Blog 28-2

Blog 28-2: 

De dag begon weinig spannend, gewoon zoals altijd. Wat denk ik betekend dat ik begin gewend begin te raken aan het dagelijkse leven in Malawi.  
Tijdens de meeting kregen we een presentatie van een dokter uit Londen. Hij leerde de artsen en verpleegkundigen hoe zij bij pasgeboren babies op een eenvoudige manier (door met een zaklamp in de ogen te schijnen) kunnen of de ogen goed werken en wat er gedaan moet worden als één van de ogen een afwijkende stand heeft (oog afplakken gedurende een aantal uren per dag). Erg interessant. Later nam de dokter ons mee naar het studentenhuis dat bij het ziekenhuis staat en waar hij verbleef (hij is intussen weer terug naar huis). Dit huis wordt regelmatig bewoond door Nederlandse studenten die allerlei briefjes en boeken hebben gelaten. We mochten hier even kijken en wat boeken meenemen als we wilden. Ik heb een boekje meegenomen over HIV, om hierover wat meer te weten te komen.  
Wat mij vandaag verbaasde tijdens mijn shift in het ziekenhuis, was dat de RR (respiration rate) van een patiënt wordt uitgerekend door de PR (pulse rate) te delen door 4. Zo had dus iemand met een PR van 66 een RR van 17,5. Ik vraag me af waar het op gebaseerd is dit zo uit te rekenen, maar het lukte me niet dit te achterhalen (dus als iemand het weet, let me know.. 😉)  
De vrouw waarover ik in mijn laatste blog schreef, was nog steeds wat onrustig. Ze moest opnieuw een venflon (infuusnaald) krijgen. Ook nu kostte dit erg veel moeite en pas bij de 6e poging zat de venflon goed. Ook moest de vrouw een catheter krijgen, ook dit ging erg moeilijk. Er lagen/hingen/duwden 5 mensen (inclusief ikzelf) op de vrouw om te zorgen dat de verpleegkundige de catheter kon plaatsen. Zowel bij de venflon als bij de catheter duimde ik dat het zou lukken, zodat de vrouw ‘met rust gelaten’ kon worden. Nadat dit gelukt was, hebben we een tijd naast het bed van de vrouw gezeten om patiëntproblemen uit te werken voor deze patiënt, heel erg leerzaam! ’s Middags kreeg de vrouw koorts. De interventie die hierbij toegepast werd was sponging. Hierbij wordt er doeken in warm gelegd en deze worden op de huid van de patiënt gelegd. De temperatuur van de vrouw daalde verbazingwekkend snel, al was dit maar van tijdelijke aard. Een verpleegkundige hier is over het algemeen de hele dag met één patiënt bezig. Daar hebben ze het erg druk mee. Dit komt vooral doordat er niet efficiënt gewerkt wordt. Er wordt echt zooooo vaak heen en weer gelopen om iets te halen. Er wordt niet (zichtbaar) nagedacht over de volgende ‘stap’ en wat daarvoor nodig is. Ook storen de studenten elkaar om de haverklap om spullen van elkaar te lenen, zodat ze er niet zelf om hoeven te lopen of om (in mijn ogen) onnuttige dingen te vragen/zeggen.  
Verder heb ik me vandaag wat verdiept in de bloedwaarden die gemeten worden en wat de normaalwaarden zijn. Op een klein labbriefje staan de uitslagen van de bloodsample, hierachter staan de ranges waartussen de waarde hoort te vallen. Ik ontdekte dat er een L achter de bloedwaarde staat als deze te laag is en een H wanneer deze te hoog is. Toen ik dit de studenten vertelde waren ze erg verrast, dit was hen nog niet opgevallen. Zo leuk!  
Intussen worden er wel taken verdeelt onder de studenten. 2 of 3 studenten zorgen samen voor één patiënt. Ook de taken: medicatie delen, patiënten naar de OK brengen en weer ophalen en opname worden verdeeld onder de studenten. Dat maakt het voor mij wel iets overzichtelijker wat ik moet doen en met wie ik mee kan lopen.  
Wat hier ook erg opvalt, is dat alle vrouwen die een jong kind hebben te pas en te onpas hun borst tevoorschijn toveren om het kind borstvoeding te geven. Zelfs in de chapel.. Gewoon omdat het kan! 
Het is soms wel echt lastig om 80-90% van de tijd geen idee te hebben waarover er gepraat wordt. Zowel in het ziekenhuis als thuis wordt er over het algemeen Tumbuku gesproken, tenzij er tegen/met ons gesproken wordt. Je mist dus heel veel informatie als je geen Tumbuku spreekt en het is onmogelijk om deze taal in een paar maanden te kunnen begrijpen. Vooral als ik merk dat er door de studenten gesproken wordt over zorginhoudelijke zaken, vind ik het erg jammer dat ik niet begrijp waarover het gesprek gaat.  
’s Avonds opnieuw Nzima gegeten en wat gepraat met mama Penjani over bloedtransfusies en bloed doneren en hoe dit gaat in Malawi.  

Fijne dag allemaal! 
Groetjes Eline