Blog 7-3

Blog 7-3: 
Ik voelde me vandaag alles behalve fit, maar ben toch maar naar stage gegaan. Ik had weinig trek ik nog een dag thuis zijn. Emmaly bleef nog een dag thuis, dus ik ging voor het eerst alleen. Toen ik om 7 uur op het punt stond om naar de taxi te gaan, kwam Penjani uit bed met de mededeling dat er een probleem was. Er was iemand overleden, dus de taxidriver kon vandaag niet komen. Ze zei dat Daniel met me mee zou lopen om een taxi te regelen naar de stad, daar zou ik dan ergens op een busstation op zoek moeten gaan naar een taxi naar St. Johns. Ik keek blijkbaar wat angstig, want Penjani vroeg: are you scared? Euh, ja een beetje wel… Ik heb echt een enorme hekel aan het regelen van taxi’s, had geen idee waar dit busstation was en voelde me zo slap als wat.. Mijn broer liep mee naar de weg en ik kon gelijk mee met de eerste taxi die voorbij kwam. Ik kreeg de vraag naar welke St. Johns ik moest. St. Johns in town of ergens anders (verstond/begreep niet waar). Omdat ik dacht dat het ziekenhuis in de stad lag, zei ik dat ik naar St. John’s in town wilde. Dit bleek de St. John’s school te zijn, die totaal ergens anders ligt dan de St. John’s Hospital. Als ik trouwens gewoon gezegd had dat ik naar de hospital wilde, was het prima geweest.. Maar goed, zo slim was ik op dat moment niet. De chauffeur bracht me uiteindelijk gelukkig wel naar het ziekenhuis. Hier aangekomen vroeg hij hoeveel ik hem ging betalen. Normaal is het de bedoeling dat dit vooraf afgesproken wordt, maar omdat Daniel de taxi geregeld had, had ik dit niet gedaan. De chauffeur vroeg uiteindelijk 3000 kwacha, wat echt veel te veel is, maar ik voelde me nogal schuldig voor het misverstand, dus ik dacht prima. Maar ik had dit bedrag niet gepast, dus ik gaf 4000 kwacha en vroeg om wisselgeld. Dit was de chauffeur niet van plan te geven, hij zei bedankt en borg het geld op. Omdat ik erg blij was dat de chauffeur me rechtstreeks naar het ziekenhuis bracht, heb ik het maar laten doen. De chauffeur heeft een goeie dag gehad dankzij mij… 😉 
Een groot gedeelte van het personeel weet dat Emmaly en ik beiden in het ziekenhuis gelegen hebben. Twee mzungu’s die ook nog collega’s zijn in hetzelfde ziekenhuis als waar ze opgenomen worden is wel iets bijzonders. Dus ik heb nog vaker dan normaal de vraag: ‘how are you?’ moeten beantwoorden. Waarop ik steeds vrolijk ‘i’m fine’ antwoordde, terwijl ik dacht: ik voel me best belabberd. Dat is hier sowieso wel iets waar ik wat moeite mee heb af en toe. Iedereen roept hele dagen dat het prima gaat. Het is niet gebruikelijk om eerlijk antwoord te geven op deze vraag, waardoor ik het gevoel heb dat ik de hele dag moet glimlachen naar iedereen en zeggen dat ik me prima voel. Dat is best vermoeiend. Aan de andere kant is het wel weer erg leuk dat er door iedereen gevraagd wordt hoe het gaat, op deze manier maak je heel makkelijk contact met anderen, zonder dat je daar veel voor hoeft te doen. Omdat wij blank zijn wordt er tegen ons nog sneller gepraat dan naar elkaar toe gedaan wordt.  
Stage was verder weinig boeiend, omdat ik te weinig energie had en me te beroerd voelde om alles wat er om me heen gebeurde in me op te nemen. Ik heb het volgens mij al eerder beschreven, maar alles hier gaat zo chaotisch. Daarbij versta ik 90% van wat er gezegd wordt niet, omdat dit in Tumbuku gedaan wordt en dan begrijp ik ook nog een deel niet, omdat mijn Engelse woordenschat niet al te groot is. Dit maakt het ontzettend vermoeiend om te volgen wat er aan de hand is. Als je dan ook nog op sleeptouw genomen wordt van het ene naar het andere bed… Om half 12 heb ik de matron gevraagd of ik naar huis mocht. Of nou ja, ik hoefde het niet eens te vragen, hij zei zelf al dat ik beter naar huis kon gaan om te rusten.  
Ik heb voor 300 kwacha een taxi genomen naar ‘town’. Stuk goedkoper dan de heenweg.. Het laatste stuk heb ik gelopen, helaas begon het halverwege erg hard te regenen. 
Vanmiddag heb ik het vooral rustig aan gedaan. Ik ben op bed gaan liggen en ik was zo moe dat ik eigenlijk niks meer kon doen.  
Vanavond kreeg ik ‘chips’ met tomatenketchup. Het was lekker, maar ik kon bijna niets eten. De bijwerkingen van de AB zijn niet zo prettig en die kan mijn toch al zwakke lijf niet zo goed ‘handelen’. Helaas vatte Penjani het op als: je houdt niet van friet en kan beter Nzima eten… Euh, nou nee.  
Na het eten rommelde mijn maag hoorbaar. Hierop was de reactie: ‘you’re stomach is angry, because you don’t eat that much’.. Het eten en vooral de hoeveelheid blijft een onderwerp van discussie tussen Penjani en mij..  
Gelukkig bleef ons buurjongetje eten. Hij is zo’n 3 jaar denk ik en erg vrolijk en grappig. Dit zorgde voor wat gezelligheid (ik wilde zeggen aan tafel, maar aan tafel eten wordt hier niet gedaan) tijdens de maaltijd. Normaal gesproken is het altijd erg stil tijdens het eten.  
Ik heb trouwens aan Penjani gevraagd hoe zij het vond dat Jolande, Emmaly en ik even Nederlands spraken in het ziekenhuis. Hierop reageerde zij door te zeggen dat ze dit erg vervelend vond en dat ze vind dat wij in gezelschap Engels moeten spreken. Toen ik aangaf dat het voor mij ook vaak vervelend voelt om niet te begrijpen wat er gezegd wordt als er Tumbuku gesproken wordt, gaf ze aan dat zij altijd Engels spreekt in gezelschap.. Ik vond het erg vervelend dat ze dit zei, omdat ik weet dat het niet klopt. Dus ik heb het gesprek hierover maar afgerond en hiermee was mijn poging om wat begrip te krijgen voor het gevoel van eenzaamheid mislukt.. 
Mijn jongste broertje Emmanuel heeft me ontzettend  hard uitgelachen omdat ik veel te veel betaald had voor de taxi. Hij houd ervan me wat te pesten, gezellig hoor! 

Groetjes Eline