formulieren invullen, ons paspoort laten zien en kregen een stempel. Hier waren we erg blij mee, want deze hebben we (vooral ik), nodig om weer terug naar Malawi te mogen straks. Maar toen ontstond er een nieuw probleem. We hadden geen geld meer en moesten 50 dollar of 50 euro betalen voor het Zambiaanse visum. We dachten wel te kunnen pinnen bij de grens, want er zijn vast meer mensen die zonder dollars op zak vanuit Malawi naar Zambia reizen. Er bleek één ATM te zijn en deze was out of service. Probleempje dus.. In de bus zit (in de tegenwoordige tijd, omdat we nog steeds in de bus zitten op het moment van schrijven, het is intussen 5 uur) een blanke man, die uit Spanje komt. Gelukkig heeft deze man ons geholpen door voor ons te betalen. Hij had nog exact 100 euro bij, die hij als gift ergens bij een organisatie wilde afgeven. We beloofden de man het geld terug te betalen, ondanks dat hij zei dat het niet erg was als we niet terug betaalden. We zouden bij de eerst volgende stop geld kunnen pinnen. Dit bleek helaas niet te lukken, omdat er een probleem was met de stroomvoorziening. Eén pinautomaat werkte wel, maar hier kon maar 2000 kwacha gepind worden. Ik wilde dit toch maar proberen, maar onze pinpassen bleken hier niet te werken. In Zambia wordt betaald met Zambiaanse Kwacha’s en hier hebben we dus niets aan het kleine beetje Malawiaanse Kwacha’s dat we nog over hebben.
Tijdens de busrit viel ik op een gegeven moment in slaap en ik viel al slapend bijna van mijn stoel, tot grote hilariteit van Emmaly en mijn buurman aan de andere kant. Het idee was om tijdens de reis films te kijken die één van de meiden van het guesthouse op mijn usb-stick gezet heeft. Helaas krijg ik het geluid van mijn laptop niet hard genoeg om de niet ondertitelde, Engelse films te kunnen verstaan, omdat het geluid van de bus zo overheersend is. Jammer joh..!

Wat trouwens erg opvalt, is dat er, zowel in Zambia als in Malawi, veel mensen zijn die spullen verkopen aan voorbijgaande auto’s en bussen. Deze mensen lopen met bijvoorbeeld een doos appels langs de bussen om te vragen of mensen iets willen kopen. Ik vraag me heel erg af hoe deze mensen kunnen overleven en ik begrijp als ik dit zie, wel echt de armoede in landen als Malawi en Zambia. Emmaly en ik hadden beiden verwacht dat Zambia een iets minder arm land zou zijn dan Malawi, maar wat ons meteen opviel, was dat hier veel hutjes met een rieten dak langs de weg staan waarin mensen wonen. In Malawi wonen de meeste mensen in een huis en zijn er weinig hutjes te zien. 
De reis van Lilongwe naar Lusaka zou van 12 uur duren. Intussen is het dus 5 uur geweest en zijn we nog lang niet in Lusaka. Dit komt doordat we twee keer gestopt zijn omdat de bus stuk was. Gelukkig kon hij beide keren weer gemaakt worden, maar toch.. We hebben geen idee waar we terecht gaan komen, hebben intussen nog steeds geen geld (we kunnen niet eens iets te drinken kopen) en hebben geen kamer geboekt, dus ik moet zeggen dat het dan toch wel wat spannend wordt om niet te weten hoe lang het allemaal gaat duren en het best wel lastig is om je over te geven aan de situatie. Een ander dingetje is dat we een Malawiaanse simkaart hebben, waarmee het in principe mogelijk moet zijn om netwerk te ontvangen in Zambia. Op één of andere manier werkt dat dus niet op mijn telefoon, dus ik voel me vrij lonely zonder contactmogelijkheden met Malawi en Nederland.. Vooral dat eerste moet ik toegeven… 😉 

Het plan is om morgen een dagje in Lusaka te blijven. We kunnen waarschijnlijk pas morgen een ticket kopen naar Livingstonia (een plaats vlak bij de vicfalls), dus we moeten we hebben ook geen andere keus dan een dagje in Lusaka blijven. En daarbij hebben we zin om te shoppen, dus daar hebben we dan meteen mooi de tijd voor. 
Emmaly heeft haar beide koffers meegenomen naar Lilongwe en deze achtergelaten bij Korean Garden. Eén van de koffers is leeg, dus we kunnen flink shoppen als we willen.. 😉
Ik ga jullie van week laten weten hoe onze dag afgelopen is.. Als ik dan wel internet heb trouwens, want anders wordt het vrij lastig om m’n blog te uploaden. Als we morgen toch in de stad zijn, gaan we meteen even een simkaart scoren. Mijn grootste zorg op het moment is het pinnen van Zambiaanse Kwacha’s.. Als dat niet lukt hebben we wel echt een probleem.. Maar laten we vooral uitgaan van het positieve en hopen dat dit geen problemen oplevert. 

We voelen ons best wel een beetje avonturiers op het moment moet ik zeggen… 😉

Fijne dag! 

Groetjes Eline

1 Reactie

  1. Devi:
    20 mei 2019
    Ja dat zijn jullie ook! Avonturiers!