Blog 8-4

Blog 8-4: 

Vanmorgen vertelde Maggie tijdens het ontbijt dat ze een ‘frog’ in haar kamer gezien heeft vannacht. Ze had er een doek op gelegd, maar daar was het beest onder vandaan gekropen, dus nu durfde ze haar kamer niet goed in te gaan. Ze vertelde ook dat hij wit was, en dat ze gehoord heeft dat witte kikkers giftig zijn. Lekker dan.. Beter had ze het beest gelijk naar buiten gebracht, in plaats van er een doek op te leggen. Oh ja, ze wist ook te vertellen dat als er ergens kikkers zijn, dat er dan ook ‘snakes’ zijn. Fijn om te weten.. 

Vandaag mijn eerste dag op peads. Die begon een beetje vreemd, want doordat het enorm regende, was de nurse van de dayduty nog niet aanwezig. Ik kreeg dus de handover van de nachtdienst en hij vertelde me dat ik vooral niet moest vergeten de medicatie te geven. Waarop ik aangaf niet verantwoordelijk te willen zijn voor de afdeling. De nachtdienst ging hierna de nurse van de maleward halen om de bijzonderheden aan over te dragen en hij gaf aan dat ik deze nurse kon roepen als het nodig was. Gelukkig kwam de nurse van peads om 9 uur, als een verzopen katje, aan op de afdeling. Ze heeft geen paraplu en moet een half uur lopen. 
Verder verliep de dag erg rustig, er waren maar 5 patiënten. Van een collega kreeg ik de vraag of patiënten in Nederland wel ontslagen willen worden uit het ziekenhuis, omdat de zorg hier zo goed is. Waarop ik aangaf dat eigenlijk iedereen juist heel graag naar huis wil en heel veel patiënten aan de arts vragen wanneer ze naar huis mogen. Ik kreeg te horen dat er hier patiënten zijn die niet discharged willen worden, omdat ze hier eten en goede zorg krijgen van de guardians. Thuis moeten ze voor zichzelf zorgen. Dit typend, moet ik denken aan een gesprek met Maggie afgelopen weekend. Dat ging over ‘prisons’. Maggie vertelde dat er mensen zijn die op tv gezien hebben hoe Nederlandse gevangenissen eruit zien, dat je een kamer, een bed en een tv hebt. De gevangenissen hier zijn kleine kamers waarin 50 gevangenen zitten, met maar 1 toilet. Er zijn mensen die zeggen: ik zou wel willen verblijven in een Nederlandse gevangenis. Beide situaties zijn wel weer een besef moment van hoe goed (misschien te goed?!) alles geregeld is in Nederland.
Eén van de kinderen mocht met ontslag en kreeg 3 tabletten pcm mee als thuismedicatie… Dat zal wel echt zoden aan de dijk zetten.. 😉
Aan het eind van de ochtend ging ik mee met een meisje (8 jaar oud) en haar moeder, voor het maken van een X-ray van de knie en een echo van de abdomen. Ze had veel pijn aan haar knie. De persoon die de X-ray maakte kwam op mij over als een erg onaangenaam persoon. Toen ik aankwam met de papieren van het meisje, pakte hij ze zonder wat te zeggen aan, las ze en maakte een gebaar dat ik het meisje moest gaan halen. Toen het meisje op de tafel lag, bewoog hij het been met redelijk wat geweld alle kanten op, om deze goed op de X-ray plaat te krijgen, zonder verder tegen het kind of de moeder te praten. Ik ben op een gegeven moment maar even weg gelopen, omdat het niet kon aanzien. Ik had erg te doen met het kind, dat kreunde en zachtjes huilde van de pijn en misschien ook wel van angst. Normaal gesproken wordt de uitslag van de X-ray meteen gedeeld met de patiënt en de nurse die erbij aanwezig is. Maar dit deed de man niet. Ik kreeg de foto mee en we konden gaan. De echo leverde geen informatie op, omdat de persoon die dit deed de organen niet kon zien, omdat er teveel ‘gass’ in de buik van het meisje zat. Ze was al minimaal 3 dagen niet naar het toilet geweest en de diagnose ‘constipatie’ leek mij best logisch. Ook de nurse kon zich hier wel in vinden toen ik dit aangaf. Ze vertelde dat het nu het seizoen is van de mais en dat het eten van veel mais voor constipatie kan zorgen. Dat wist ik dan weer niet.. Maar de arts weet de buikpijn aan het feit dat de MRDT (Malaria Rapid Diagnose Test) positief was. 
Tussen de middag kreeg ik Nzima met groente en ei. De schoonmaakster had dit gekookt, maar volgens mij had ze dit om 7 uur ’s morgens al gedaan ofzo, want de Nzima was erg droog en de groente en het ei waren koud.  
Weer terug op de afdeling, leek het alsof ik één van de kinderen hoorde huilen, maar het klonk wel wat vreemd. Toen ik de patiënt assistent vroeg welk kind er aan het huilen was, gaf hij aan dat dit de moeder van één van de kinderen was. Deze vrouw bleek doof te zijn en kan niet praten. Haar dochter ligt al 12 dagen met koorts in het ziekenhuis en de situatie verbeterd niet. De moeder maakte zich erg veel zorgen en stelde de vraag: komt het goed met mijn dochter? De nurse heeft haar vooral verteld dat ze sterk moet zijn en niet moet huilen, anders raakt het meisje (ze is 5 jaar) ook van streek. Na de lieve peptalk van de nurse, kon de vrouw gelukkig weer lachen door haar tranen heen. Even later maakte ze het gebaar ‘sterk zijn’ en lachte ze volop. Heel mooi om te zien hoe deze vrouw zorgt voor haar kind, ondanks de beperking die ze heeft in een land waar de mogelijkheden zo beperkt zijn, ook voor dove mensen! Ik vraag me af of de vrouw kan lezen en schrijven, dit ga ik dinsdag eens vragen aan de nurse. 
Na de knock-off was het weer tijd om naar de ‘gym’ te gaan. Maggie was pas om kwart over 5 thuis, dus ik wist dat we niet op tijd zouden zijn. Ik probeer me er niet druk om te maken en me er niet aan te ergeren, maar dat is echt rete moeilijk! Ik was het liefst gewoon in m’n eentje naar de sportschool vertrokken, maar dit durf ik echt niet. De straten van waar we afgezet worden tot aan de sportschool zijn redelijk onveilig, zeker als het al donker begint te worden. Er rijdt ontzettend veel verkeer en er zijn geen stoepen, maar er lopen ook ontzettend veel mensen rond, waarvan een deel hartstikke bezopen is. Het oversteken is ook elke keer weer een uitdaging, omdat er geen stoplichten zijn en het verkeer van alle kanten komt. Het lijkt me niet zo heel verstandig om hier als Mzungu in m’n eentje rond te gaan lopen. 
De les was dus al begonnen toen we aankwamen, maar de trainer ging direct een matje voor me halen toen hij me zag. Heel fijn. De oefeningen die we moesten doen waren nogal pittig en ik merkte al vrij snel dat mijn lijf dit niet helemaal trok. Dit vond ik erg vervelend, vooral toen ik even niet mee deed en de trainer me hierop aansprak. Het voelde als falen dat het niet helemaal lukte en ik heb eigenlijk de rest van de les al jankend mee gedaan voor zover dat ging. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een stroomuitval als dat ik dat vandaag was. Ik vermoed dat Maggie het wel doorhad, ondanks dat ze er niks over gezegd heeft en ik ook niet trouwens, maar verder heeft niemand iets gemerkt denk ik. 
Ik was denk ik ook wel erg moe van alles.. Ik slaap maar net 8 uur per nacht doordat ik steeds zo vroeg wakker ben, weer naar een andere afdeling vandaag, het in huis wonen samen met iemand van een andere cultuur vergt, ondanks dat we het heel gezellig hebben samen, ook wel veel energie en de dagen zijn door de week gewoon erg lang. Het was even teveel allemaal.. Aan het einde van de les moesten we op onze buik gaan liggen en masseerde de trainer één voor één onze ruggen. Lag ik dan al sniffend een massage te ondergaan die behoorlijk pijnlijk was. De trainer nam m’n rug flink onderhanden en zorgde er ook voor dat het lekker kraakte.. 😉 Ik bleef hierna even lekker liggen om bij te komen van alles, maar even later riep Maggie me. Ze was alweer aangekleed en wilde naar huis. Normaal heeft ze hiermee geen haast en gaat ze altijd op een soort van trilplaat staan 10 minuten lang en dan moet ik altijd op haar wachten. Maar de stroom was nu natuurlijk uit, dus dat ging niet. Toen ik met moeite opgestaan was, sprong de stoom aan en ging ze alsnog op het apparaat staan. Zat ik dan te wachten, terwijl ik net zo lekker lag. Beetje jammer, beetje egoïstisch ook wel van Maggie vond ik.. Maar goed.. 
Toen we thuis kwamen, wilde ik eigenlijk alleen maar naar bed. Gelukkig aten we brood. Tijdens het eten vroeg Maggie me opeens voor hoe lang het bedrag dat ik haar betaald had was. Toen ik aangaf dat dit voor een maand was en ik uitlegde hoe we hierop uitgekomen waren, reageerde ze erg verbaasd. Ik vroeg: denk je dat dit te weinig is? Waarop ze reageerde: ik vroeg het zomaar… Dit gaf me een redelijk vervelend gevoel, dat kon er ook nog wel bij vandaag..
Ik ben vroeg naar bed gegaan, zodat ik om 9 uur kon gaan slapen. Helaas was ik om 3 uur wakker en heb ik niet meer geslapen hierna, dus dat schiet op.. 
Ik heb trouwens van de week gedroomd over een monchoutaart. Ik ben niet echt een super taart fan, ik lust sowieso geen slagroom, maar blijkbaar mis ik toch wel een lekker taartje op z’n tijd. Ik wil hier graag taart maken, maar dat moet er dan één zijn die gemaakt kan worden zonder oven en zonder mixer. Ook weet ik niet of ze hier iets van slagroom oid hebben.. Dus dat wordt nog lastig. Als iemand een tip heeft, graag! 

Fijne dag!

Groetjes Eline