Blog 1-3

Blog 1-3: 
Vandaag had ik samen met één van de studenten de zorg voor een 16 jarig meisje. Haar diagnose was Hysteria. Ik kon me hier wel iets bij voorstellen, maar heb voor de zekerheid toch maar even gevraagd wat deze diagnose inhield. Er werd mij verteld dat deze diagnose gesteld wordt als er geen medische diagnose/oorzaak voor het probleem te vinden is. Het meisje had hoofdpijn en buikpijn. Toen ik vroeg naar de behandeling, werd me verteld dat er in deze ‘gevallen’ een liter water voor infusie wordt gegeven via de canule (infuus). Er wordt verteld dat dit medicatie is. Als de patiënt zich hierna beter voelt, heeft de ‘medicatie’ zijn werk gedaan en mag de patiënt naar huis. Er werd wat verbaasd gereageerd toen ik aangaf dat ik dit placebo-effect wel kende, maar we in Nederland niet zomaar mogen zeggen dat ergens medicatie in zit, terwijl dit niet het geval is. Ik vertelde dat er in Nederland vaak pcm gegeven wordt in situaties als deze. Dat vonden ze toch ook wel een goed idee.  
Het meisje had verder weinig hulp/zorg nodig. Het is hier trouwens de gewoonte dat guardians (voogden, dit kan familie zijn, maar ook buren of vrienden) voor de patiënt zorgen. Zij zijn dag en nacht aanwezig, zolang de patiënt in het ziekenhuis ligt en zorgen ervoor dat de patiënt eten en drinken krijgt en verzorgd wordt wanneer nodig. Dit betekend dat de nurses buitenom het medisch handelen, weinig taken hebben. Ook is er een apart persoon die ’s middags de vitale functies controleert, dus ook dit hoeven de nurses ’s middags niet zelf te doen.  
Nadat we de zorg voor het meisje gedaan hadden, nam de studente me ergens mee naar toe. Ze legde me uit waar we heen gingen, maar dit begreep ik niet, dus ik dacht: ik zal het wel zien.. Ze liep naar de kamer waar mensen verzorgd worden die een ongeluk gehad hebben en vroeg hier aan de dokter of we mee mochten kijken met wat hij aan het doen was. Hij legde uit dat er een 8 jarig meisje was dat haar elleboog gebroken had en dat die ‘gezet’ moest worden. Hij deed dit in de X-ray room, zodat hij kon kijken of de arm goed stond. Hij vond het prima als we kwamen kijken. Het meisje zat stilletjes op een soort van tafel en we kregen een foto te zien van hoe de situatie nu was. De botten die het gewricht vormen waren gedraaid en verschoven ten opzichte van elkaar en moesten dus recht gezet worden. Het meisje werd gevraagd te gaan liggen. Toen zij dit niet deed, omdat haar arm te pijnlijk was, kreeg zij medicatie ingespoten via haar canule. Ze ‘tolde’ een paar keer, viel in slaap en werd toen neergelegd. Eén persoon hield continue de pols van het meisje vast, om de PR te controleren, terwijl de dokter en een assistent aan de arm trokken. Hierna werd een foto gemaakt. Dit moest 4 keer herhaald worden, voordat botten weer terug op de plaats zaten. Tijdens het ‘zetten’ van de arm huilde en kreunde het meisje, ondanks dat ze sliep. Vreselijk om te horen. De moeder van het meisje zat gewoon in de ruimte en keek regelmatig naar beneden in plaats van naar haar dochter. Tijdens het wachten op de foto’s stelde de studente vragen over de anesthesia, ze wist niet dat er plaatselijke en algehele verdoving bestond en kreeg hierover uitleg. Na 4 keer trekken aan de arm en 4 keer een foto gemaakt te hebben, stond de arm goed en kon er gegipst worden. De elleboog was erg opgezet. De rol gips werd in lange stroken gevouwen, in een teil met water gelegd en als één pakket over de lengte over de onderkant van de arm gelegd. Hierna werd er gaas rondom de arm en over het gips gerold. Dit gebeurde niet erg netjes, het gaas zat aan alle kanten gedraaid en ging soms van de pols in één slag naar de bovenarm. Ik had erg mijn twijfels over de steun die het gips op deze manier zou bieden, maar misschien kon dit niet anders door de enorme zwelling van de elleboog. Er werd van een stuk gaas een soort van sling gemaakt en toen werd het meisje met een laken op de brandcard getild en mochten de student en ik haar naar peads (de kinderafdeling) brengen. Tijdens deze rit werd het meisje wakker, er werd verder niet tegen haar gepraat en aangekomen op peads, werd ze op een bed getild. Dit kostte wat moeite, want de kamer stond zo propvol bedden (heel veel bedden hebben geen matras trouwens) dat de brandcard niet naast het bed gezet kon worden. In plaats van wat bedden te verschuiven, werd het kind door 2 personen opgetild aan het laken en werd er een paar meter met haar gelopen. Ze kwam half op het bed terecht. Het gaat dus allemaal niet zachtzinnig en ergonomisch, terwijl dit in mijn ogen wel zou kunnen, omdat er niet perse middelen voor nodig zijn om wat ‘voorzichtiger’ te werk te gaan. 
Na de brandcard weer opgeruimd te hebben, zijn we terug gegaan naar het kantoor. Hier heb ik wat gekletst met een student over uitgaan/dansen, alcoholcontroles in het verkeer (hier had hij nog nooit van gehoord!), hoe het voor ons is om niet om half 5 naar huis te kunnen gaan na een shift (hij vertelde dat de nachtdienst het soms druk heeft en dus pas later op de afdeling aanwezig is, dit is echt volledig geaccepteerd) en over het feit dat Malawiaanse mensen eigenlijk nooit alleen zijn. De student vond het dan ook moeilijk te begrijpen dat ik na een dag werken graag zo snel mogelijk naar huis wil en het dan ook fijn vind om alleen te zijn.  
Om 12 uur gingen de studenten weg, omdat ze een meeting hadden op school. De enige gediplomeerde nurse op de afdeling ging weg voor de lunch, dus waren Emmaly en ik als enigen op de afdeling. Dit bleek niet heel handig te zijn, want er kwamen verschillende mensen langs die iets wilden vragen, maar geen woord Engels spraken. Dus moest er iemand van een andere afdeling gehaald worden om deze mensen te kunnen helpen. Om 2 uur hadden we een evaluatiegesprek met de matron. We hadden bedacht dat we graag wilden vragen of we een halve dag minder mochten komen, maar durfden dit eigenlijk niet zo goed te vragen. Vrijwel meteen nadat we bij de matron in het kantoor zaten, begon hij over vrij zijn op vrijdagmiddag. Toen we aangaven dat we best wat werk voor school moeten doen, was het geregeld, we zijn elke vrijdagmiddag vrij. Als we het druk hebben voor school mogen we dit altijd aangeven en nog een dag of dagdeel extra vrij nemen. Toen we zeiden dat we vandaag nog naar de immigration moesten (de 10 dagen waarbinnen we onze visa moesten verlengen waren al verstreken), stuurde hij ons meteen weg om daarheen te kunnen. Het gesprek dat we zouden hebben vandaag, kan ook prima volgende week plaatsvinden. Ze zijn dus gelukkig erg flexibel.  
We hebben zo snel mogelijk onze spullen gepakt en zijn gaan omkleden. Dat is hier niet gebruikelijk trouwens. Iedereen gaat gewoon in zijn uniform naar huis, dus er is ook geen ruimte waar we ons kunnen omkleden. We zoeken dus altijd maar een lege patiëntenkamer op, die kunnen we dan vervolgens niet op slot doen. Net als de toiletten in het ziekenhuis overigens. Deze kunnen ook niet doorgetrokken worden en er is nergens toiletpapier.  
Op weg naar de immigration waren we best wat nerveus of het goed zou komen met onze visa. We waren een dag te laat en we hadden geen hulp van een local (zoals wel geadviseerd wordt). We hebben aan verschillende mensen hulp gevraagd in het gebouw en kwamen uiteindelijk aan in een propvol kamertje, waarvan de deur nog niet half open kon. Hier werd ons uitgelegd dat onze visa voor max 60 dagen verlengd kon worden. Samen met de 30 dagen die je krijgt als je het visum aanvraagt, moeten we voor 19 mei het land verlaten. Onze stage loopt tot 17 mei, dus als we klaar zijn, moeten we er direct vandoor. We konden er ook voor kiezen om 100 dollar te betalen en dan konden we 6 maanden blijven. Dat vonden we toch iets te veel, want het verlengen voor 60 dagen kostte maar 10 euro. Affijn, we mochten gaan zitten (nadat er eerst wat lokale mensen van de banken gestuurd waren, om plaats te maken voor ons ☹) en de man en vrouw achter het kantoor keken redelijk streng. Hierdoor hebben wij niet anders gedaan dan naar de grond staren. Na wat overleggen werden er wat papieren ingevuld en konden we de ruimte gaan verlaten om te gaan betalen. Dus weer de drukke gangen door, wat veel mensen liepen er rond in dat gebouw zeg. Tijdens het betalen werd er gevraagd naar ons verblijfadres. Dit hebben we niet, want de straten in de wijk waar wij verblijven hebben geen namen en nummers (zoals ik eerder al schreef). Dus ik kreeg het er een beetje benauwd van dat we alleen ‘hilltop’ konden opgeven als adres, maar dit bleek geen probleem te zijn. We betaalden en konden terug naar de kamer waar we eerder waren. Hier werden weer een aantal mensen weggestuurd en konden we weer plaatsnemen op de banken. Er was voor ons wat onduidelijkheid of ons visum nu verlengd zou worden tot 19 april of 19 mei.. We hoopten vurig dat er 19 mei in ons visum zou staan, want anders zouden we tijdens onze stageperiode in een weekendje de grens over moeten. Na een tijdje kregen we ons paspoort terug met allerlei stempels erin. Pas op de gang durfden we te kijken welke datum er in stond. We hebben een vreugdedansje gedaan toen we merkten dat er 19 mei in stond. We waren best trots op onszelf dat we dit zonder hulp voor elkaar gekregen hadden.  
Vervolgens liepen we richting huis en kwamen we Emmy tegen. Zij had een enorm zware boodschappentas mee en vroeg of we deze voor haar mee wilden nemen. We wilden eerst even naar de winkel, dus de tas werd tijdelijk gestald in een kraampje, waar we deze later konden ophalen. Na het boodschappen doen zochten we een taxi. We zaten met 4 personen op de achterbank, dus ik zat bij Emmaly op schoot over de hobbelige weg. De auto zakte wat door zijn hoeven, vanwege de zware lading, wanneer we over een drempel reden, schuurde de onderkant van de auto over de drempel.  
Ik heb geen huissleutel en omdat ik vermoedde dat er niemand thuis zou zijn rond 4 uur (de school van mijn broertje gaat pas om 5 uur uit), ben ik met Emmaly mee gegaan. Hier stond op een gegeven moment de broer van Emmaly (Justis) (die normaal gesproken op school verblijft en nu thuis kwam voor vakantie) voor de deur. Omdat wij er waren kwam hij niet binnen, ondanks dat het zijn huis is. Ik begreep hem verkeerd en dacht dat hij een vriend was van Justis en naar hem op zoek was. Toen dit misverstand eenmaal de wereld uit was, kwam hij binnen en hebben we even zitten kletsen. Hierna ging hij naar buiten om daar te wachten tot Emmy thuis kwam, hij voelde zich zichtbaar ongemakkelijk, terwijl wij op de bank zaten alsof we thuis waren. Dit bezorgde ons best een vervelend gevoel.  
Eenmaal thuis aangekomen moest ik buiten wachten, omdat Emmanuel de huissleutel bij had en hij niet thuis was. Gelukkig kwam Ackim intussen ook thuis en moest hij ook buiten wachten. Hij wilde nog een selfie maken samen met mij, omdat hij zaterdag weg gaat. Het werd al wat donker, dus de camera flitste, hierdoor zag ik extra licht en hij extra donker. Hij moest hier ontzettend hard om lachen en heeft de foto verwijderd, omdat hij het erg lelijk vond.. 😉 
’s Avonds nog heerlijk gekletst met mijn broers Daniel en Ackim tijdens het koken en tijdens de afwas en toen zat de dag er weer op.  
Groetjes Eline