Blog 20-2

Ik eindige mijn laatste blog over een snurkend persoon en vertelde dat ik een poging zou gaan doen om wat te slapen, dus daar ga ik nu maar weer verder.. 
Ik heb twee stoelen tegen elkaar aan gezet, een dekentje over me heen getrokken en ben gaan liggen, luisterend naar intussen een concert aan gesnurk. Dus maar oordopjes in gedaan om muziek te kunnen luisteren. De ruimte op de stoelen was zo krap dat ik steeds heel even in slaap viel om vervolgens vrij snel hierna helemaal verkreukeld met pijnlijke ledematen weer wakker te worden. Dit heb ik een paar uur vol gehouden en toen was ik er helemaal klaar mee. Ik ben halverwege de nacht maar wat gaan doen op mijn laptop, nog steeds al muziek luisterend, want het concert ging onverminderd door. Intussen keken Emmaly en ik steeds maar op het scherm dat voor onze neus hing, waarop de gates van alle vertrekkende vluchten vermeld stonden, om te kijken of de gate van onze vlucht al bekend was. Maar Lilongwe verscheen niet op het scherm. Aan het einde van de nacht, na wat gegeten en ons opgefrist te hebben, zijn we om 6 uur op zoek gegaan naar een scherm waarop wel vermeld stond bij welke gate we moesten zijn: gate 20a. Voordat we daar heen konden, moesten we eerst weer opnieuw door de douane, schoenen uit, alles in bakjes stoppen en door een poortje lopen. Dat poortje begon bij mij te piepen, maar er was niemand die daar aandacht aan schonk, dus maar door gelopen en mijn spullen van de band gepakt. Deze controle was typisch een gevalletje gewoon omdat het moet.  
Aangekomen bij gate 20a bleek dat dit de gate was voor een vlucht naar Johannesburg, daar moesten we niet heen.. Dus weer terug naar het scherm, intussen stond er dat we naar terminal 1a, gate 13 moesten. Na een hele hoop gezoek, bleek dat dit niet bestond, want er was maar 1 gate 13 en dat was bij terminal 1b. Aangekomen bij deze gate (het was intussen rond half 7) bleek deze gate nog gesloten te zijn. Dus maar weer gaan kijken op het scherm of het nog steeds gate 13 was die we moesten hebben, dat bleek gelukkig zo te zijn en even later ging de gate open en konden we vrij snel richting het vliegtuig. Na eerst een tijdje midden op het vliegveld gestaan te hebben, konden we het vliegtuig in. Het vliegtuig begon te taxiën en stond even later stil. We kregen te horen dat er iets mis was met het vliegtuig en dat dit gemaakt moest worden. Het was erg warm in het vliegtuig en ik was zo moe na twee nachten (bijna) niet geslapen te hebben, dat ik niet anders kon dan mijn hoofd op het tafeltje neerleggen en in slaap vallen. Om vervolgens steeds wakker te schrikken of wakker gemaakt te worden door een steward die me iets te eten of drinken wilde aanbieden. Het brakke gevoel dat ik al had, werd er alles behalve minder door. Uiteindelijk anderhalf uur later dan gepland steeg het vliegtuig op richting Lilongwe.  
Daar aangekomen moesten we eerst door de paspoortcontrole, om vervolgens onze koffers van de band te kunnen vissen. Eén van mijn koffers was voor vertrek al stuk. Eén van de drie sluitingen werkte niet meer. Ik dacht met twee werkende sluitingen en een band er omheen moet het vast goed komen. Niet dus.. Mijn koffer lag half open op de bagageband. Gelukkig zat het meeste nog wel in de koffer, dus de koffer weer dicht gemaakt en toen konden we verder. Eerst Malawiaanse Kwacha (dit is de munteenheid in Malawi) opgehaald. Ik had meteen een enorm dikke portemonnee, want voor 50 euro kreeg ik 41.000 Kwacha in briefjes van 2000 Kwacha.  
Buiten het vliegveld stond Sister Florence ons al op te wachten. Ze was duidelijk te herkennen aan een blauwe jurk en het bijpassende zusters/nonnen kapje dat ze draagt. Na haar begroet te hebben, liepen we, samen met een taxichauffeur naar de auto waarmee we verder zouden reizen. Emmaly en ik schrokken nogal van het formaat van de auto. Deze was alles behalve groot en wij hadden 4 koffers bij.. We stonden beschaamd naast de auto en vroegen ons af hoe dit goed zou komen. Maar natuurlijk kwam het goed. 1 grote koffer in de achterbak en 3 koffers op de achterbank. Maar toen moesten wij ook nog op de achterbank.. We hadden niet zo heel veel ruimte zal ik maar zeggen.  
We vertrokken en hadden geen idee waar we heen gingen. Na dit gevraagd te hebben bleek dat we op weg waren naar de NMCM (Nurses and Midwifes Council of Malawi) om een permit aan te vragen. Dit document is nodig om te mogen werken een ziekenhuis in Malawi. Hier werden we van kamertje naar kamertje gestuurd en na lang wachten bleek dat de persoon die hierover ging een meeting had. We hebben de documenten die we moesten inleveren achtergelaten bij de NMCM om hier later weer terug om te komen. We zijn weer in de auto gepropt om een stukje verder weer te stoppen om wat te gaan eten. We zaten goed en wel aan een tafeltje en hadden de helft van onze bestelling doorgegeven, toen de chauffeur kwam en zei dat hij een restaurant wist waar het eten goedkoper was. Dus maar weer naar het volgende restaurant. En natuurlijk stond er daar hetzelfde op het menu als bij het restaurant waar we eerder waren: T-bone, goat meat, chicken met rijst of friet. Na de maaltijd opnieuw in de auto, terug naar de NMCM. Daar bleek de persoon die we nodig hadden weer beschikbaar te zijn. Ze wilde eerst alleen met Sister Florence praten en daarna pas met ons. Voordat we bij de NMCM aankwamen had ik Sister Florence gevraagd wat er van ons verwacht werd tijdens het aanvragen van het permit en of er vragen gesteld zouden worden. We kregen als antwoord dat er alleen een formulier ingevuld moest worden. Dit bleek totaal niet het geval te zijn. Toen we de vrouw achter het bureau heel timide begroet hadden en stil waren gaan zitten (zoals ons verteld is te doen bij personen die hoger geplaatst zijn en van wie je iets nodig hebt), kregen we een compleet vragenvuur op ons af. Dit waren inhoudelijke vragen over onze taak als verpleegkundige, waarbij de vrouw opzoek was naar een antwoord waar wij, door het onverwachtse, de manier van vragen en de vermoeidheid van de reis, niet op konden komen. Later vertelde Sister Florence dat ze op zoek was naar de term ‘vital signs’. Tsja, dat hadden we moeten weten. Ook werden er vragen gesteld over onze opdracht, de CAT’s waarover ik eerder schreef. Deze moeten wij in het Nederlands schrijven en wordt beoordeeld door onze docent. Dit vond de vrouw erg onbegrijpelijk, het kwam over alsof ze er zelfs wat bozig van werd. Want hoe kan iemand die je niet ziet werken je beoordelen? En hoe kan je iets implementeren/adviseren terwijl het personeel van het ziekenhuis niet kan lezen wat het nut ervan is? Lastig uit te leggen dat deze CAT vooral gaat om het uitzoeken van de beste manier van handelen en het beschrijven hiervan. Een maand voor ons vertrek hebben we allerlei documenten aangeleverd aan de NMCM, waaronder een uitleg over de opdracht, maar het was wel duidelijk dat dit niet gelezen was en we dit dus eigenlijk voor niks aangeleverd hebben.. Off course.. Wat me dan weer wel in positieve zin verbaasde was dat ze de term Evidence Based Practice (handelen volgens het best beschikbare bewijs) kende. Afijn, het gesprek was heel erg onprettig en we waren beiden bang dat we niet eens stage zouden mogen lopen. Aan het einde van het gesprek werd ons verteld dat er op onze documenten een handtekening miste van een school in Mzuzu en dat als we betaalden ze later het permit zou verschaffen als deze handtekening aanwezig was. We waren erg opgelucht dat we de ruimte konden verlaten. Toen kwam het volgende probleem: het betalen.. Normaal gesproken zou Sister Florence het geld voor de permitaanvraag betalen, omdat zij dit geld via Ontmoet Afrika al van ons ontvangen had. Het bedrag voor deze aanvraag is voor studenten duurder dan voor gediplomeerd verpleegkundigen, maar daar wist Sister Florence niet vanaf. Zij had dus niet voldoende geld om dit bedrag te kunnen betalen en wij hadden niet voldoende Kwacha’s hiervoor en geen dollars. Uiteindelijk na veel rekenen, omrekenen en overleggen hebben we het bedrag kunnen betalen in euro’s, waarna we het gebouw konden verlaten.  
Hierna hadden we de keus of we dezelfde dag met de nachtbus naar Mzuzu wilden of verblijven in een guesthouse om met de bus van 7 uur de volgende ochtend naar Mzuzu te gaan. Omdat nog een nacht niet slapen ons een vrij slecht idee leek, hebben we voor de laatste optie gekozen. Dus zijn we, samen met Sister Florence naar het guesthouse gebracht en hebben daar gegeten. Hier viel ons meteen op dat iedereen hier erg aardig is en het beste met ons voorheeft. Wat was ik blij dat ik ’s avonds eindelijk weer in een bed lag, ondanks het feit dat ik er de volgende ochtend weer om half 6 uit moest.. Dat is hier een hele normale tijd om op te staan, dus daar zal ik aan moeten gaan wennen. Intussen ben ik al anderhalve dag verder dan waar het verhaal stopt, dus de rest volgt binnenkort. Wat ik nu al wel kan zeggen is dat ik het ontzettend moeilijk, en tot nu alles behalve leuk vind om te leven in een gezin waar álles zó anders is en ik me constant afvraag hoe alles wat ik doe en niet doe overkomt. Gelukkig wist ik van tevoren al dat ik het de eerste weken zwaar zou krijgen en was ik hierop voorbereid. Nu gewoon maar hopen dat ik snel wat gewend ben aan alles hier!  

Lieve groetjes vanuit Malawi