25-2

Maandag 25-2 
Vandaag was mijn eerste stagedag.  
Om 7 uur werden Emmaly en ik opgehaald door een taxi. Ik was op tijd klaar om naar de weg te lopen waar ik opgehaald werd, maar mijn lunch was nog niet klaar, dus de taxichauffeur moest even wachten. Vervelend.We worden elke dag voor 1500  kwacha (€1,81) naar het ziekenhuis gebracht, dit is zo’n 20 minuten rijden.  
Bij het ziekenhuis aangekomen, zijn we eerst gaan omkleden. Dit gebeurde gewoon in een lege patiëntenkamer. Hierna liepen we naar de chapel. Er zaten nog maar een paar mensen, toen we voorganger begon. Tijdens zijn ‘preek’ en het gebed kwamen er steeds meer mensen binnenlopen. Hierna begon de overdracht. Al het verpleegkundig personeel en de artsen verzamelen zich in één ruimte, waar de nachtdiensten om de beurt zijn/haar patiënten bespreken. In een moordend tempo worden er allerlei zaken over de patiënten doorgegeven. Doordat de nachtdiensten erg zacht praten, het Engels van de mensen hier lastig te verstaan is voor ons en er steeds mensen kwamen binnenlopen tijdens de overdracht, verstonden Emmaly en ik vrijwel niets van wat er gezegd werd. Na de overdracht werden wij geïntroduceerd en vertelde, op de Malawiaanse studenten na, iedereen zijn naam en functie. Alsof we dat zouden kunnen onthouden van zo’n 30 mensen.. Hierna kregen we een rondleiding door het hele ziekenhuis. Het ziekenhuis is best groot, dus dit nam veel tijd in beslag. We ontmoetten veel mensen, die ons allemaal welkom heetten, hun naam zeiden en natuurlijk vroegen hoe het met ons ging. Na de rondleiding hebben we ons permit afgegeven op de nursing school (die naast het ziekenhuis staat) en zijn we naar onze afdelingen gegaan. Ik ‘werk’ de komende 2 weken op de Female ward. Deze afdeling wordt gerund door studenten en een aantal gediplomeerden. Er waren in totaal zo’n 10-12 verpleegkundigen, terwijl er maar 5 patiënten waren, waarvan er maar 1 echt ziek was. Gedurende de dienst zat iedereen vooral in het kantoor wat te kletsen met elkaar en bezig op zijn/haar telefoon. Wat meteen opviel vanmorgen, was dat er ongeveer net zoveel mannen als vrouwen nurses zijn in Malawi.  
Aan het einde van de ochtend nam één van de studenten me mee naar een patiënt, waarbij een soort anamnese afgenomen werd. Er werd gevraagd naar de persoonlijke gegevens van deze patiënt, terwijl deze al lang op het papieren ‘dossier’ stonden, dus ik heb geen idee waarom dit nogmaals gevraagd werd. Verder werd er gevraagd naar de reden van opname, family planning, environment (er werd zelfs opgeschreven hoeveel ramen en deuren de ruimte waar deze vrouw verbleef had), haar werk, family history, hoeveel ze verdiende, hoeveel bevallingen ze doorgemaakt had, haar menstruatie.. Er werd gesproken in Tumbuku, maar de studente vertaalde alles wat er gezegd werd voor mij in het Engels. Toen kwam ik er al wel achter dat het heel erg lastig gaat worden om alles te begrijpen, omdat ik veel medische termen niet ken in het Engels.  
Toen de studente even de kamer verliet, begonnen de patiënt en ik vermoed een familielid van de patiënt in het Tumbuku tegen me te praten. Daar begreep ik natuurlijk niks van. Dus ik reageerde in het Engels dat ik geen Tumbuku verstond, wat vervolgens door de dames weer niet verstaan werd. Lastig, lastig.. Hierna gingen we terug naar de ruimte waar de verpleegkundigen gedurende de dienst zitten en vroeg de studente me op welke gebieden wij vragen stellen aan de patiënt. Het duurde even voordat ik deze vraag begreep en ik moest het antwoord schuldig blijven, omdat ik geen idee had hoe dit uit te leggen in het Engels. Ik heb aangegeven dat er hiervoor in Nederland formulieren gebruikt worden en dat ik dit morgen zal laten zien. Dat wordt, voor degenen die hiermee bekend zijn, even het ‘classificatiesysteem’ van Gordon vertalen in het Engels. Hierna was het lunchtijd, dit betekend een uur pauze. Emmaly en ik aten samen van de lunch die ik mee gekregen had in mijn eigen, vanuit Nederland meegebrachte lunchbox. Rijst, met bruine bonen, die intussen natuurlijk koud was, maar het was prima te eten. Er wordt onderling veel Tumbuku gesproken, dus Emmaly en ik hebben tijdens het eten vooral met elkaar gepraat. Na de lunch riep de studente die me eerder die dag meegenomen had, me bij zich. Ik dacht dat we iets gingen doen, maar ze wilde graag dat ik bij haar kwam zitten. Er werd een glas voor me ingeschonken (water met heel veel suiker erin, dat heb ik maar niet opgedronken) en ik kreeg iets te eten aangeboden. Dit smaakte als een oliebol, best lekker. Na nog een tijd gezeten te hebben vroeg de studente me mee te gaan om een soort van fysieke check te doen bij dezelfde patiënt. Ik heb me enorm verbaasd over wat ze allemaal deden en voelde mezelf erg dom en onwetend tijdens deze check. In totaal duurde het 2,5 uur voordat we weer terug waren in het ‘kantoor’ en de patiënt werd letterlijk van kop tot teen gecheckt. De haren, de hoofdhuid, de oren (want een afwijkende stand zou kunnen wijzen op downsyndroom en bloed in de oren zou kunnen wijzen op een bloeding in het hoofd), de ogen, de neus, de mond (zelfs de trilling van de huig werd gecontroleerd), de borstkas, de ademhaling, de borsten (op eventuele knobbeltjes, er werd zelfs geknepen in de tepel om te kijken of er geen melk uit kwam. Een van de borsten deed de student, de andere moest ik doen…), de armen (op armlengteverschil), de pols, de kleur van de handen, er werd geluisterd naar de ademhaling en de buik, er werd gebruik gemaakt van percussie (kloppen). De studente communiceerde steeds in Tumbuku en vertaalde alles voor mij. Intussen stelde ze me ontzettend veel vragen, waarop ik vaak het antwoord moest schuldig blijven, of omdat ik de vraag niet begreep, of omdat ik het antwoord niet kon geven in het Engels, of omdat ik het antwoord gewoon niet wist. Ik heb er wel echt onwijs veel van geleerd. Bij terugkomst op het ‘kantoor’ was het al 4 uur, terwijl om half 5 onze dienst erop zit. Hier heeft de studente nog een hart getekend voor me om wat zaken uit te leggen en hebben we het gehad over het verpleegkundig proces. Bijzonder dat ze dat hier ook kennen. Gedurende de dag heb ik best wat vragen kunnen stellen over de gang van zaken en al met al was het een ontzettend leerzame dag. Wat het, zowel thuis als op het werk zo leuk maakt, is dat Malawiaanse mensen veel lachen, grapjes maken en humor hebben. Ik heb in de eerste paar dagen al zoveel gelachen, heerlijk.  
Om half 5 mochten we naar huis, de anderen bleven nog om te wachten op de nachtdienst. Er zijn in het ziekenhuis maar 2 shifts. Een dagdienst en een enorm lange nachtdienst. We hebben ons omgekleed en zijn naar huis gelopen. Nog even een tussenstop gemaakt bij het werk van mama Penjani, waar mama Emmy toevallig ook was, om te vertellen dat onze dag goed gegaan was. En nog even naar de shoprite om wat water en een paraplu te kopen. Het was bijna half 7 toen ik thuis kwam. Hier gezellig gekletst met Ackim die ook leert voor nurse, dus hij wilde weten wat ik geleerd heb mijn eerste werkdag. We zijn beide wel in voor een grapje op zijn tijd, dus af en toe gaan we helemaal stuk. Hij vroeg naar mijn hobby’s, dus ik noemde onder andere shoppen. Toen vertelde hij dat Nederlanders anders shoppen dan Malawianen. Hij zei: Malawianen kopen gewoon wat ze nodig hebben, Nederlanders gaan de hele dag kijken in winkels en komen uiteindelijk alleen met een bos bloemen thuis. Heb hem hierin wel een beetje gelijk gegeven. Intussen was Ackim Nzima aan het koken, dus kon ik gelijk kijken hoe hij dit deed. Al lijkt het me vrij sterk dat ik dit ooit zelf ga maken.. We eten hier ontzettend laat. Ik wilde graag naar bed, maar het eten stond pas om kwart voor 8 op tafel en toen duurde het nog een kwartier voordat we begonnen met eten. We aten Nzima met alweer dezelfde groente, die een beetje lijkt op andijvie en kip. De kip was buiten op een rooster boven het vuur gebakken, heel erg lekker.  
Eenmaal gedoucht en wel op mijn kamer, kreeg ik de schrik van mijn leven.. Het was blijkbaar ‘dierendag’ vandaag. Eerst een lizzard, die ik niet eng vind, dus prima! Maar die enorme cockroach (kakkerlak) die in mijn klamboe hing vond ik toch wel redelijk problematisch. Ik ben maar weer terug gegaan naar de huiskamer en uiteindelijk kwam Ackim kijken. Toen hij het dier zag, liep hij weg om een mop te halen. Wat moet je nou toch met een mop om een kakkerlak te vangen? Dat dacht de kakkerlak ook dus die rende weg. Ik zag hem vlak bij mijn koffer, die open staat, dus ik was heel bang dat hij in mijn koffer zou zitten, maar durfde niet te kijken. Ackim ging er weer vandoor, omdat het beest weg was. Dus ik ben maar heel snel onder m’n klamboe gekropen en heb deze onder m’n matras gestopt. Toen ik het raam dichtdeed, zag ik in mijn klamboe iets groens. Dit was een enorme sprinkhaan. Eerst dacht ik prima, laat maar lekker zitten, want die zijn niet zo eng. Maar die maken dus best wel veel geluid als ze hun achterpoten tegen elkaar of tegen hun staart tikken. Het beest liep/sprong ook steeds terug in mijn klamboe. Niet zo prettig, dus heb ik het raam maar weer open gedaan, een beetje lef verzameld en het beest vastgepakt en uit het raam gegooid. Ik heb echt niet lekker geslapen vannacht. Ik weet niet of het door de dierentuin kwam, maar ik denk het..  

Het was een hele belevenis zo’n eerste stagedag.  

Have fun in holland!  

Groetjes Eline