Blog 21-2...

Hierbij het vervolg van onze reis naar Mzuzu.. Na de nacht in het guesthouse zijn we door dezelfde chauffeur naar de bushalte in Lilongwe gebracht, natuurlijk weer opgepropt in dezelfde auto. We hadden verwacht dat de bus vast later zou vertrekken dan gepland, maar dat was niet het geval. Stipt om 7 uur reden we weg om 4,5 uur later in Mzuzu aan te komen. Het is hier redelijk heuvelachtig en de bus reed op sommige momenten onwijs hard, zeker wanneer we naar beneden reden. De weg wordt niet alleen gebruikt door auto’s, bussen en vrachtwagens, maar ook door voetgangers en fietsers. De bus rijdt over het midden van de weg (dus over beiden weghelften). Wanneer er een tegenligger komt, toetert de bus en duiken de fietsers en wandelaars de berm in.  

Toen we in Mzuzu uit de bus stapten, werden we door heel veel mannen aangesproken, zij wilden ons een taxi aanbieden. Redelijk ongemakkelijk om dit vriendelijk maar resoluut af te wijzen.  
Een taxi bracht ons, nadat we onze koffers hadden afgeleverd bij het werk van mijn gastmoeder, naar de Nursing School in Mzuzu. Hier werden we vriendelijk ontvangen door de ‘principal’, de vertaling hiervan is ‘belangrijkste’, dus ik vermoed de directeur van deze school. Hij was echt heel erg aardig en stelde ons al snel gerust door te zeggen dat het goed zou komen met het permit. Na de uitleg van Sister Florence over ons bezoek aan de NMCM en hoe dit verliep, zette de man een handtekening en een stempel op het formulier en was het geregeld.  

Hierna werden we weer afgezet bij het werk van mijn gastmoeder en vertrokken we samen met de gastmoeder van Emmaly naar haar huis. Hier hebben we de rest van de middag op de bank gezeten, gekletst met Emmy (de gastmoeder van Emmaly) en kregen we een maaltijd. Ik heb nog nooit zoveel rijst en kip gegeten als de afgelopen 2 dagen.. Eigenlijk komt het me nu al m’n neus uit.  

Na de maaltijd kwam mijn gastmoeder me halen. Toen ze vroeg hoe het ging, sprongen de tranen me in de ogen, waar mijn gastmoeder erg van schrok. Ik was ontzettend moe door alles van afgelopen dagen, ik vond het erg vervelend wéér naar een andere plek te moeten, terwijl ik net wat gewend was aan het huis van Emmy en het communiceren in het Engels vind ik heel erg lastig, zeker omdat de mensen hier niet alle letters hetzelfde uitspreken als ik gewend ben. Zo wordt de r uitgesproken als l, dus ‘parents’ uitgesproken als ‘palents’. Mijn gastmoeder dacht dat ik Nederland miste en zowel mijn gastmoeder als de gastmoeder van Emmaly waren erg bezorgd of ik het wel naar mijn zin had. Ik heb geprobeerd om uit te leggen dat ik erg moe was van alle indrukken en het reizen. 

We zijn lopend in het pikdonker naar mijn huis gegaan. Daar ontmoette ik de 3 zonen van mijn gastmoeder. Ik ben meteen hierna naar mijn kamer gegaan, één van de eerste dingen die ik hier aantrof was een kakkerlak onder mijn bed. Hij lag op de kop, met een heleboel mieren rond zich, dus ik heb hem maar laten liggen. Daarna ben ik onder de douche gegaan, een steenkoude douche natuurlijk en ben ik gaan slapen. Mijn kamer is klein en staat volgebouwd met kasten die vol zitten. Ik heb dus erg weinig ruimte om mijn spullen kwijt te kunnen en leef uit mijn koffers die opgestapeld op de grond liggen. Er is 1 stopcontact in mijn kamer, waarvan ik erg bang ben dat het binnenkort uit de muur komt. Als ik iets aan het snoer trek hoor ik de stroom knetteren. Gezien mijn angst voor brand, durf ik het ‘stopcontact ’s nachts niet aan te laten (er zit een on/off knop op), want rookmelders hebben ze hier natuurlijk niet. Onder mijn bed ligt vanalles opgeslagen, waar ik maar niet teveel naar kijk.. Wie weet wat voor beesten hier in zitten. Het matras van mijn bed is erg dun, dus af en toe voel ik een plankje in m’n heup boren. Ik ben echt ontzettend blij dat ik mijn eigen hoofdkussen meegenomen heb! Er is in mijn kamer ook geen enkele mogelijkheid om iets op te hangen. Ik moet mijn ondergoed op mijn kamer drogen als ik het gewassen heb, nog geen idee hoe ik dat moet gaan doen.  

Donderdagochtend werd er om half 8 op mijn deur geklopt door mijn gastmoeder, omdat zij ging werken. Ik was al lang wakker, maar ik durfde niet zo goed naar de woonkamer te gaan, omdat ik geen idee had wat ik moest doen/zeggen. Ik kreeg een glas gekookt water, ze wilde er melk of suiker indoen, hier heb ik maar voor bedankt, omdat dit me niet heel lekker leek. Er lag een zak brood op tafel, dus ik heb op een gegeven moment maar gevraagd om een boterham. Deze eten ze zonder boter of beleg, dus dit heb ik ook maar gedaan. Het was echt verschrikkelijk droog, ik kreeg het amper weg.  
Na het ontbijt kwam Emmaly op bezoek en zijn we, vergezeld door 1 van mijn ‘broers’ naar een klein winkeltje in onze wijk gegaan om te proberen om internet te krijgen op de simkaart die we al gekocht hadden. Dit lukte niet, dus zijn we weer terug gelopen naar huis, om later weer te vertrekken naar de stad. Vanaf ons huis is het zo’n 20 minuten lopen naar de stad, over onverharde wegen, die natuurlijk alles behalve vlak zijn door de regen die modder/klei mee spoelt. In de stad is een grote supermarkt (shoprite) waar vanalles te verkrijgen is, ook enkele producten van merken die ook in Nederland te koop zijn, zoals marsjes en cornflakes. Naast de shoprite zit een winkel die internet en beltegoed verkoopt, hier is internet gefixt voor ons. Ik dacht dat ik met 2 mobiele telefoons zou moeten rondlopen, maar in mijn telefoon kunnen blijkbaar 2 simkaarten, dus dat is ideaal! 

Mijn vriend de kakkerlak was intussen dood en door de mieren een halve meter verplaatst, waardoor hij midden in mijn kamer lag. Ik wilde toch wel erg graag dat hij uit mijn kamer weg zou zijn, maar durfde dit zelf eigenlijk niet te doen. Dus ik heb 1 van mijn broers maar gevraagd of hij me kon helpen. Hij pakte een bezempje, veegde de kakkerlak om het hoekje van de deur van mijn slaapkamer de gang in en daar is hij de hele dag blijven liggen. Het is intussen al vrijdag, dus ik ga vanavond eens kijken of hij er nog ligt.  

Verder donderdag wat dingen voor school gedaan, geprobeerd om Tumbuku te leren. Wat een ontzettend moeilijke taal is dat. ’s Morgens als we uit bed komen moeten we zeggen: Mwauka uli. Dit betekend goodmorning. Het antwoord op deze begroeting is: Tauka makola kwalimwe. Wat iets als goodmorning to you betekend. Voor de avond is er weer een andere begroeting, die nog ingewikkelder is..  

Tussen de middag kregen we rijst met kip, suprise.. ’s Middags heb ik met veel moeite mijn blog (die ik schrijf in Word) op de site gezet. Het internet hier is niet sterk genoeg om via een hotspot mijn laptop te kunnen verbinden. Maar gelukkig weet ik nu hoe ik het wel kan doen, zou anders een beetje zonde zijn van al mijn verhalen als niemand ze kan lezen. 

Bij het diner stond er Nzima op het menu met groente, saus met champignons en kip. Nzima is een plakkerige hoop deeg van maismeel. Afgelopen dagen kregen we nog een vork om mee te eten, maar dat was vandaag klaar.. Ik heb eerst maar even afgekeken hoe ik dit moest gaan doen. Je pakt met je vingers een stukje Nzima, dit draai je in de palm van je hand tot een bal (dit lukte mij echt niet, want het in plaats van dat het een bal werd, viel de Nzima uit elkaar), je pakt dan samen met die bal wat groente of saus en dat stop je dan in je mond. Alles mag alleen maar met je rechter hand. Ik wilde uit automatisme ook mijn linker hand gebruiken om mijn kip van het bot af te krijgen, gelukkig bedacht ik me net op tijd dat dit niet de bedoeling is.  

’s Avonds heb ik foto’s bekeken die Penjani (mijn gastmoeder) liet zien. Ik heb het fotoboek dat ik meegebracht heb laten zien en wat verteld bij de foto’s. Ook hebben we het gehad over een aantal verschillen tussen Malawi en Nederland. In Malawi zorgen de kinderen voor de ouders, de kinderen koken, wassen af, dweilen, doen de was, enz. Hierna weer ‘lekker’ gedoucht, moet zeggen dat ik hier echt heeel snel klaar ben met douchen, en hierna gaan slapen onder mijn mosquito net.. Het valt trouwens heel erg mee met de hoeveelheid muggen. Ik heb voor een weeshuis aan deet ingeslagen en meegenomen, maar ik smeer bijna niet en ben nog maar 1 keer geprikt.  

Dit waren mijn belevenissen van de donderdag.. Tot de volgende blog weer!  
Liefs Eline 

P.s. Er wordt me regelmatig gevraagd om foto’s. Omdat ik alles met betaald internet en via mijn mobiel te doen is het erg lastig om foto’s te uploaden. Binnenkort hoop ik naar een internetcafé te gaan. Hier is het mogelijk om te internetten op je laptop, dus dan denk ik dat ik wat foto’s kan laten zien!