Blog 6-3

Blog 6-3: 
Het wordt een korte blog vandaag, want ik heb vrij weinig gedaan.  
Vanmorgen heb ik uitgeslapen en heb ik mijn blog van gister geschreven, terwijl ik wat crackers at als ontbijt. Om 12 uur kreeg ik een bord met rijst van mijn broer. Hij zei dat hij er ook weer bonen bij wilde doen, maar dit niet gedaan had, ‘because of the problems with my stomach’. Het eten was lekker, maar natuurlijk weer veel te veel was. Dus ik heb maar een deel laten liggen. Gisteravond tijdens het eten zei Penjani dat ik gewoon moet stoppen met eten als ik teveel heb. Waarop ik aangaf niet te houden van voedsel verspillen. Als ze niet begrijpen dat ik gewoon minder eten op mijn bord wil (wat ik echt al verschillende keren heb aangegeven), laat ik in het vervolg maar gewoon eten liggen, het is niet anders. Ook kreeg ik een glas sinaasappelsap bij de lunch, dit hebben ze speciaal voor me gekocht omdat ik ziek ben. Toen ik dit op gedronken had, zei mijn broer dat hij erg blij was dat ik dit wel leeg dronk (in tegenstelling tot mijn bord leeg eten natuurlijk). Ze zijn zo bezorgd! Ook Penjani appte me vandaag hoe het met me ging, of ik wel gegeten had en dat ik maar moest gaan slapen.  
Vanmiddag wilde ik mijn was doen, maar in plaats daarvan ben ik in mijn bed terecht gekomen en ben ik daar de rest van de middag niet meer uit gekomen. Ik voel me nogal beroerd en ontzettend slap, waarschijnlijk door de bijwerkingen van de antibiotica. Ik hoop zo dat het morgen beter gaat en ik gewoon naar stage kan, want ik heb alles behalve zin om nog een dag thuis te blijven. Het is trouwens wel erg zuur dat ik me voordat ik antibiotica kreeg stukken beter voelde dan na de antibiotica. Ik moet zeggen dat ik echt heel erg graag naar huis zou willen op het moment!
Wat ook erg vervelend is, sinds gisteravond hebben we al geen stroom. Mijn telefoon is bijna leeg, dus die laad ik maar op aan mijn laptop, maar ook die is intussen een eind leeg. Normaal gesproken duurt een stroomuitval volgens mij nooit zo lang, dus ik hoop van ganser harte dat de stroom het weer gaat doen. Een dag zonder telefoon zou ik op dit moment echt verschrikkelijk slecht trekken.  
Voor school moet ik elke week een verslagje schrijven over de wederwaardigheden van de afgelopen stageweek. Toen ik dit schreef afgelopen weekend en hierbij gebruik maakte van mijn blogs, om terug te lezen wat ik gedaan/meegemaakt had op stage, kwam ik erachter dat ik een erg bijzonder leermoment niet beschreven heb in mijn blog. Ondanks dat het gaat om een heftige situatie, het overlijden van een patiënt, wil ik toch graag laten weten hoe dit er hier aan toe gaat. Degene die dit niet willen lezen kunnen de keus maken hier te stoppen met lezen en weer verder te lezen in mijn volgende blog.  

Volgens mij gebeurde het afgelopen donderdag. Ik was in een kamer bij een patiënt en keek even de gang in (of nou ja eigenlijk zijn het geen gangen, want er zijn niet overal muren rondom. Zodra je een kamer af komt op de vrouwenafdeling sta je in de buitenlucht, gelukkig wel met een dak erboven). Ik zag een vrouw in een rolstoel zitten en dacht: volgens mij het niet helemaal goed met deze vrouw. Achteraf hoorde ik dat de vrouw 41 jaar oud was en leed aan sepsis (bloedvergiftiging). Het is zo dat er aan alles dat ernstig is en niet anders gediagnosticeerd kan worden (er kunnen hier lang niet zoveel diagnoses vastgesteld worden als in Nederland) de diagnose sepsis gegeven wordt. 20 minuten later was ik in het kantoor, toen me gevraagd werd of ik mee wilde naar deze vrouw, omdat het niet goed met haar ging. Toen ik bij haar aankwam zag ik haar gaspen (lijkt op het happen naar adem, doordat het lichaam geen zuurstof meer krijgt). De aanwezige studenten voelden haar pols en keken naar haar saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) beiden waren afwezig. Het voelt erg ongemakkelijk om te gaan ‘kijken’ bij iemand die aan het overlijden is, maar dat is hier heel gewoon, want vrijwel alle studenten zaten in de kamer waar de vrouw lag. Ze lag op een zaal met allerlei andere patiënten, er lag zelfs iemand recht tegenover haar, het duurde echt ontzettend lang voordat er een gordijn rond de vrouw geplaatst werd. Nadat de studenten geconstateerd hadden dat de vrouw geen pols meer had, sloot één van de studenten de ogen van de vrouw en trok niet zachtzinnig haar benen recht, omdat de vrouw wat op haar zij lag. Ook werd er een laken over de vrouw gelegd, waarna er een arts gehaald werd om te bevestigen dat de vrouw overleden was en werd de familie ingelicht. Hier ben ik niet bij geweest, omdat ik niet wist dat ook dit volkomen normaal is. Hierna ben ik wel aanwezig geweest bij het, zoals ze het hier noemen ‘preparing of the body’. Dit werd gedaan door de gediplomeerd verpleegkundige en een aantal studenten. Er werden watten in de neus en de mond van de vrouw gestopt, maar niet in de andere uitgangen, zoals dit in Nederland wel gedaan wordt. Hierna werd er een stuk gaas rondom het hoofd van de vrouw gebonden om ervoor te zorgen dat de mond dicht bleef. En wat er hierna gedaan werd was op zijn zachtst gezegd wreed. De beide duimen en de beide grote tenen van de vrouw werden met veel geweld met een touw aan elkaar gebonden. Er werd een doek rondom de vrouw gelegd en ook deze werd overal vastgebonden met touwen, alsof het een pakket was. Terwijl dit gedaan werd, zaten de familieleden van de vrouw in de kamer te huilen. Er lag een vrouw (ik vermoed de moeder) op de grond te huilen, krijsen, slaan, praten.. Echt heel bizar.  
De overleden vrouw werd op een brancard getild, waarbij 1 van de studenten gewoon op het bed van de vrouw ging staan. Hierna werd de vrouw naar het mortuarium gereden. Alle verpleegkundigen, familie en ook andere patiënten en hun familie liepen hier achteraan, er werd enorm luidruchtig gehuild en gegild tijdens de rit naar het mortuarium. Hier wordt het lichaam op een soort betonnen plaat gelegd, wordt er gebeden door de familie en moet iedereen de ruimte weer verlaten. Later wordt de vrouw begraven.  
Het was al met al een bijzonder indrukwekkende gebeurtenis.  

Intussen zijn mijn laptop en telefoon bijna leeg en is er nog steeds geen stroom.. Ik vrees dat de kans bestaat dat dit niet meer gaat gebeuren vandaag…  

Groetjes maar weer..