Blog 9-4

Blog 9-4:

Vanmorgen tijdens het ontbijt zei Maggie: ‘I saw you crying yesterday at the gym’ en begon ze te lachen. Ik heb maar uitgelegd dat ik moe was en dat ik de oefeningen die we moeten doen best pittig vind en ik niet wil ‘falen’. Dit begreep ze wel en ze zei: ‘the good thing is that you continue and when you continue it’s getting more easy’. Ook zei ze dat ik alleen maar naar de gym ga om wat fitter te worden en dat zij naar de gym gaat om gewicht te verliezen, dus dat zij eigenlijk degene is die zou moeten huilen. Ik heb ook meteen maar verteld dat het ook wel te maken had met het feit dat, ondanks dat ik het hier ontzettend naar mijn zin heb, het niet altijd meevalt om te leven in een totaal andere cultuur dan de cultuur waarin je opgegroeid bent. Ze vroeg: so, you’re missing home? Dat was zeker niet wat ik bedoelde en eigenlijk mis ik thuis/Nederland ook niet. Maar om het niet al te ingewikkeld te maken, heb ik maar gezegd dat dit inderdaad het geval is. Ook dit begreep ze wel.

We gaan tegenwoordig elke ochtend zo laat naar het ziekenhuis dat ‘the meeting’ al begonnen is en er in het hoekje waar de studenten zitten, geen plaats meer is. Ik ben daarom vanmorgen maar direct naar de afdeling gegaan. Misschien is het verstandig als ik probeer iets eerder te vertrekken naar het ziekenhuis. Maar dan zal ik eerder uit bed moeten en vaak ben ik pas rond 7 uur klaar met het schrijven van mijn blog van de afgelopen dag. Dus daar ligt de oplossing: gewoon stoppen met bloggen, dan kan ik tenminste op tijd in het ziekenhuis zijn. 😉 

Ik ging vanmorgen even een box wegbrengen naar pharmacy die hier gevuld wordt met de medicatie die besteld is. Ik dacht: ik stap even binnen bij causualties om mauka (goede morgen) te zeggen tegen de artsen. Toen ik hier aankwam lag er een man op de behandeltafel waarover Emmaly me vertelde dat hij een tumor had in zijn hoofd (aan de achterkant) en dat deze verwijderd werd. Ik ben maar even blijven kijken, omdat ik dit wel interessant vond. Ik had dit erg graag willen filmen (zoals wel meer situaties overigens), zodat ik zou kunnen laten zien hoe dit er aan toe gaat. We zijn intussen wel wat gewend, maar sommige situaties blijven ook ons verbazen. De man kreeg een plaatselijke verdoving en werd gewoon op de behandelkamer geholpen. Tijdens de ingreep werd er niet met hem gecommuniceerd. De huid van zijn hoofd werd open gesneden en getrokken en de tumor, die in onze ogen nog best groot was, werd verwijderd. Hierna werd de huid, in onze ogen redelijk lelijk, gehecht. Hierna stond de man op, we konden zien dat hij gehuild had, en liep hij de behandelkamer uit. Ik heb in Nederland nog nooit iets als dit meegemaakt, maar ik kan me niet voorstellen dat dit op dezelfde manier gedaan wordt als hier. Bijzonder wel.. 

Het meisje waarmee ik gister naar de X-ray moest, had vannacht verschillende keren moeten overgeven. Misschien doordat haar buik te vol zit door constipatie?! Tijdens de artsenvisite voelde de arts alleen even aan haar buik en hij schreef in het dossier dat de voorgeschreven behandeling ‘continued’ moest worden. Een tijd later vertelde de nurse me dat het meisje naar central hospital gebracht zou worden. Toen ik vroeg waarom, kon ze hierop geen antwoord geven. Een arts (niet dezelfde als die de visite deed) had dit in het dossier geschreven en geen uitleg gegeven hierbij. De nurse had dus geen idee. Op de vraag of constipatie in St. John’s niet behandeld kan worden, kreeg ik eigenlijk ook geen antwoord. 
Het meisje kreeg een andere venflon en kreeg een liter vocht aangehangen. Er was geen infuusstandaard aanwezig in de ruimte waar dit gedaan werd, dus ik moest de fles vasthouden en ondertussen moest ik ook nog zorgen voor stukjes plakband voor het vastplakken van de canula, handig.. Toen er een patiëntje kwam voor het verwijderen van de canula, omdat hij naar huis mocht, moest ik het infuus stopzetten en de fles neerleggen, om deze canula te verwijderen. 
Intussen had de moeder het meisje alleen gelaten, terwijl ze nog steeds zachtjes lag te huilen. Ik ben maar bij haar gaan zitten. Volgens mij verstond ze geen Engels, dat maakte het wel erg lastig om haar wat gerust te stellen. 
Het meisje moest samen met een patiënt van de maleward in een ambulance om naar central gebracht te worden. De nurse zei dat ze niet wist of de ambulance al klaar stond. Ik vroeg of ik moest gaan kijken of de ambulance er was, waarop de nurse zei: we nemen de patiënt wel gelijk mee naar de plaats waar de ambulance komt. Het meisje werd in een rolstoel gehesen en natuurlijk was de ambulance er niet. Emmaly en ik zeggen vaak tegen elkaar dat we de ‘logica’ van de mensen hier echt totaal niet kunnen volgen (als er überhaupt sprake is van logica). Dit is weer zo’n situatie waarvan ik denk: hoezo? Waarom zou je een patiënt die zich echt zichtbaar niet goed voelt, buiten in een rolstoel laten wachten, terwijl je ook even zou kunnen gaan kijken of de ambulance er al is?! I really don’t get it.. 
Affijn, het meisje is in een taxi getild en de guardians en de nurse van peads gingen met haar mee. Ik zou ook mee gaan, omdat ik graag wilde zien hoe the central hospital eruit ziet, maar dit paste natuurlijk niet in de taxi. Bijzonder ook wel dat de nurse gewoon haar afdeling kan verlaten. De patiënt attendent bleef wel achter, maar dit is geen verpleegkundige. 

Toen ik terug kwam van mijn lunch, lag de nurse met haar hoofd op de tafel te slapen. Ik ben maar wat voor mezelf gaan doen, want er was echt helemaal niks te doen op de afdeling. Op een gegeven moment kwam er een nurse van OPD, hij had een lange grasspriet in zijn hand en kriebelde hiermee in het oor van de slapende nurse. Ze werd even wakker, vertelde dat ze erg moe was van het heen en weer reizen naar central hospital en moest rusten. Ze legde haar hoofd weer neer en sliep verder. Kan je je voorstellen dat dit in Nederland zou gebeuren en hoe collega’s hierop zouden reageren? Misschien moet ik het eens proberen als ik weer terug ben.. 😉😉😉

Na de lunch ben ik op een bankje gaan zitten op het kantoor en ik ben hier eigenlijk niet vanaf gekomen tot aan de knock-off. Oftewel: een heel erg lange middag weer! 
Het viel mij gister al op dat er geen speelgoed is op de afdeling. De kinderen hebben echt helemaal niks te doen. Ik heb gevraagd aan de nurse waarom er geen speelgoed is. Ze vertelde dat dit er in het verleden wel was, maar dat dit gestolen is. Het speelgoed wordt gewoon mee naar huis genomen. 
Het valt mij op dat de kinderen hier over het algemeen erg passief zijn (niet alleen de zieke kinderen). Ze hangen stilletjes op de rug van hun moeder en als ze zich vervelen trekken ze de borst van hun moeder tevoorschijn. De moeders vermaken hun kinderen vrijwel niet door iets leuks met ze te doen, zelfs iets vertellen aan de kinderen zie ik vrij weinig gebeuren. Natuurlijk zijn er wel uitzonderingen, één van die uitzonderingen is de dove moeder waarover ik gister schreef. Ze zingt liedjes voor haar dochter en praat veel tegen haar. Bijzonder dat juist iemand die slecht in staat is om zich verbaal te uiten, dit wel probeert en met behulp van gebaren veel met haar dochter communiceert. 
Aan het begin van de afdeling is er een soort lege ruimte/hal, die erg kaal is, in vergelijking met een aantal zalen waarvan de wanden erg mooi beschilderd zijn met allerlei dieren. Ik bedacht me dat het erg leuk zou zijn om iets met deze ruimte te kunnen doen. Toen ik dit besprak met Emmaly vertelde zij hierover ook nagedacht te hebben. We willen dus gaan kijken of het mogelijk is om deze ruimte te (laten) schilderen en te zorgen dat er wat speelgoed. Dit wordt nog wel een uitdaging, want het moet dus speelgoed zijn dat niet meegenomen kan worden. We willen kijken of we kunnen zorgen voor wandborden oid. We hebben geen idee of het mogelijk is dit voor elkaar te krijgen. We moeten hiervoor natuurlijk akkoord krijgen van de matron. Daarbij moet het voor ons financieel haalbaar zijn om dit bekostigen. En de middelen en materialen hier zijn natuurlijk redelijk beperkt. Een uitdaging, maar het zou echt fantastisch zijn als we dit voor elkaar krijgen en de kinderen hierdoor wat meer/eerder kunnen gaan mobiliseren dan ze nu doen. Zo is er toch iets goeds voortgekomen uit een middag die nutteloos leek te zijn!

Aan het einde van de middag kreeg de nurse een appje van de guardian van het meisje dat naar central gebracht is. Ze hebben daar een rectaal onderzoek gedaan om te kijken of de darmen verstopt waren en hebben haar medicatie gegeven voor constipatie. Dat had opzich ook gewoon hier gedaan kunnen worden en gister al.. Hoe moeilijk kan het zijn.. Maar dat is hoe het er hier aan toe gaat.. Maggie vertelde naar aanleiding van deze situatie dat nurses vooral de bevelen van de arts opvolgen en niet echt vragen stellen of mee denken. Jammer! 

Na de knock-off zijn we even een boodschap gaan doen. Heerlijk om even te kunnen wandelen. Maggie was intussen naar de sportschool, dus ik had gevraagd of ze het goed vond dat ik zou koken. Ze reageerde al een stuk enthousiaster dan afgelopen week het geval was toen ik deze vraag stelde, dus ik denk dat ze wat vertrouwen begint te krijgen in mijn kookkunsten. 
Om 10 over 6 was ik weer thuis, dus ben ik vlug gaan douchen en hierna begonnen met koken. Er stond spaghetti op het menu vandaag. Ik had geen mix voor spaghetti kunnen vinden in de winkel, dus ik had maar paprikapoeder meegenomen en een zakje waarin een soort van tomatenpuree zat. Ik heb een uitje, aubergine en tomaat gebakken en de puree, de paprikapoeder en wat zout er doorheen gemikt en natuurlijk de spaghetti gekookt. Hierna nog even een flinke afwas gedaan. Om kwart voor 8 was Maggie nog niet thuis, dus ben ik maar gaan eten. Het smaakte me prima moet ik zeggen. Even later kwam Maggie thuis. Ze vertelde dat ze een vriendin ontmoet had in town en daardoor erg laat bij de sportschool was. Ze had een privéles gehad van Alick (de trainer) en hij had haar flink laten zweten.. 😉 Toen ik haar een compliment gaf voor het feit dat ze toch nog naar de sportschool gegaan was, zei ze: I also don’t want to fail. Hebben we toch iets gemeen wat betreft het sporten, ondanks alle frustraties die ik heb over het feit dat ze niet opschiet. Het zou trouwens ook goed kunnen dat zij gefrustreerd raakt van het feit dat ik altijd haast heb als we naar de gym gaan. 

Maggie vond de spaghetti gelukkig ook lekker. We hebben nog even gesproken over een situatie die vanmiddag gebeurd was in het ziekenhuis. Er was een baby van 6 of 8 maanden oud overleden. Dit had ik al gehoord van Emmaly, maar ik wist niet precies wat er gebeurd was. Het kindje zag erg bleek, de conjunctiva (vlies aan de binnenzijde van het oog.. Lastig uit te leggen zo.. Het is datgene dat zichtbaar wordt als je je onderste ooglid wat naar beneden trekt zal ik maar zeggen..) zagen heel erg wit. Dit duidt op hele ernstige anemie (bloedarmoede). Er kwam bloed uit de neus van het kindje en het kindje had zand gehapt wat in de luchtweg terecht gekomen was. De moeder woont ver van het ziekenhuis vandaan en het is moeilijk om daar vandaan een taxi te krijgen naar het ziekenhuis. Het kindje was al overleden toen ze in het ziekenhuis aankwam. Maggie was aanwezig toen haar dit verteld werd. De moeder pakte Maggie bij de arm (ik krijg spontaan kippevel nu ik dit schrijf) en smeekte haar of ze iets voor haar kindje wilde doen, zodat het weer zou gaan ademen. Dit was het eerste kindje van de moeder en de bevalling ( uiteindelijk een cesarean section) was erg moeizaam verlopen en nu verloor ze haar kindje… Ik vertelde aan Maggie dat wij in Nederland in situaties als deze een ambulance kunnen bellen, die binnen een paar minuten op de plaats van bestemming is. Deze mogelijkheid bestaat hier niet op de manier zoals dit in Nederland geregeld is. Nu weet ik niet of het verschil gemaakt had als het kindje eerder in het ziekenhuis geweest was, want gezien de erg witte kleur van de conjunctiva, is de anemie niet recent ontstaan en wie weet welke oorzaak dit gehad heeft (inwendige bloeding misschien) en welke schade dit al aangericht had.. Maar misschien had het wel verschil kunnen maken. Het begrip consultatiebureau kennen ze hier niet en problemen bij baby’s worden dus ook alleen geconstateerd als de moeder met de baby naar het ziekenhuis komt. Doordat de kennis van de bevolking over gezondheid en ziekte hier over het algemeen niet heel groot is, komen veel mensen te laat naar het ziekenhuis. Ik heb de situatie niet meegemaakt en kan dus niet zeggen of dit bij deze moeder ook het geval geweest is, en ze haar kindje had kunnen redden als ze meer kennis gehad zou hebben en eerder naar het ziekenhuis gekomen was. Maar mensen die ernstig ziek worden of zelfs overlijden door ‘lack of knowledge’ is zeker iets dat hier voorkomt. 
Ik heb het al eerder gezegd, maar wil het nogmaals benadrukken: het krijgen van goede zorg op het moment dat dit heel hard nodig is, is niet vanzelfsprekend!! Ik hoop dat iedereen in het goed georganiseerde Nederland, waar zó veel mogelijk is, zich daarvan bewust is en hiervoor dankbaar is! Ik heb, toen ik de rekening van mijn admission kreeg, best wel even gemopperd over de hoogte van de rekening. Ik schaam me hiervoor ontzettend na het horen van deze situatie, die zo hard en pijnlijk is! Ook in Nederland wordt er vaak geklaagd over de kosten van medicatie of behandelingen en het niet vergoeden daarvan door de zorgverzekering. Wees dankbaar dat de zorg die nodig is geboden kan worden, geld is niet het belangrijkste! 
Ondanks de armoede van veel mensen en het gebrek aan vooruitzicht op verbetering van de situatie, is het grootste gedeelte van de mensen opgewekt en geïnteresseerd in anderen. Het weinige dat mensen bezitten, wordt gedeeld met anderen. Zo ontzettend mooi om te zien en voor ons al bijna vanzelfsprekend! Maar ook dit is niet vanzelfsprekend en het is erg mooi dat mensen op deze manier elkaar helpen en steunen. 
Voor mij is mijn verblijf hier één grote levensles die me voor altijd zal bijblijven! Ik hoop dat ik door mijn blogs jullie iets kan meegeven van wat ik hier ervaar en het zou erg mooi zijn als dit zorgt voor bewustwording van alle rijkdom in Nederland, maar ook voor bewustwording van waarin een arm land als Malawi rijk is, de liefde, aandacht en hulp voor elkaar (vooral in gelijkwaardige situaties, in ongelijkwaardige situaties, zoals van arts naar patiënt is dit niet altijd te zien). 

Het is intussen woensdagochtend 6 uur en ik heb mijn blog al geschreven. Ik ben gisteravond om half 9 naar bed gegaan en om half 10 gaan slapen. Rond 12 uur werd ik wakker en ben ik naar het toilet gegaan. Hierna heb ik niet meer kunnen slapen. Ik heb mijn spotify playlist misschien al wel 6 keer afgespeeld en heb van ellende een reep chocolade gegeten gedurende de nacht. 🙈Gisternacht ook al heel wat uurtjes wakker gelegen, dus ergens gaat er iets mis… Ik heb flink koppijn, dus ik vrees dat het een lange dag gaat worden vandaag, nog langer dan normaal.. 

Affijn, nu kan ik in elk geval op tijd op stage zijn vandaag, omdat ik m’n blog op tijd af heb. Elk voordeel heeft zijn nadeel zullen we maar zeggen! 

Have a nice day! 

Groetjes Eline