Blog 29-3

Blog 29-3:

Vandaag was een ontzettend bijzondere dag, in meerdere opzichten. 
Vanmorgen vroeg al kregen we een appje van Jolande dat ze in de chapel van het ziekenhuis op ons zat te wachten, ze was natuurlijk met de nachtbus vanuit Mzambazi naar Mzuzu gekomen en dus al erg vroeg hier. Ik heb in bed even wat op een briefje gekrabbelt voor Jolande, omdat we haar voorlopig niet meer zullen zien. Ze gaat 3 weken vakantie vieren en daarna terug naar Nederland. Redelijk snel na  het schrijven van het briefje ben ik naar het ziekenhuis gegaan, met in mijn tas een appel en wat banaantjes zodat ik kon ontbijten. Maggie vroeg nog of ik thee wilde. Nee hoor, vandaag niet, ik wil naar Jolande 😉. We hebben even gekletst voordat de dienst in de chapel begon en na de dienst hebben we afscheid genomen. Het afscheid van Jolande maakte me nogal emotioneel. Deels omdat ik Jolande echt ga missen, ze was toch wel een beetje een soort van moeder die voor ons zorgde. Toen we ziek waren heeft ze veel voor ons gedaan, maar ook de verhuizing van Hilltop naar hier heeft ze voor ons geregeld. Dank je wel lieve Jolande! 
Het vertrek van Jolande zette mij ook aan het denken over Nederland en mijn terugkeer naar Nederland en hoe het zal zijn straks om hier weer te werken en stage te lopen. Ik voel me zo fijn in Malawi, thuis, maar ook op stage! Nu al, dus ik vrees dat dit over 2 maanden nog meer het geval is en ik niet meer terug wil. De manier van leven hier past zo ontzettend goed bij wie ik ben en hoe ik me voel! Ik kan hier zo mezelf zijn. Thuis heb ik het super gezellig met Maggie! Het is erg gek, we zijn totaal anders opgegroeid, maar we lijken heel erg op elkaar. We denken bijvoorbeeld exact hetzelfde over reizen, het krijgen van kinderen en heel veel dingen die gebeuren in het ziekenhuis. Vanmiddag at ik een klein bakje vla, ik verwijderde het folie dat eroverheen zat en haalde met mijn tong het restje vla van het folie af. Maggie zag dit en begon heel hard te lachen en ze zei: doe jij dat ook altijd?! Ik schrok er in eerste instantie een beetje van, omdat ik niet eens in de gaten had dat ik dit deed in het bijzijn van iemand die ik nog maar net ken. Omdat Maggie zo hard moest lachen schoot ik ook in de lach en vroeg ik haar of zij dit ook op deze manier doet. Waarop ze knikte en nog harder moest lachen. Een heerlijk moment dat mij deed beseffen hoe erg ik me hier thuis voel! Naast de gezelligheid en de dingen die we samen doen, kan ik ook lekker mijn eigen ding doen en dat wordt echt helemaal geaccepteerd. 
Ook op stage voel ik me steeds meer op mijn plek. In het begin had ik veel moeite met de enorm lage werkdruk, maar ik heb vandaag een manier gevonden om daar mee om te gaan, daar zal ik straks meer over schrijven. Het feit dat op stage alles mag, maar niets hoeft is zo ontzettend fijn. Alles draait om de daadwerkelijke zorg voor de patiënt, daar omheen zijn er weinig verplichtingen, weinig dingen die je moet onthouden, weinig regeltjes waaraan je je moet houden. Iedereen hier is zo vriendelijk, het grootste gedeelte van de mensen maakt een praatje met je, iedereen is zo bereid je te helpen, je mag overal bij meekijken (ook hierover vertel ik straks wat meer!). Dit alles zorgt ervoor dat ik hier dingen durf te doen die ik in Nederland niet durf(de), doordat ik erg dicht bij mezelf sta.  
Voor nu is dat allemaal heel erg fijn. Maar door het vertrek van Jolande besefte ik opeens dat ik over een tijdje weer terug moet en overviel het gevoel van hier tegenop zien en het opzien tegen een stage in Nederland me echt totaal. Natuurlijk ga ik terug naar Nederland om mijn opleiding af te kunnen maken, maar ik besef dat dit een hele zware dobber gaat worden…
Daarnaast realiseerde ik me ook hoe trots ik ben/mag zijn op mezelf en op het feit dat ik hier zoveel leer en geniet van het leven hier, ook dat maakte me emotioneel. 
Om een lang verhaal kort te maken: een hele hoop totaal verschillende emoties, wat een chaos.. Maar uiteindelijk wel heel bijzonder om te ervaren dat ik me hier zo thuis voel. Ik ben de opleiding begonnen met het idee om in het buitenland aan de slag te kunnen gaan als verpleegkundige. Ik had het idee dat dit bij me zou passen, maar wist dat natuurlijk niet zeker, omdat ik dit nooit ervaren heb. Nu beginnen langzaam alle puzzelstukjes op zijn plaats te vallen en blijkt dat het idee dat ik hierover had echt klopt! Dat is wel echt het allermooiste dat me hier zou kunnen overkomen en iets waar ik vooraf heel erg op gehoopt had, dat dit zou gebeuren! Ik ben hier met de dag meer happy en gelukkig! Over geluk gesproken.. Ik heb laatst een geluksacroniem gelezen, dit acroniem beschreef geluk op een hele mooie manier, die ik graag wil delen en dat echt precies past bij de ‘situatie’ die ik net beschreven heb. 

Geluk is:
Geloven in jezelf en je doelen.
Eén ding tegelijk doen, de tijd is je beste vriend.
Loslaten van negatieve gedachten.
Uitrusten.
Kracht halen uit interne aanmoediging. 

Dit heb ik vorige week gelezen en ik besef nu dat dit echt exact is wat ik hier doe/wat er gebeurd! Zo mooi! Ik hoop dat er mensen zijn die hier ook iets aan hebben! Ook, of misschien juist, in de Westerse cultuur waar tijd, presteren en verwachtingen een hele andere betekenis hebben dan ze hier hebben! 
 
Intussen zat ik na de meeting wat emotioneel te zijn op een bankje op het kantoortje van OPD. Er kwamen maar geen patiënten en ik dacht ik moet iets gaan doen nu, anders wordt het een hele vervelende dag. Ik werkte ook nog samen met de nurse die Emmaly en mij ‘atmitted’ heeft toen we een foodintoxication hadden. Zij was dus degene waartegen ik zei: ik wil geen ‘canula’. Het is hier, zoals ik eerder schreef, echt niet gewoon/gebruikelijk om tegen de voorschriften van een arts in te gaan. Dus het voelde ook nog ongemakkelijk om samen te werken met deze nurse.
Naast de OPD is er een ruimte waar patiënten komen voor ‘traumazorg’. Ik dacht laat ik eens vragen of ik daar mag gaan kijken. Dit mocht, dus ik vroeg aan de arts die hier  werkt of hij dit oké vond. Natuurlijk, want meekijken mag altijd en ook echt bij alles. De eerste patiënt die ik zag was een jongetje van een jaar of 6 denk ik.. Hij had een tijdje geleden kokend water over zich heen gehad en kwam nu voor een verbandwissel. Het plakband werd verwijderd en het overtollige gaas werd weg geknipt. De onderste laag van het gaas bleef gewoon zitten en hier overheen werd met een wattenbolletje met alcohol de huid gedesinfecteerd. Het ventje ging behoorlijk tekeer, dus dit zal erg pijnlijk geweest zijn. Later legde de arts me uit dat hij het gaas altijd laat zitten als het droog is, omdat hij anders de huid kapot trekt als hij het gaas eraf haalt. Niet-klevend gaas hebben ze hier niet. Het oude gaas werd afgedekt met nieuw gaas en het jongetje kon weer naar huis, hij hoefde pas donderdag weer terug te komen. 
Hierna brachten we een bezoekje één van de afdelingen waar een vrouw lag met een decubituswondje op één van haar hielen. De andere voet was geamputeerd. De vrouw bleek diabetes te hebben, zoals ik al vermoedde. Helaas kon de arts weinig voor de vrouw betekenen. Wel gaf hij de nurse de opdracht de vrouw te instrueren hoe ze ervoor kon proberen te zorgen dat de wond niet groter wordt en ze haar ene voet (hopelijk!) kan behouden. 
Hierna waren er geen patiënten meer en vertelde de arts dat hij thee ging drinken. Dus ik ging maar weer terug naar OPD. Hier was toevallig net een patiënt die ik naar de afdeling mocht brengen waar ze opgenomen zou worden. Onderweg hierheen begon de echtgenoot van de patiënt een praatje over waar ik vandaan kwam en hoe ik het vind in Malawi. Dat vraagt overigens echt iedereen. Toen ik mijn naam zei, vertelden ze me dat de naam van hun dochter erg op die van mij lijkt. Bijzonder wel, want bijna niemand kan mijn naam fatsoenlijk uitspreken. 
Na het wegbrengen van deze patiënt, was er weer helemaal niets te doen. Ik zat een tijdje in het kantoor, waar mijn collega een spelletje aan het spelen was op haar tablet, toen ik een oude vrouw richting de traumakamer zag strompelen met een plasticzak van shoprite om haar voet. Ik dacht: hier moet ik meer van weten. Dus ik ben opnieuw naar de traumakamer gegaan en zei tegen de dokter: i’m back. Waarop hij me verwelkomde en ik zeker wist dat het goed was dat ik mee keek. De vrouw bleek een enorme rood/geel/zwarte wond te hebben vanaf de wreef van haar voet tot bovenaan haar enkel. Het verband was echt totaal doorgelekt en de wond stonk behoorlijk. De arts haalde het dode weefsel weg met een tangetje en een mesje waarmee meestal hechtingen verwijderd worden. Dit ging opzich redelijk netjes, met steriele handschoenen aan. Hierna legde de assistent wattenbollen in een bakje water, pakte deze op met het tangetje en begon de wond schoon te maken. Hij ging met één wattenbolletje al poetsend de hele wond door, totdat alle bolletjes gebruikt waren. Hierna gebruikte hij (niet verpakte) gazen om de hele wond al poetsend te drogen en werd de wond afgedekt met gaas en een rolletje verband. De vrouw kreeg de plastic zak weer rond haar voet en kon toen naar huis. 
Tijdens het schoonmaken van de wond, was de volgende patiënt al binnen gekomen. Een man die in een rolstoel zat, een stukje verband op zijn scheenbeen en een enorm opgezwollen voet had. Deze patient had een klein wondje aan zijn scheenbeen en had dit verwaarloosd. Het was gaan ontsteken, met als gevolg een zwelling van de voet. 
De arts legde me uit dat zowel de vrouw als de man een voorbeeld zijn van hoe de meeste mensen in Malawi omgaan met de gezondheid. Ze wachten te lang met het brengen van een bezoek aan een dokter en komen pas als het uit de hand loopt. Beiden hadden een klein wondje en door het te lang wachten nu grote problemen. De arts gaf aan dat dit zijn werk erg moeilijk maakt, doordat er veel meer materialen nodig zijn wanneer iemand pas laat naar het ziekenhuis komt en deze materialen zijn niet altijd voorhanden. Intussen kwam er ook nog een jong meisje langs met een klein wondje op haar voet. Toen ik zei dat het meisje wel op tijd naar het ziekenhuis gekomen was, bevestigde de arts dit en legde de moeder en het meisje uit dat het erg belangrijk is op tijd naar het ziekenhuis te komen als er iets aan de hand is. Wat een fijne arts! Hij gaf veel uitleg, stelde patiënten gerust, iets dat hier niet heel vanzelfsprekend is. 
Terug naar de patiënt met de opgezwollen voet. De arts vertelde me dat er een foto gemaakt moest worden, om te zien of het bot aangetast was door de infectie. De foto liet geen aantasting van het bot zien gelukkig en de arts zei dat de patiënt geluk had. Wel moest het geïnfecteerde weefsel operatief verwijderd worden, dus de patiënt werd naar theatre (operatiekamer) gebracht. De arts liep hier ook heen en ik liep met hem mee. Hij vertelde één van de nurses dat ik wilde meekijken. Ik twijfelde een beetje wat ik moest doen, want ik zag mezelf al onderuit gaan bij het kijken naar een operatie. Uiteindelijk dacht ik: een kleine operatie aan het been kan vast niet heel heftig zijn, dus laat ik het maar gewoon doen. Ik werd naar een ruimte gebracht waar ik kon omkleden. Uit een kast mocht ik een groene broek en een groen hesje pakken. Beiden drie maten te groot, maar goed. Ik kreeg klompen, iets voor op mijn hoofd en een mondkapje. Vervolgens liep ik met de nurse mee naar de operatiezaal. Hier wachtte tot mijn verrassing, niet de man met de dikke voet, maar een hoogzwanger meisje die op het moment dat ik binnenkwam een ruggenprik kreeg. Ik was even in de war en wist niet zo goed wat ik moest doen, dus ik bleef maar gewoon staan. Ik herinnerde me dat de nurse gezegd had dat er al een operatie gaande was, dus dat de arts die de man wilde operateren moest wachten. Dus ik dacht laat ik maar gewoon bij deze operatie meekijken en daarna wachten op de andere patiënt. Toen stond ik dus totaal onverwachts, te kijken naar een keizersnede. Er stonden 12 personen rond de operatietafel. Twee artsen, één anesthesist, één nurse van Maternity, een handje vol studenten en de van de rest heb ik geen idee wat hun functie was. Voorafgaand aan de operatie heb ik aangegeven dat ik niet wist of ik er tegen kon om een operatie te bekijken, dus dat als ik weg zou lopen, ze zouden weten waarom dit was. Ik dacht laat ik daarover vooral open zijn, boeiend als ze me erom uitlachen. Toen de patiënt voorbereid was voor de operatie, maakte de arts de incisie. Ik stond een beetje op de achtergrond en vond dit prima. Verschillende mensen zeiden dat ik dichterbij moest komen en de nurse probeerde me zelfs naar voren te duwen, maar ik bleef gewoon staan waar ik stond. Als ik wat op mijn tenen ging staan kon ik precies over de bak met instrumenten heen kijken en zien wat er gebeurde. Ik zag dat beide artsen de huid van de buik vastpakten en er vol aan trokken om het gat wat groter te maken. Hierna stopte één van de artsen zijn hand in de buik en zag ik al vrij snel een bolletje haar tevoorschijn komen. Na wat duw en trek werk, kwam de baby al vrij snel ter wereld. Ze werd op de kop gehouden en iedereen die om het bed heen stond werd even stil. Gelukkig begon ze te huilen en ging er een golf van opluchting door de operatiezaal. De navelstreng werd afgebonden en doorgeknipt en de baby werd aan de nurse gegeven. Zij nam de baby, al dansend van blijdschap, mee naar een soort van commode, zo’n 5 meter van de operatietafel vandaan. Hier werd de luchtweg van de baby uitgezogen. Hierna kreeg ze een mutsje op, sokjes aan en werd ze ingebakerd. Er werd verder niets gecontroleerd, wel kreeg ze ooggel tegen oogontstekingen. De baby werd wat scheef tegen de muur aangelegd, zodat ze als het ware op haar zij lag. Ik hoop dat dit was, zodat de moeder haar een klein beetje kon bekijken vanaf de operatietafel, maar dit weet ik niet zeker. De baby bleef zo liggen totdat de operatie klaar was, iedereen liep bij het ieniemienie meisje vandaan. Ook ik ging maar weer kijken bij de operatietafel. Ik had nog gezien hoe de placenta verwijderd werd en zag nu hoe de baarmoeder dicht gemaakt en weer terug in de buik gestopt werd en hoe de buik gehecht werd. Intussen schalde er muziek uit een telefoon, was iedereen druk met elkaar aan het praten, liepen er mensen in en uit de operatiezaal en waren de studenten op hun telefoon bezig. Ik vroeg me af hoe de artsen zich konden concentreren, maar ze gingen onverstoorbaar door. Hierna werd het meisje redelijk hardhandig op een brancard gelegd. Ze had haar kindje nog steeds niet van dichtbij kunnen bekijken en er is tijdens de operatie ook niet tegen haar gepraat. Ik vroeg naar de leeftijd van de moeder, ze bleek 17 jaar te zijn. Dit was ook de reden van de keizersnede, haar lichaam was nog niet klaar om te kunnen bevallen. Het meisje en de baby werden vervolgens naar de maternity afdeling gebracht. Dit kan alleen maar via buiten, dus het pasgeboren meisje en de net geopereerde moeder, komen meteen in de buitenlucht. Op het moment dat ik me eigenlijk weer wilde gaan omkleden, omdat ik de arts en de mannelijke patiënt nergens zag, liep ik langs een kamer en zag dat dit ook een operatiekamer was. Hier lag de man.. Ik wist niet dat er twee kamers waren. Dus ik ging ook hier nog maar even kijken. De arts vertelde dat hij net klaar was en liet me het been zien. Al het geïnfecteerde weefsel was weggehaald en er was hierdoor een redelijk groot gat ontstaan. Dit werd verbonden en ook deze patiënt werd op een brancard gehesen en naar de afdeling gebracht. Ik was toch wel erg blij dat ik heb mogen kijken bij de keizersnede in plaats van bij het verwijderen van geïnfecteerd weefsel. Het meemaken van een keizersnede vond ik erg bijzonder, maar ook wel schrijnend, gezien de leeftijd van het meisje en de manier waarop er met haar omgegaan werd tijdens de operatie. 
Hierna was het lunchtijd, dus ik mocht naar huis. De dag was voorbij gevlogen, dit is dus de manier om iets te doen tegen verveling op stage, gewoon op zoek gaan naar een plek waar wel iets te doen en te leren valt. Ik voelde me wat schuldig naar de nurse van OPD, omdat ik haar bijna niet gezien heb vanmorgen. Ze was niet aanwezig op de afdeling toen ik terug kwam, dus ik kon niet mijn excuses aanbieden hiervoor. We zijn op vrijdagmiddag altijd vrij, maar ik vond het vanmorgen zo leuk, dat ik eigenlijk ’s middags weer terug wilde. 
Voordat ik naar huis ging, ging ik eerst op zoek naar Emmaly, ze was niet meer op de afdeling, maar ze was ook niet thuis, dus ik snapte er niets van. Dus toen maar naar huis, waar ik het verhaal aan Maggie vertelde, die ziek thuis was. Ik ben eerst maar gaan douchen en kreeg hierna brood met gebakken ei als lunch. Heerlijk. Tijdens de lunch belde Emmaly, ze was in het guesthouse van het ziekenhuis, want er waren twee Nederlandse studenten gearriveerd. Vandaar dat ik haar niet had kunnen vinden.. 
Na de lunch ben ik eerst een wasje gaan doen, heerlijk buiten in het zonnetje in een kort shortje. Buitenom het huis draag ik alleen maar lange broeken, dus het is heerlijk om thuis even een kort broekje aan te kunnen doen. Het doen van de was neemt wel veel tijd in beslag trouwens, dus toen ik ook de afwas nog gedaan had, was de halve middag alweer voorbij. Emmaly kwam even langs, dus heb ik het hele verhaal van vanmorgen verteld en kreeg ik haar verhaal over de nieuwe studenten te horen. Aan het einde van de middag ben ik naar het guesthouse gegaan om kennis te maken met de studenten. Ik heb hier volgens mij wel een uur zitten kletsen met de meiden die op de HAN zitten, erg gezellig. Ze hebben alleen een probleem met hun koffers. Ze hadden er 4, maar zijn er 3 kwijt. KLM weet niet ook niet waar de koffers zijn. Dus morgen ga ik met de meiden (Bregje en Anne), naar Shoprite, zodat ze kunnen kopen wat ze nodig hebben. 
Toen ik weer thuis kwam, was Maggie aan het koken. Ik ben eerst maar eens mijn koffers gaan opruimen, want wat een puinzooi wordt dat toch steeds. Hierna wilde Maggie me leren hoe ik Nzima moet klaarmaken. Het eerste gedeelte was niet moeilijk. Water laten koken, er een klein beetje maismeel indoen, dit hard laten koken, zodat het flink plopt. Maar dan.. Hierna moet het stevig gemaakt worden, door er veel maismeel bij te doen en dit moet dan geroerd worden, maar niet zomaar normaal roeren. De manier waarop dit gebeurd is nogal bijzonder, ik heb het geprobeerd, maar ik kon het echt niet, tot vermaak van Maggie. Maggie at hele kleine visjes bij de Nzima, ik had al aangegeven dat ik geen vis wilde eten, dus ik kreeg het restje van het vlees van gister. Ook had ze een sausje gemaakt met wat groente erin. Heerlijk. Ik heb zelf nog wat komkommer gesneden om erbij te kunnen eten. 
Tijdens de maaltijd heb ik Maggie gevraagd hoe ze het vind dat ik hier nu ben. Ze gaf aan dit erg leuk te vinden en het moeilijk te zullen krijgen als ik straks weg ga.. Zo fijn om te horen dat ze het echt fijn vind dat ik er ben. Dit maakt het voor mij qua geld ook wel wat makkelijker. Ik was erg bang dat ik te weinig zou betalen, omdat het hier natuurlijk niet de gewoonte is om te zeggen hoeveel er betaald moet worden voor het verblijven bij iemand thuis. Ik betaal nu deels door boodschappen te halen, maar was erg bang dat het bedrag uiteindelijk niet in de buurt komt van het bedrag dat de gezinnen via Ontmoet Afrika krijgen. Het feit dat ze het echt waardeert dat ik er ben stelt me hierin wel gerust. Ik heb haar aangeraden bij Chrispine aan te geven dat ze wel vaker studenten in huis zou willen. Maar ze is bang dat collega’s dit verkeerd zullen opvatten, doordat ze denken dat het Maggie om het geld te doen is. 
Ik heb Maggie verteld dat ik een salade gemaakt heb toen zij in Lilongwe was. Ze wil dit graag proeven, dus ik ga morgen meteen boodschappen doen voor een salade, zodat ik dit morgenavond kan klaarmaken. We eten er frietjes bij, dus ik moet ook nog aardappelen kopen. Helemaal leuk dat ze dit wil proeven en dat ik vanavond lekker mag koken. 

Het is een erg lange blog geworden, na een enerverende dag…
Fijn weekend! 

Groetjes Eline.