Blog 2-3 tot 4-3

Blog 2-3 tot 4-3: 
De zaterdag begon met het afscheid van Ackim. Ik dacht dat hij gezegd had dat ik om 8 uur uit bed kon komen, maar dit was een misverstand. Hij klopte om 7 uur op mijn deur. Ik was al wel wakker, maar lag nog in bed. Ik riep dat ik eraan kwam, wat hij waarschijnlijk verstond als: kom maar binnen. Hij stapte gewoon mijn kamer binnen om te komen vertellen dat hij weg ging, een ontzettend ongemakkelijk moment. Ik vroeg of hij er zin in had, waarop hij antwoordde dat het moest.. Ik wist niet zo goed op welke manier ik afscheid moest nemen van hem, dus ik liep met hem mee naar de huiskamer. Hij pakte meteen zijn spullen, ik wenste hem succes en bedankte hem voor alles wat hij afgelopen dagen voor mij gedaan had en toen ging hij er vandoor. Ik ga zijn gezelligheid en de lol die we samen hadden ontzettend missen.  
Hierna kreeg ik weer een gekookte banaan als ontbijt, deze keer ook een gekookt ei. De banaan was erg vies, het ei erg lekker! Hierna ben ik mijn tas gaan inpakken en zijn Emmaly en ik op weg gegaan naar de stad om een taxi te vinden om naar de lake te gaan. Met behulp van een local lukte dit. De taxi’s rijden al toeterend door de hele stad en zodra je wenkt stopt de taxi en kan je instappen. Dit taxibusje reed gelukkig een stuk zachter dan de vriendin van Penjani afgelopen week deed. Eenmaal aangekomen bij de lodge, ontmoetten we Jolande (vrijwilliger in het ziekenhuis in het dorpje Mzambasi, die we kennen via Ontmoet Afrika). Het is heerlijk haar te zien en spreken en ervaringen te kunnen uitwisselen. Haar leefomstandigheden zijn nog veel primitiever dan de onze, dus wij zijn erg blij dat we in de stad zitten en niet in een dorp.  
Het is erg mooi hier, de lodge ligt aan het water, er zijn veel rotsen en er lopen allerlei hagedissen rond en apen. We waren van plan één nacht te blijven. Intussen is het maandag en zitten we hier nog. Dit komt doordat ik ‘ziek’ geworden ben zaterdagavond. Ik had afgelopen weken al veel buikpijn, maar dit is veel erger geworden. Ik kan weinig binnen houden en loop om de haverklap naar het toilet. Vooral gister voelde ik me echt heel erg beroerd. Gelukkig ’s middags wel even kunnen zwemmen, snorkelen en suppen samen met Emmaly. Maar aan het einde van de middag werd ik zo beroerd, kon bijna niet eten door de misselijkheid en buikpijn. Waardoor ik me zo slap als een vaatdoek voel(de), spierpijn heb en amper de trappen op kom. De lodge ligt op een heuvel  en de treden zijn allemaal ongelijk qua hoogte.. Ik heb alle pillen die Jolande mee heeft ingenomen, maar het helpt allemaal niks. Gelukkig hebben we één normaal toilet gevonden op de lodge, want de andere toiletten zijn composttoiletten, met een enorm diep, donker gat en vol kakkerlakken. Daar durf ik dus echt niet op te gaan zitten. Omdat de buikpijn en diarree (sorry voor het onsmakelijke onderwerp) blijven aanhouden zou het zo kunnen zijn dat ik een parasiet bij me draag. Omdat het vandaag een nationale feestdag is en er bijna niemand werkt (waarschijnlijk is het lab in het ziekenhuis gesloten) gaan we morgen naar het ziekenhuis om dit te laten testen. Ik ben benieuwd hoe dit zal gaan. Ben heel blij dat ik hier ben, samen met Emmaly en Jolande (ze zorgen goed voor me) en dat ik hier licht voedsel kan eten ipv de loodzwaar vallende Nzima. Ik moet nog maar eens gaan bedenken hoe ik dit de komende dagen moet gaan doen, want als ik morgen Nzima ga eten, wordt het er vast niet beter op. Mama Penjani heeft er wel wat moeite mee dat ik nu 3 nachten weg ben ipv 1 en ze is ook erg bezorgd om mijn gezondheid. Ze zou vandaag naar haar dorp gaan (wat uren reizen is), maar is thuis gebleven om op mij te wachten. Terwijl ik niet thuis kom vandaag.. Dus ik voel me best wel schuldig moet ik zeggen..   
Het is dus niet echt een prettig weekend, ondanks dat ik probeer zoveel mogelijk te genieten. Het doet me ook wel beseffen hoe slecht de medische zorg hier is en hoe gevaarlijk het is als er hier echt iets ernstigs met je aan de hand is. Gelukkig zijn er wel privé klinieken in Mzuzu, waar de zorg beter is dan in het ziekenhuis waar wij stage lopen.  
Omdat ik niet goed wist wat ik het beste kon doen, heb ik contact gehad met app de dokter. Zij hebben me, na een hele hoop vragen te hebben gesteld, advies gegeven over wat ik het beste kan doen. Wat een uitvinding! De arts denkt eerder aan reizigersdiarree door verkeerd voedsel dan aan een parasiet. Ik kan nu weinig anders doen dan zoveel mogelijk drinken, eten waar ik zin in heb, stoppen met loperamide, zodat de infectie (als het een infectie is) mijn lijf uit kan gaan, me laten testen morgen en hopen dat ik me snel weer beter voel!  

Liefs Eline