26-2

Dinsdag 26-2: 

Vanmorgen begon met een ‘accident’. Ik was rond 10 over half 7 klaar om naar de taxi te gaan, op mijn ontbijt na. Toen ik water wilde inschenken, zei Daniël dat ik hier nog mee moest wachten, omdat het water nog niet gekookt was. Dus ik moest in een paar minuten mijn kokend hete thee opdrinken, wat natuurlijk niet lukte. Ik heb trouwens wel voor het eerst een boterham gegeten met boter vanmorgen. Best goed te doen. Omdat het al bijna tijd was om te gaan en mijn theeglas nog bijna vol was, bedacht ik dat ik het misschien kon meenemen in mijn plastic bottle die ik van thuis meegebracht heb. Mama Penjani vulde de hele fles met thee en water. Ik was bezig om mijn spullen in mijn thuis te stoppen, toen de fles die op tafel stond, uit elkaar sprong. Het plastic kromp door de hitte en het deksel schoot van de fles. De hele vloer onder de thee, terwijl ik weg moest omdat de taxi kwam.. Schaam, schaam. Ik hoop maar dat het ontbijt morgen iets eerder klaar is, want de taxi is er morgen weer om 7 uur. Omdat we, nu we met de taxi gaan, ons uniform thuis al aantrekken, kunnen we in het vervolg iets later weg, dus dat scheelt weer..  
Vanmorgen begon weer in de chapel en daarna de meeting, die al gestart was toen wij binnen kwamen en waar ik ook dit keer niets van verstond.  
Daarna naar het ‘kantoor’ waar natuurlijk eerst uitgebreid gezeten en gekletst werd. Hierna werd ik door dezelfde als gister studente gevraagd om met haar mee te lopen. De artsenvisite begon. Een Britse en Malawiaanse arts gingen samen de patiënten langs. Nou ja samen.. Ze werden omringd door zo’n 10 studenten, inclusief ikzelf. De studenten stonden in groepjes rond de bedden te kletsen, terwijl de artsen met de patiënten communiceerden. Bij één van de patiënten moest de bloedsuiker worden gemeten. Ik heb dit niet kunnen zien, omdat er zoveel mensen rond het bed stonden, maar ik zag een erg lange en dikke naald liggen, waarmee de vrouw dus blijkbaar in de vinger geprikt was.  
Na de visite mocht ik, nadat we eerst weer een tijd op kantoor gezeten hadden, mee om een bloodsample af te nemen. Dit wordt gedaan met een naald met daaraan een spuit. Het bloed wordt dus als het ware uit de vene getrokken, dit gebeurde redelijk hardhandig. Er wordt een handschoen om de bovenarm geknoopt als stuwband. Later heb ik nog een keer meegekeken met een andere student die dit deed. Die vergat alleen de handschoen weer los te maken, zodra de naald in de arm zat, zodat hij het bloed er met veel moeite uit kreeg. Hij was zo druk bezig samen met een collega student dat ik er op dat moment niets van gezegd heb. Later vertelde ik dat wij geleerd hebben de band weer los te doen, zodra de naald op zijn plaats zit, zodat het bloed makkelijker in de spuit komt. Hij gaf aan dat hij dit ook zo geleerd had, maar dat hij het vergeten was. 
Verder heb ik vandaag meegekeken bij het delen van medicatie. De studenten gaan met een stapel ‘dossiers’ (wat documenten die aan elkaar geniet zijn) en een bakje met daarin potjes medicijnen naar de patiënten. Bij elke patiënt is het weer zoeken naar de juiste papieren. Het kan bijna niet anders dan dat dit wel eens verkeerd gaat.. De handschriften van de meesten zijn hier erg slecht, of eigenlijk niet te lezen. Ik kan dus vaak niet ontcijferen welke medicatie er gegeven wordt. Maar vandaag was het met name paracetamol en salbutamol. De medicatie hoort afgetekend te worden, maar dit wordt nogal wel eens vergeten. De handtekening voor de medicatie hoeft niet perse gezet te worden door degene die het gegeven heeft.  
Verder heb ik vandaag de formule geleerd om van graden Farenheit naar graden Celcius om te kunnen rekenen, want de thermometers meten in graden Farenheit. En heb ik gezien hoe de vitale functies gemeten en ingevuld worden. De saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) wordt hier niet gemeten.  
Ook ben ik er achter hoe er in Malawi vorm gegeven wordt aan het verpleegkundig proces. Ze gebruiken ‘SOAPIER’. Dit staat voor Subjectives (wat de patiënt verteld), Objectives (wat de verpleegkundige ziet), Assessment (beoordeling/diagnose), Plan (spreekt voor zich), Interventions (acties), Evaluate and Replan (een nieuw plan maken wanneer nodig).  
Mijn lunch was rijst met omelet en tomaat, erg lekker (nou ja, voor zover ik het Malawiaanse eten überhaupt lekker vind..).  
Ook hebben we weer best wat vragen gesteld over de gang van zaken, ik zeg ‘we’ omdat Emmaly vandaag bij mij op de afdeling stond. Er waren geen patiënten aanwezig op haar afdeling.  
Ik heb gevraagd of de patiënten verdeeld worden over de verpleegkundigen, zodat duidelijk is wie voor welke patiënt zorg draagt. Dit bleek niet het geval te zijn. Toen ik uitlegde hoe dit in Nederland ging, gaf de student aan dit inderdaad wel beter te vinden.  
Toen ik vroeg aan welke regels de nurses zich moeten houden, kreeg ik een antwoord over privacy, op tijd komen en de rechten van de patiënt. Na wat doorvragen bleek dat er geen horloges gedragen mogen worden en er tijdens de dienst geen gebruik gemaakt mag worden van de mobiele telefoon. Velen dragen een horloge en vrijwel iedereen kijkt regelmatig op zijn mobiel. Ze gaven aan dat als er iemand van school of een hoogstaand persoon voorbij loopt, ze dan snel hun mobiel weg doen en hun horloge afdoen. Ook hebben we gevraagd of er een document is met informatie (missie, visie, doelen, ed) over het ziekenhuis, wat we kunnen gebruiken om onze opdracht te schrijven. Dit schijnt er te zijn en krijgen we als het goed is binnenkort, heel fijn. Intussen zijn we ook al druk bezig met het bedenken van een onderwerp voor onze CAT’s, af en toe komen er best wel wat goede ideetjes voorbij. Dus dat gaat goed komen!  
Vanmiddag vertelde een student dat er een Nederlandse patiënt op de afdeling lag. Dus wij waren verrast dit te horen en gingen er samen met deze student heen. Het bleek een Israëlisch meisje te zijn, die aan het backpacken was met haar vriend en Malaria had opgelopen.  
Aan het einde van de middag hebben Emmaly en ik nog een gesprek aangeknoopt over homoseksualiteit. Het verbaasde me niet, maar het was toch erg interessant te horen hoe daar hier over gedacht wordt. Eén van de jongens gaf aan dat hij een vriendschap zou verbreken als hij erachter zou komen dat een vriend  van hem ‘gay’ was.  
De werkdagen duren hier echt heel lang, omdat er het grootste gedeelte van de tijd niets te doen is/niets gedaan wordt. Toch zorgt dat ervoor dat er hele leuke gesprekken ontstaan. Er wordt ook regelmatig gevraagd hoe dingen in Nederland gaan. 
Om half 5 zit onze dienst erop, maar dan begint het controleren van de ingevulde ‘dossiers’ door een gediplomeerd verpleegkundige. Zij kijkt dan of alles klopt en of er geen fouten in de ‘dossiers’ staan en alles ingevuld is. Iedereen blijft dus nog veel langer. Wij zijn er om half 5 wel echt klaar mee en hebben nog een lange reis naar huis voor de boeg, maar het is best lastig om al enige weg te gaan terwijl verder iedereen nog blijft zitten.  
De wandeling die we maken terug naar de stad is erg vermoeiend, door de regenval is niets vlak, behalve het asfalt. Hierop lopen gaat niet altijd door het verkeer. Maar het is wel erg prettig om al lopend onze bevindingen met elkaar te delen. We spreken ook wel regelmatig uit dat we trots zijn op elkaar en op onszelf om hoe we alles voor elkaar krijgen en om de manier waarop we met iedereen communiceren in het Engels, terwijl we dit nog nooit gedaan hebben en onze Engelse woordenschat niet erg groot is.  
Eenmaal in de stad zijn we nog even water gaan halen en zijn we opgepropt in een taxi naar huis gebracht. Ik ben uitgestapt in de buurt van het huis van Emmaly, dus ik moest nog een stukje lopen naar huis. Dit blijft erg ongemakkelijk doordat er zoveel geroepen wordt. Vandaag was het wel heel erg, want er kwamen 3 kleine meisjes op me afgerend, die niets anders deden dan vragen ‘how are you’ en me zelfs knuffelden, mijn hand pakten en met me mee liepen. Best schattig, maar dat dit gebeurt vanuit het statusverschil tussen blanke en donkere mensen vind ik best pijnlijk.  
Eenmaal thuis ben ik gelijk maar gaan douchen, want ik had het zo warm. Ik heb intussen nog steeds geen was gedaan en weet ook niet zo goed hoe en wanneer ik dit moet doen. Dus ik heb nu bedacht dat ik elke keer als ik ga douchen iets van was meeneem en dit dan even uitwas en in mijn kamer ophang aan de kastdeur. 
Vanavond was het kwart over 8 eer dat we gingen eten. Ik doe er nogal lang over om de Nzima weg te krijgen, dus vroeg naar bed gaan zit er niet in. En ik ben elke ochtend al ver voordat mijn wekker gaat wakker.  
Dat was mijn dag wel weer denk ik. Heel veel dank voor de reacties op mijn blogs. Ik vind het erg leuk om te lezen dat mijn schrijfsels met plezier gelezen worden! 

Geniet van het Nederlandse zonnetje! 
Liefs Eline