8-3

Blog 8-3:  

Vanmorgen vertelde Penjani dat ze niets gehoord had van de taxidriver, dus dat hij er vandaag vast weer zou zijn. Dit bleek niet zo te zijn, dus hebben we zelf een taxi genomen. Dit keer niet zo’n dure taxi als de taxi die me gister naar het ziekenhuis bracht.  
De stagedag begon als gewoonlijk en verliep erg rustig. Tijdens de artsenvisite kwamen we bij een 24 jarig meisje die een ‘incomplete abortion’ had gehad. Voor mijn gevoel klopt deze benaming niet helemaal, want ze bedoelen hier een ‘incomplete miscarriage’, waarna dus een operatie nodig is. De arts ondervroeg twee studenten aan het bed van de patiënt over het advies dat zij haar zouden geven, op welke zaken de patiënt moet letten na de operatie (bloedingen, buikpijn) en hoe lang de patiënt geen gemeenschap mag hebben. Eén van de studenten vertelde dat ze zou adviseren 6 maanden geen gemeenschap te hebben, waarop de arts in de lach schoot en aangaf dit zielig te vinden voor de echtgenoot van de patiënt. Ik weet intussen niet meer wat nou het advies van de arts was. Ook vroeg de arts de studenten hoeveel procent kans de patiënt heeft op het opnieuw doormaken van een ‘miscarriage’. De studenten wisten dit niet (ik ook niet trouwens) en de arts gaf de studenten de opdracht hierop een evidence based antwoord te zoeken in de literatuur.  Ik ben erg benieuwd of zij maandag het antwoord op deze vragen weten.  
Bij een andere patiënt zei de arts: ze mag naar huis, want ze is ‘palliative’. Best een harde manier van uitspreken vond ik, maar ik heb geen idee of de patiënt dit verstond/begreep. Hierna vroeg de arts aan mij hoe er in Nederland omgegaan wordt met ‘palliatieve patiënten’, waarop ik aangaf dat wij veel verschillende manieren hebben om hiermee om te gaan. De arts wilde vooral weten of ‘palliatieve patiënten’ in Nederland in het ziekenhuis blijven. Toen ik aangaf dat dit over het algemeen niet gebruikelijk is, was hij tevreden. Later heb ik hierover nog een gesprek gehad met één van de studenten. De enige mogelijkheid hier is dat deze patiënten naar huis gaan, waar de familie voor ze ‘moeten’ zorgen. Soms krijgt een patiënt in zo’n geval twee keer per week een bezoek van de ‘community nurse’. Ik heb uitgelegd dat mensen in Nederland, als ze gaan overlijden, verschillende keuzes kunnen maken. Dat ze thuis kunnen blijven met thuiszorg (dit begrip kennen ze hier niet) en dat mensen ook thuis kunnen wonen met bijvoorbeeld zuurstof of een ‘canula’ wanneer dit nodig is. Hier werd verbaasd op gereageerd en kwam de vraag wie hier dan voor zorgt. Ik heb nogmaals het principe van thuiszorg uitgelegd en verteld dat de ‘nurse’ soms een aantal keer op een dag bij iemand langs gaat om zorg te verlenen, maar dat het ook mogelijk is om 24-uurs zorg te krijgen. Dit vond de student toch wel een heel mooi iets. Hij wilde wel naar Nederland om dit ook te gaan doen, omdat hij dacht deze verpleegkundigen weinig te doen hebben. Toen ik uitlegde dat thuiszorg medewerkers een heel schema hebben en van patiënt naar patiënt moeten reizen, dacht hij hier toch wel anders over. Ook heb ik uitgelegd wat een hospice is. Hij was bang dat mensen hier verblijven geen bezoek mogen ontvangen. Toen ik uitlegde dat dit geen probleem is, was hij gerust gesteld. Ik heb het trouwens nog niet gehad over de ‘bezoektijdenregeling’ die in Nederlandse ziekenhuizen gehanteerd wordt. Ik denk dat ze hier echt helemaal niets van zullen begrijpen. Het verwonderd me nog steeds hoeveel familie hier voor elkaar doet. Bij veel patiënten zitten er meerdere familieleden rondom het bed, die echt zolang blijven als de patiënt in het ziekenhuis ligt. Ze slapen op dezelfde kamer, soms zelfs in hetzelfde bed als de patiënt. Als de familieleden kleine kinderen hebben, zijn deze ook gewoon de hele dag aanwezig in het ziekenhuis. Zodra een arts de kamer binnenkomt, staan de meeste familieleden op om de kamer te verlaten. Dit gaat ongeveer hetzelfde als in Nederland, al gaat het in Nederland om privacy en hier vooral om respect/ontzag voor de arts.  
Het was ‘assessment-day’ vandaag, dus een aantal studenten namen elk de volledige zorg voor één patiënt na een ‘surgery ‘ op zich. Ze schrijven volledig op wat ze gedaan en geobserveerd hebben van opname tot ontslag uit. Hier waren ze erg druk mee. Aan de andere patiënten hadden we weinig ‘werk’ dus het was een erg lange dag. Vanmiddag werd mij door de ‘qualified nurse’ gevraagd naar onze opdrachten. Toen ik uitlegde dat we onderzoek moeten doen, vond ze dit een erg vreemde opdracht. Ze wilde weten waarom we niet een soortgelijke opdracht als de studenten hier hebben, zoals het op ons nemen van de volledige zorg voor één patiënt. Ik heb uitlegd dat we dit in Nederland wel moeten doen, maar dat het voor ons te moeilijk is om dit hier ook uit te voeren door de taalbarrière en de verschillen tussen de zorg in Nederland en Malawi. Ik vraag me af of de vrouw het begreep/wilde begrijpen. De instelling hier is zo anders.. Van de begrippen bevoegdheid en bekwaamheid hebben ze hier nog niet gehoord denk ik.  
Op vrijdag mogen we eigenlijk, na ons evaluatiegesprek met de matron, naar huis toe. Maar vandaag was de matron blijkbaar niet aanwezig. Omdat we maandag tot en met woensdag niet op stage geweest zijn en omdat we hoopten dat de matron later op de dag alsnog zou komen, zijn we maar gebleven tot half 5. Omdat er echt niets te doen was, zijn we maar wat voor school gaan doen. Tot onze verbazing verscheen de nachtdienst om half 5 al.. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt hier.  
Na onze dienst kozen we ervoor te lopen van St. John’s naar Shoprite. Dit bleek niet de meest verstandige keus te zijn. We waren beiden zo moe dat we amper vooruit kwamen, zelfs praten was voor beiden teveel. Wat waren we blij toen eindelijk de vlaggen van shoprite opdoemden. In de winkel moesten we even in de rij staan, we konden bijna niet meer op onze benen staan en het dragen van een aantal liter water was amper te doen..  
Thuisgekomen ben ik maar op bed gaan liggen tot aan etenstijd. Gelukkig eten we tegenwoordig (ik vermoed dankzij het pleidooi van Jolande over onze gezondheid) iets vroeger, zo rond half 8.  
Vanavond kreeg ik voor het eerst weer Nzima. Dit keer maar 1 stuk, wat ik ook nog voor de helft heb laten liggen. Ook het stukje vlees dat erbij lag heb ik niet opgegeten. Ik heb geen idee van welk dier het vlees is, maar het is ontzettend taai en er zit af en toe heel veel vet aan.. Brrr.. Als groente kreeg ik ‘mushrooms’ met zand en ik vermoed gebakken courgette met tomaat. Dit laatste was zo eenvoudig, maar zo lekker! Ik hoop dat ik dit vaker krijg! Ik heb verteld dat ik het zo lekker vond, dat ik het, als ik weer terug in Nederland ben, ook op deze manier ga klaarmaken. Misschien helpt dit.. 😉 We zitten tegenwoordig trouwens hele avonden in het donker, omdat de stroom maar blijft uitvallen. Mijn moeder is er nogal verbolgen over dat dit gebeurt net nu de president in de stad is. Geen idee wat de man hier doet en waar hij normaal verblijft, maar het zal vast iets te maken hebben met de verkiezingen. Er zijn allerlei campagnes en acties gaande, terwijl de verkiezingen pas in mei plaatsvinden. Je kan er maar op tijd mee beginnen.  

Ik moet zeggen dat ik me intussen best wat zorgen maak over mijn gezondheid op de lange termijn. Mijn darmen zijn nog steeds zwaar van slag en dit is eigenlijk vanaf het begin niet anders/beter geweest. Ik heb wel de hoop dat het beter zal gaan, zodra ik klaar ben met de AB. Met de Metronidazol ben ik maandag klaar, maar de Ciprofloxazine duurt 10 dagen, dus daar ben ik voorlopig nog niet mee klaar… Als het na de kuren niet beter gaat, heb ik toch wel een probleempje. Het water (zowel het gekookte water thuis als het water uit de flessen) smaakt me voor geen meter, dus het lukt me vrij slecht om het vocht dat ik verlies door de diarree, weer binnen te krijgen. Vanmorgen (het is intussen zaterdag 9-3) kreeg ik samosa als ontbijt. Dit zijn een soort loempia’s gevuld met groente en aardappelen. Het was best lekker, maar de dag beginnen met iets dat gefrituurd is op je nuchtere maag…. 

Ik hoopte wat voor school te doen vandaag, maar na het schrijven van mijn blog is mijn laptop leeg. Er was vanmorgen een uurtje stroom en nu is het maar weer afwachten wanneer ik mijn laptop kan opladen. Er was vanmorgen ook geen water. Toen ik de kraan opeens hoorde druppen ben ik opgesprongen om wat was te gaan doen in een emmer waarvan ik me afvraag wat er daar normaal gesproken mee gedaan wordt.. Ik twijfel of mijn kleding schoner geworden is of juist viezer, maar ik heb in elk geval mijn best gedaan..  

Ik ga een lange dag tegemoet vandaag denk ik, maar daar zal ik morgen wel weer over verder schrijven. Als mijn laptop het dan weer doet.. Ik heb begrepen dat ik morgen mee ga naar de kerk. Er zijn 2 diensten, één in Tumbuku en één in het Engels. De Engelse dienst begint volgens mij om 7 uur ’s morgens, dus dat is fantastisch….  

Tot de volgende blog maar weer!  

Groetjes Eline 

P.s. Waardeer hetgeen je hebt in Nederland en de vanzelfsprekendheid waarmee je kan doen wat je wilt/moet doen!! Maar ben je vooral ook bewust van de mensen om je heen en het belang van contact met de (onbekende) ander. Wat dit betreft kunnen wij Nederlanders (ook ik!) veel leren van de Malawiaanse/Afrikaanse bevolking!