Blog 27-2

Woensdag 27-2: 
Vandaag begon, zoals eigenlijk elke ochtend, met het schoonmaken van de toiletbril. Deze wordt ’s morgens vroeg altijd schoongemaakt, maar blijkbaar wordt de zeep er niet af gehaald. Ik ben één keer zo op de bril gaan zitten, maar gleed er net zo hard weer af, alsof ze glijmiddel op de bril smeren.. 😉 
Ik dacht dat ik, in tegenstelling tot afgelopen dagen, op tijd was voor de taxi, maar toen bleek dat mijn telefoon 10 minuten achter liep?! Dus mama Penjani zei: je moet gaan, het is 2 minuten over 7. Terwijl ik normaal om 5 voor 7 weg moet. Ik ben zo snel mogelijk naar de plaats gelopen waar de taxi mij ophaalt. Gelukkig bleek de taxichauffeur te laat te zijn, dus dat kwam goed uit.  
De dag in St. John’s begon als gebruikelijk, weinig spannends en vooral veel zitten. Halverwege de ochtend liep ik met een aantal studenten mee naar een patiënt. Wat daar gebeurde is heel lastig te beschrijven, omdat het eigenlijk de hele ochtend in beslag nam. De vrouwelijke patiënte had anemie (bloedarmoede). Ze waren al een tijdje met haar bezig toen Emmaly en ik erbij kwamen, dus ik ken het verhaal niet vanaf het begin. De vrouw had 2 ‘canules’ (infusen) in haar arm, maar beide liepen niet meer door. De bloedsuiker van de vrouw was laag, dus ze kreeg dextrose toegediend. Een heel flesje van 50% dextrose. Ze moest een nieuwe canule krijgen, maar was (door de anemie?!) moeilijk te prikken. Ik denk dat de vrouw gedurende de dag wel 5 keer opnieuw geprikt is. De vrouw was heel onrustig, dit werd geweten aan het feit dat ze moeilijk ademde, maar ik had hier zeer mijn twijfels bij. Ze bewoog continue haar armen, benen en hoofd, deze werden stevig vastgehouden door de familieleden die aanwezig waren en enkele nurses. Ook werd ze streng toegesproken (wij konden dit natuurlijk niet verstaan, maar vermoedden dat er gezegd werd dat ze niet mocht schreeuwen en stil moest liggen). Bloed kwam overal terecht, naalden worden gewoon in bed gelegd, ondanks de bewegingen van de vrouw, er wordt over de gang gelopen met een gebruikte naald in de hand, iedereen loopt overal binnen, er wordt over allerlei andere dingen gepraat en gelachen terwijl de studenten met een patiënt bezig zijn, genoeg om ons over te verbazen. Tegelijkertijd zijn we er eigenlijk al wel aan gewend dat het zo gaat. Uiteindelijk is het, met hulp van de matron (persoon die ons begeleid en ons rondgeleid heeft door het ziekenhuis), gelukt om een canule goed te plaatsen en kon de vrouw bloed toegediend krijgen. Maar de manier waarop alles hier gebeurd is echt tenenkrommend om te zien. Het oogt allemaal erg ongeorganiseerd, concentratie op de patiënt en de handeling is ver te zoeken, er wordt vrij weinig gevraagd hoe de patiënt zich voelt en wat haast maken als een patiënt zich zichtbaar slecht voelt is er niet bij.  
Nadat de ‘canule’ gezet was, zei de matron hardop dat de vrouw erg ziek was en hij kwam naar mij toe om te zeggen dat de vrouw gele ogen had en dus terminaal was. Het is hier blijkbaar niet nodig dat de arts dit aangeeft en het is ook niet nodig dit met de patiënt en/of zijn familie te bespreken. De vrouw lag op zaal en moest verplaatst worden naar een privé kamer. Ze werd met vereende krachten met matras en al op een bijna instortende brancard getild en aangekomen op de kamer weer op een ander bed getild.   
Na de bloedtransfusie werd nog een liter vloeistof met glucose aangehangen. Pas aan het eind van de middag werd de bloedsuiker van de vrouw opnieuw gemeten, ze had een bloedsuiker van 26 mmol (normaal is tot 11) en de student waarmee ik meeliep, wilde de glucose die aanhing door laten lopen. Toen ik aangaf dat ik dacht de bloedsuiker dan nog hoger zou worden, besloot de student toch maar om de glucose stop te zetten. De familie van de vrouw zorgt gelukkig goed voor haar. 
Terug in het kantoor, lag daar een plastic zak die wat bewoog. Hierin bleek een levende kip te zitten die met zijn kop buitenboord lag. Wat een stank kwam daar vanaf zeg.  
Om 3 uur was er een meeting in de chapel. Elke laatste woensdag van de maand wordt er een dienst georganiseerd waarin gebeden wordt voor alle patiënten. Dit duurde ongeveer een uur en gebeurde volledig in Tumbuka. We moesten het hele uur continue staan en zitten, staan en weer zitten. Er werd veel gezongen. Op een gegeven moment moest iedereen handen schudden met degenen die in de buurt zaten, geen idee waarom, maar ik heb ook netjes m’n kerkburen een hand gegeven..  
Het blijft interessant om tussen de ‘bedrijven’ door te kletsen met collega’s over de verschillen tussen Nederland en Malawi. Zowel voor hen als voor ons is dit erg leerzaam en het zet ons erg aan het denken.  
Aan het einde van de dag natuurlijk weer de hele wandeling gemaakt van het ziekenhuis terug naar huis. We hebben beiden een zakje chips gekocht, dit kost nog meer dan de taxirit van shoprite terug naar huis, maar het was erg lekker.  
Thuis ben ik eerst gaan douchen en heb ik gelijk wat was gedaan die nu hangt te drogen aan mijn kast. Toen ik in de keuken keek wat er op het menu stond, werd ik aangestaard door een aantal enorme vissen. Gelukkig had ik al aangegeven dat ik geen vis lust, dus ik kreeg, naast de Nzima (die echt m’n neus uitkomt) wat groente en 2 stukjes vlees die enorm taai waren en die ik dus erg moeilijk weg kreeg. Na het eten nog even buiten staan kletsen met Ackim en Daniel. Ik kan het enorm goed vinden met Ackim (als broer en zus!!!! Om te voorkomen dat er mensen zijn die denken dat dit een potentiele partner is 😉), zodra ik hem aankijk schiet ik in de lach en hij daardoor ook. Hij vertelde dat hij dit weekend weg gaat voor school en pas terug komt nadat ik weer terug naar Nederland ben. Ik vind dit echt heel erg balen! Vooral omdat ik wat moeite heb met de houding van Penjani. Zij is in mijn ogen wat dominant en bepaald wat ik wanneer moet doen. Wanneer ik mijn lunchbox moet afwassen, wanneer ik mijn raam open en dicht moet doen, wanneer ik goodnight moet zeggen, dat ik welkom thuis moet zeggen als ze thuiskomt… Ik vind het vrij lastig hiermee om te gaan. Daarom is het fijn om af en toe heerlijk te kunnen lachen met Ackim..  

Op naar weer een nieuwe dag! 

Groetjes Eline