Blog 4-4

Blog 4-4:

Vandaag voelde wel een beetje als een bijzondere dag.. Precies 4 jaar geleden ben ik vertrokken naar Suriname. Vanaf dat moment is er langzaamaan erg veel ten goede veranderd en kon ik keuzes gaan maken die het beste in me naar boven haalden. Op mezelf gaan wonen en het opzeggen van mijn baan om de opleiding tot verpleegkunde te gaan volgen zijn hierin de meest belangrijke beslissingen geweest. Ik ben iedereen die me hierbij geholpen heeft, op welke manier dan ook, erg dankbaar! De meest indrukwekkende en ‘life-changing’ ervaring van de afgelopen 4 jaar is toch wel de ervaring waar ik nu nog midden in zit, mijn verblijf en stage in Malawi! Ik ben nog niet eens op de helft van mijn verblijf hier, wel op de helft van de stage overigens, dus wie weet hoeveel goeds de komende weken nog gaan brengen. 

Ik heb al eerder verteld dat de letters l en r hier in uitspraak eigenlijk omgedraaid worden. Dit levert een erg grappige uitspraak op van het woord ‘really’. Op causualties is er een arts die dit woord heel vaak gebruikt en het dus uitspreekt als ‘learry’. Elke keer als ik dit hoor moet ik in stilte best wel lachen. 
De artsen zijn wel erg behulpzaam trouwens. Naar aanleiding van de rekening van mijn opname in het ziekenhuis, heb ik contact opgenomen met mijn zorgverzekering. Ze willen een brief, een rekening en een recept van voorgeschreven medicatie ontvangen om de kosten te kunnen vergoeden. De arts die ons ‘admitted’ heeft, is in de week erna weg gegaan uit het ziekenhuis om een opleiding te gaan volgen voor 2 jaar. Deze man zien we dus niet meer en hij kan me dus ook niet helpen. Toen ik dit bespreekbaar maakte met de ‘learry-arts’ vertelde hij gelijk welke arts me wel zou kunnen helpen. Hij noemde een achternaam van een arts, maar deze naam kende ik niet. Dus ging hij gelijk op zoek naar de arts en vertelde hem dat ik een ‘important issue’ had. Toen ik de arts zag, bleek dat ik hem wel kende, maar dan als izaak. Hij is een vriend van Maggie en komt dus regelmatig bij ons thuis. Dat ik dacht hem niet te kennen leverde natuurlijk een hilarische situatie op. Hij was meteen bereid om me te helpen en ik mocht een keer op zijn ‘office’ langs komen. Nu weet ik niet waar die ‘office’ is, maar daar kom ik vast wel achter. Ik weet niet of hij nog zo enthousiast is als hij hoort dat er 3 documenten geschreven moeten worden, maar dat zien we dan wel weer. 

Op causualties kwam ik er vandaag achter dat de arts eerst de behandeling opschrijft in het medische paspoort, dan moet de patiënt gaan betalen bij een loket en dan pas wordt de patiënt behandeld. Toen ik hier naar vroeg, vertelde de arts dat het vaak gebeurde dat patiënten gewoon naar huis gingen, zonder betaald te hebben. Daarom wordt het nu op deze manier gedaan. Jammer dat dit nodig is, maar wel een goede oplossing. 
Naast de gebruikelijke dingen, werd er vandaag een anaal abces verwijderd, waarbij ik mocht assisteren. De patiënt kreeg een verdoving, maar ik had niet het idee dat deze voldoende hielp, want tijdens het open maken van het abces liet de patiënt flink van zich horen. Het abces werd gewoon leeg geknepen, het werd afgeplakt en dat was het.. 
Het is wel leuk dat ik op causualties steeds dezelfde patiënten terug zie komen. Vandaag kwam de patiënt die aan zijn been geopereerd was weer terug voor wounddressing. De wond zag er echt al stukken beter uit dan aan het begin van de week, toen zag de wond nog voornamelijk geel, nu was het voornamelijk een rode wond. Mooi om te zien dat dit verbeterd, ondanks de, in mijn ogen, wat ruwe manier van werken.. 

Om 9 uur kwam Maggie me vertellen dat ze op outreach ging en niet wist of ze voor de lunch terug zou zijn. Ik wilde ook graag een keer op outreach, dus ik heb meteen maar gevraagd of ik mee kon, dit mocht natuurlijk. We stapten met 6 personen in de ambulance, de chauffeur, Maggie, iemand van de afdeling Malazi (afdeling voor HIV en Aids patiënten), de ‘dominee/pastoor’, een patiënt assistent en ik. We hebben 2 patiënten bezocht die in aanmerking komen voor palliatieve zorg. Het begrip palliatieve zorg blijkt hier iets breder te zijn dan het in Nederland is, want hier vallen ook mensen die chronisch ziek of bedlegerig zijn onder, ongeacht de levensverwachting die ze hebben. De eerste patiënt was een vrouw met HIV. Ook had ze neuropatische pijn in de extremiteiten, waardoor ze heel erg moeilijk liep Ze kreeg hiervoor medicatie. Er was geen arts aanwezig, dus dit wordt gewoon voorgeschreven door de verpleegkundige. Er werd een heel gesprek gevoerd, waarbij de patiënt veel aan het woord was en het personeel echt naar haar luisterde, heel mooi om te zien. Ik kreeg van dit gesprek helemaal niets mee, omdat er in de lokale taal gesproken werd. Ook Maggie, die Chichewa spreekt, maar geen Tumbuka, moest vragen om uitleg. Hierna werd er gebeden met de vrouw en konden we weer vertrekken. 
Na een tijd gereden te hebben over enorm slechte wegen, kwamen we aan bij de woning van de tweede patiënt. Hier was heel erg goed te zien hoe weinig sommige mensen hier hebben. Het was een huis met 2 slaapkamers en een hele kleine algemene ruimte. Er stonden wat plastic stoelen en wat spullen om mee te koken en dat was het. De patiënt zat op een heel dun matrasje op de grond in zijn slaapkamer. Zijn huis bleek ingestort te zijn, terwijl hij binnen was, dus zijn benen waren verbrijzeld door alles dat bovenop hem gevallen was. Het huis was door de kerk waarvan hij lid is weer opgebouwd. Ook hier werd uitgebreid met de patiënt gesproken, medicatie uitgedeeld en gebeden. Hierna konden we weer terug richting het ziekenhuis. Maggie liet zich afzetten bij de bank, omdat ik ook geld moest pinnen, ben ik ook mee gegaan. Hier bleek dat Maggie uitgebreid haar bankzaken ging regelen. Ze moest geld pinnen bij de ene bank en dit betalen aan de andere bank om een lening af te lossen. Dit nam best wat tijd in beslag, gewoon tijdens werktijd.. Hierna zijn we naar huis gegaan om te lunchen. Maggie begon direct met koken voor vanavond, terwijl ik mocht gaan eten. Toen ik vroeg of ze dit deed doordat ik gister had aangegeven dat ik er moeite mee had om na het sporten laat naar bed te kunnen doordat er nog gekookt moet worden, gaf ze aan dat dit inderdaad het geval was. Ze heeft het opgevat als klacht, waarop ik geprobeerd heb uit te leggen dat dit niet zo bedoeld was, dat ik wilde uitleggen hoe ik erin stond en waarom ik er over nadacht te stoppen met sporten. Ik heb mijn excuses aangeboden en hierna leek de lucht weer geklaard te zijn.  Ook heb ik aangegeven dat ik hoop dat als ik iets doe of zeg dat ze vervelend vind, ze het dan tegen me zegt. Hierop reageerde ze eigenlijk niet. Het praten over gevoelens of dingen die je als niet prettig ervaart is hier echt heel ongewoon, waardoor de cultuurverschillen op zo’n moment (voor ons beiden!) wel erg duidelijk merkbaar zijn. 
Mijn middag op stage bestond vooral uit kletsen eigenlijk.. 
Emmaly ging vanavond mee naar de sportschool. We vertrokken redelijk op tijd, waardoor we wel na half 6, maar in elk geval voordat de les startte aanwezig waren. De les van vandaag was erg bijzonder. De warming up begon met als een soort van kikker door de zaal hupsen, niet echt een oefening om te doen als warming up zo leek ons. Ze hebben hier een soort van houten blokken om te gebruiken als opstapje tijdens het sporten. Deze zijn best zwaar. We moesten ze optillen en steeds boven ons hoofd tillen en weer laten zakken. Dit ging in een rap tempo, waardoor ik dacht, en ook uitsprak naar Emmaly trouwens, dit is gewoon gevaarlijk. Als dat blok al zwaaiend bij iemand uit de handen vliegt…
Ik heb in elk geval besloten om niet meer 5 avonden in de week met Maggie mee te gaan om te sporten. De lessen opzich vind ik heerlijk, maar de frustraties en het laat thuis komen 5 keer per week is gewoon teveel. Ik weet nog niet of ik alleen naar de yoga of de aerobics lessen ga of dit afwissel, maar dat zie ik komende week wel. 

Groetjes maar weer!