Blog 24-2

Zondag 24-2 
Vandaag begon met een vrij ongemakkelijk probleem. Ik maakte gebruik van het toilet. M’n darmen zijn nog steeds wat van slag trouwens. Ik vraag me af of dit komt door het voedsel/water of door de Malarone (tabletten tegen Malaria) en of ik niet beter kan stoppen hiermee. Er zijn echt zo weinig muggen, ik gebruik vrijwel geen Deet en de teller komt nog steeds niet verder dan één muggenbeet vanaf dag 1. Maar ik wijk af van het toiletverhaal. Er zit een spleet in het reservoir van het toilet, zo kan je dus zien hoeveel water er in het reservoir zit en ik vermoed ook dat het reservoir gevuld wordt via deze spleet. Voordat ik gebruik maak van het toilet, kijk ik altijd even of er voldoende water in het reservoir zit, tot nu toe was dit altijd het geval. Vanmorgen vergat ik om eerst even te kijken en toen was het reservoir dus bijna leeg. Er zat niet voldoende water in om door te trekken.. Ik had nog wat flesjes water, dus ik heb bijna 1,5 flesje in het reservoir gemikt, maar dit bleek niet voldoende te zijn.. Omdat er ook geen water uit de kraan komt momenteel, heb ik geen idee wat ik nog kan doen om het op te lossen. Ik heb het dus, na het erover gehad te hebben met Emmaly die hetzelfde probleem had, maar gelaten voor wat het is.  
De watervoorziening is wel echt een probleem hier waar ik veel moeite mee heb. Er komt heel regelmatig geen water uit de kraan. Ik heb al 2 dagen niet kunnen douchen en de rest doe ik met water uit de flesjes die ik koop.  
Toen ik vanmorgen in de huiskamer kwam, kwam alleen de geur van de Nzima, die al op het vuur staat, me tegemoet, verder is er niemand. Dit is me nog nooit overkomen. Afgelopen dagen zaten mijn broers altijd op de bank als ik de huiskamer binnen kwam. Opzich best fijn om niet gelijk tegen iemand te hoeven praten en sociaal te moeten doen. Ik ben er inmiddels achter dat ze relaxen op zondag en dus uitslapen, mijn 2 oudste broers zijn ‘uit’. Geen idee waarheen. 
Ik kreeg vanmorgen een bordje porridge (maispap). Het was niet lekker, maar beter dan alles wat ik afgelopen dagen gegeten heb. Ik ben er intussen achter dat ze in mijn gezin vinden dat er altijd iets warms gegeten moet worden. Ze waren dan ook zeer verbaasd toen ik vertelde dat we in Nederland over het algemeen alleen ’s avonds warm eten. Ook het feit dat er heel veel voedsel geïmporteerd wordt in Nederland, waardoor we veel verschillende producten kunnen eten werd vreemd gevonden. Dit riep de vraag op of, als de import stopt, iedereen dan overlijdt doordat er geen voedsel meer is… Ik heb proberen uit te leggen dat het in Nederland te koud is voor veel producten om te kunnen groeien, maar dat er wel ‘greenhouses’ gebouwd worden waarin ‘vegetables can grow’. Ook hebben we tijdens het ontbijt gepraat over de watervoorziening. Er is voor heel Mzuzu 1 bedrijf dat zorgt voor het water. Dit bedrijf wordt gesubsidieerd door de overheid, zodat iedereen gebruik kan maken van water. De reden dat er soms geen water is, is omdat de ‘pipes’ schoongemaakt moeten worden of teveel mensen tegelijk water willen gebruiken. 
Verder zei mama Penjani: ‘dont be shy to speak English, because we are shy too. Our English is not that good en we don’t laugh when you say something wrong’. Moet zeggen dat dat me wel gerust stelde, al gaat het communiceren in het Engels al veel beter dan de eerste dagen. Gelukkig maar!  
Mama Penjani is een uurtje uit bed geweest om te eten en met me te praten en is intussen alweer naar bed gegaan. Heerlijk toch..! 😉  
Ik voelde me niet zo prettig thuis, dus ik ben (net als gister) op bezoek gegaan bij Emmaly. Zeker in een huishouden met 4 andere personen, is het heel erg lastig te weten waar je goed aan doet en wat ze van je willen. Emmaly heeft geen broers of zussen die thuis wonen en haar Malawiaanse vader is vaak van huis, dus daar is het een stuk rustiger. Ook zien we best veel verschil tussen het gezin van Emmaly en dat van mij. Het gezin van Emmaly eet veel afwisselender. Tussen de middag krijgen we friet met een omelet, tomaat en paprika. Op de paprika na, heb ik heel erg genoten van deze maaltijd.  
Bij Emmaly thuis wordt er altijd aan tafel gegeten, ik eet altijd op de bank. En iedereen eet wanneer hij/zij daar zin in heeft, dat maakt het voor mij lastig te weten wanneer ik kan eten en wat ik dan kan eten. Bij mij thuis wordt het eten altijd voor me opgeschept, dat betekend dat ik altijd veel meer eten op mijn bord heb dan ik op kan en wil eten. Verder doen mijn broers alles voor me, zodra ik mijn bord op tafel zet, staat er iemand op om dit op te ruimen, zodra ik klaar ben met eten staan ze klaar met een bak en een kan water zodat ik mijn handen kan wassen. Dit voelt zo ongemakkelijk. Ik wil graag dingen zelf doen, maar krijg daar eigenlijk geen kans toe en ik weet nog niet zo goed hoe ik kan zorgen dat ik die mogelijkheid wel krijg. Zoveel mensen in huis maakt eigenlijk alles lastiger.. Ik zie er nu al tegenop om weer naar mijn eigen huis te gaan.  
Aan het eind van de middag zijn we een stukje gaan lopen met Emmy. Ook nu voelde ik me een soort van bekende Nederlander, doordat zoveel mensen iets tegen ons zeggen, vragen hoe het met ons gaat, soms al van een afstand iets naar ons roepen. Wat een ongemakkelijk gevoel geeft dat zeg! Emmy heeft ons geleerd om te proberen iets terug te zeggen in Tumbuku, maar dat voelt nog erg onwennig. Verder onderweg wat gekletst over de dingen die we tegen kwamen. Zo zagen we wat grafstenen, wat bij Emmy de vraag opriep of er in Nederland ook begraven wordt. De uitleg dat sommige mensen gecremeerd worden, kon ze niet heel erg waarderen. Maar ze vond het fijn om te horen dat mensen die in God geloven over het algemeen niet kiezen voor crematie. Verder heeft ze uitgelegd wat we moeten doen als iemand zijn/haar hulp aanbiedt. In Malawi is het heel ongewoon om iemand achteraf iets te geven als dank voor de hulp. Als er geld gegeven wordt, moet vooraf afgesproken worden hoeveel dit is.  
Na de wandeling ben ik samen met Emmaly naar mijn huis gegaan. Hier hebben we even op de bank gezeten en gekletst met mijn broers. Hierna heb ik een douche genomen, eindelijk er was weer water! Het is alleen zo verschrikkelijk koud! Ik heb eerder koud gedoucht toen ik in Suriname was, maar dat water was echt niet zo koud als dat het hier is. Maybe I get used to..  
Toen ik terug kwam in de huiskamer was het etenstijd. Mama Penjani zat uit de pan te eten en ik kreeg een klein bakje. We aten rijstpap, met een beetje suiker erdoor was het best wel lekker. Hierna kreeg ik nog een vrucht, volgens mij noemden ze het guave. Deze moest ik met schil en al op eten. Schillen zijn niet zo m’n ding.. Ik dacht dat dit de maaltijd was, dus ik gaf aan dat ik naar bed wilde. Maar dit was niet de bedoeling. Ik moest eerst nog eten en daarna mocht ik pas naar bed.. Ik vertelde dat ik echt maar een klein beetje eten wilde. Ik kon wel janken toen ik weer een bord kreeg met daarop een hoop Nzima (dat valt echt ontzettend zwaar op de maag). Verder lagen er bruine bonen met een sausje op mijn bord en een hoopje hele kleine visjes met ogen en al.. Hiervan heb ik er 2 geprobeerd, de rest heeft mama Penjani opgegeten toen ik aangaf (ook in Nederland) geen vis te lusten. Ik was blij dat ik eindelijk naar bed kon, al rook mijn kamer ontzettend muf van de keer. Morgen mijn eerste stagedag, ik zie er best wel tegenop moet ik zeggen!  

Ik heb vanmiddag trouwens mijn blog beveiligd met een wachtwoord, zoals jullie weten. Sommige mensen kunnen mijn blog lezen zonder wachtwoord, anderen met wachtwoord en weer anderen helemaal niet. Als dit laatste zo blijft, ga ik het wachtwoord er maar weer afhalen, want ik wil natuurlijk wel dat iedereen die dit wil, kan meelezen.  

Groetjes Eline