Blog 19-5 en 20-5

Blog 19-5 en 20-5: 

Ik zal mijn verhaal beginnen bij het vervolg van onze zondag.. We kwamen om 9 uur, 3 uur later dan de bedoeling was, eindelijk aan op het busstation in Lusaka. Vanuit de bus konden we, ondanks dat het erg donker was, zien dat het erg druk was op dit busstation. We wisten dat we niet met rust gelaten zouden worden, dus we zagen er erg tegenop om uit te stappen. En ja hoor, er werd om de haverklap gevraagd of we een taxi nodig hadden en waar we heen gingen. De persoon die ons zou helpen bij het vinden van een guesthouse waren we kwijt geraakt. Gelukkig bleek al vrij snel dat er een guesthouse stond op nog geen 5 minuten van het busstation vandaan. Hier konden we een kamer boeken voor omgerekend 16 euro per nacht. Maar we konden hier helaas niet met een pinpas of creditcard betalen. Dus we moesten weer de straat op, om op zoek te gaan naar een ATM. Gelukkig konden we onze tassen in het guesthouse laten. Al vrij snel liep er een man met ons mee, die me op het station ook al aangesproken had. Hij liet ons zien waar we een ATM konden vinden. Ik moet zeggen dat ik erg blij was dat er iemand met ons meeliep, want over straat gaan in het donker als Mzungu is ook hier echt niet veilig. Bij ATM bleek dat we heen gebracht werden, konden we niet pinnen. Gelukkig wist de man nog een andere ATM waar het wel lukte, wat een opluchting. Hierna bracht de man ons naar een plek waar we konden eten, want dat hadden we intussen nog niet gedaan. We gaven de man geld voor zijn hulp, waarvoor hij ons meerdere keren bedankte. Hij zei: nu hebben mijn drie kinderen morgen brood en suiker. (Het hebben van de mogelijkheid om voedsel te kopen is echt niet vanzelfsprekend!). We kwamen bij een soort van mac-donalds, waar we friet met kip aten. Echt fastfood, wat me eigenlijk niet zo smaakte in vergelijking met de kip van Maggie.. We raakten aan de praat met een man en een vrouw die ook net aangekomen waren in Lusaka. Ze kwamen uit Zimbabwe en runden daar een kliniek voor zieke en gewonde dieren. Veel van de medicatie die ze hier gebruiken, is afkomstig uit Nederland. Na de maaltijd zijn we weer terug gegaan naar het guesthouse en zijn we, na het nemen van een warme(!!) douche gaan slapen. 

Maandag zijn we een dagje in Lusaka gebleven. De kamer beviel ons prima, dus we hebben nog een nachtje bijgeboekt en zijn hierna naar een shoppingmall gelopen om te gaan ontbijten en winkelen. Onderweg waren de grote, mooie gebouwen niet te missen. Dit zijn we echt niet meer gewend en Emmaly werd er erg blij van weer in de ‘bewoonde’ wereld te zijn. Ik vond het contrast vooral heel heftig en wilde eigenlijk het liefst weer terug naar Malawi. 
Als ontbijt aten we een goed belegd broodje, dat was lang geleden.. Hierna zijn we lekker gaan shoppen. Ik had intussen nog steeds geen internet, wat me erg frustreerde. Een airtelshop vinden  lukte niet echt. Na een heerlijke milkshake en een enorme muffin (die we met z’n tweeën niet op konden) genuttigd te hebben, zijn we naar de volgende shoppingmall gelopen. Dit bleek bijna drie kwartier lopen te zijn. Maar de temperatuur hier is echt heerlijk vergeleken met Mzuzu. Bij deze shoppingmall had ik eindelijk geluk, want we kwamen terecht op een terras waar ik gebruik kon maken van de wifi. Hierna vonden we zelfs een airtel winkel. Maar toen bleek dat we ons paspoort nodig hadden om een simkaart te laten registeren en die lag nog in het guesthouse. In de shoppingmall waar we eerder geweest waren, bleek toch ook een airtelwinkel te zitten. Dus daar moesten we  weer terug naar toe. We hebben eerst wat boodschappen gedaan in een enorm grote Shoprite, waarin we elkaar zeker drie keer kwijt raakten. Echt deze winkel was zo groot! Hierna zijn we met de taxi terug gegaan naar het guesthouse, waar we ons paspoort opgehaald hebben en zijn we weer terug gelopen naar de shoppingmall. Hier kostte het wat moeite om de juiste winkel te vinden. Gelukkig was er in een telefoonwinkel een behulpzame jongen die ons vertelde waar we heen moesten. Bij de juiste winkel aangekomen, kochten we een simkaart en hierna moesten we wachten tot deze geregistreerd was. Dit wachten deden we onder het genot van een fresh juice op het terras waar we ’s morgens de muffin gegeten hadden. De jongen die ons de winkel gewezen had liep voorbij. Ik vertelde hem dat het gelukt was om een simkaart te kopen, waarop hij naar ons toe kwam. Hij vroeg of het klopte dat we een paar uur eerder ook op dezelfde plek gezeten hadden.. Hij kwam bij ons zitten en we raakten aan de praat. Vervolgens kwam er een man aanlopen die hoogstwaarschijnlijk iets te veel gedronken had. Hij vertelde ons dat hij ons wat te drinken wilde aanbieden, maar we hadden al iets te drinken en wilden natuurlijk niets aannemen van deze man. De man bleef vooral de opmerking: ‘it’s okay’ herhalen, wat op een gegeven moment erg hilarisch werd. De man werd drie keer weg gestuurd door iemand van de lunchroom, maar hij bleef maar terug komen. Ook de jongen van de telefoonwinkel ging helemaal stuk en we begonnen zelf ook met het herhalen van de opmerking ‘it’s okay’. Wat hebben we een lol gehad zeg! 
Een half uur na het kopen van de simkaart konden we weer terug om er een internet bundel op te laten zetten, héél erg fijn!! 
Verder hebben we vandaag een ticket gekocht voor de bus naar Livingstone. Als we over straat lopen worden we echt zo vaak aangesproken door allerlei mannen. Soms krijgen we de vraag of we met ze willen trouwen. Emmaly heeft een ring van me geleend, zodat we beiden kunnen zeggen dat we al getrouwd zijn.. 😉 
Als avondeten aten we een soort van wrap met kip, sla, augurk en friet. Vreemde combinatie, maar wel lekker. Onze maag en darmen moesten wel wat wennen aan al het voedsel dat we gedurende de dag gegeten hebben. 

De man van wie we het geld geleend hadden voor het betalen van ons visum, was opeens verdwenen uit de bus zondag. Hij is waarschijnlijk ergens anders uitgestapt, zonder dat wij het geld terug gegeven hebben. Emmaly dacht zijn telefoonnummer opgeslagen te hebben, zodat we hem om zijn bankrekeningnummer konden vragen en het geld terug konden storten. Toen ze hem vandaag een berichtje wilde doen, bleek dat het nummer niet opgeslagen is. We hebben geen idee hoe de man heet, dus het geld terug geven is een mission impossible at the moment. De man wilde, zoals ik al eerder vertelde, het geld geven aan een goed doel. Het enige dat wij nu kunnen doen om het een beetje goed te maken, is het geld dat we van de man geleend hebben, geven aan een goed doel. Best stom dat we hem niet gevraagd hebben om zijn naam voor ons op te schrijven. 

Vanmorgen zijn we om half 7 met de bus vertrokken richting Livingstone. Dit is zo’n 7 a 8 uur rijden. Ik hoop dat deze reis iets voorspoediger verloopt dan de reis van Lilongwe naar Lusaka, dat krijgen jullie in mijn volgende blog te horen! 

Groetjes Eline

P.s. ik heb geprobeerd om een foto van Alick en mijzelf toe te voegen aan mijn foto's, omdat me de laatste dagen nogal eens om een foto gevraagd wordt. Maar volgens mij is dit niet helemaal gelukt.. Althans, ik kan zelf de foto niet zien op mijn blog, maar het gekke is dat het totaal aantal foto's wel toeneemt alsof de foto wel toegevoegd is.. I don't get it..