Blog 28-3

Blog 28-3:

Gisteravond rond half 8 kwam Maggie thuis, ze had hele verhalen te vertellen over het interview dat ze had gehad in Lilongwe en over de terugreis die redelijk vervelend verlopen was. Ze was erg blij weer thuis te zijn. Er moest natuurlijk nog gekookt worden. Ze stelde voor om ‘chips’ te eten. Dus ik heb aardappels geschild en deze in frietjes gesneden. Dit alles met hetzelfde vleesmes als altijd, want ze heeft maar 2 messen en één van de twee is ook nog kapot. En ook zonder bord of snijplank te gebruiken. De frietjes waren niet erg recht, maar ik leer het wel. Ik heb de friet gebakken in een koekenpan met wat olie erin en de sausage die we erbij aten heb ik gekookt. Als ze hier ‘chips’ eten zijn het eigenlijk nog gewoon aardappelen, omdat ze erg kort gebakken worden. Ik hou meer van lekker knapperige frietjes, dus ik heb de frietjes lekker lang gebakken. Ik heb geen idee of Maggie het lekker vond, maar als ze het anders wil, moet ze mij niet laten koken.. 😉 Vandaag dus geen groente gegeten bij de ‘supper’, dit komt hier best vaak voor moet ik zeggen. Maar goed.. 
Ik vertelde dat ik vandaag een injectie had geven aan een patiënt, maar dat ik de vloeistof niet ingespoten kreeg. Maggie vroeg welke medicatie dit was. Ik wist de naam niet meer, maar wist nog wel dat de vloeistof wit was. Ze vroeg: zag het eruit als melk? Toen ik dit bevestigde, zei ze: dat is Benzylpenicillin, dat is de moeilijkste medicatie om te injecteren. Zelfs qualified nurses hebben hier moeite mee. Deze medicatie stolt erg snel en moet daarom heel snel na het klaarmaken geïnjecteerd worden. Hier heeft de nurse die de medicatie klaarmaakte en met me mee keek echt niets over gezegd. Ik vraag me af of ze dit zelf wist… Natuurlijk begin ik weer met het moeilijkste.. 😉 Maar deze situatie zegt wel veel over de manier van werken in het ziekenhuis. We merken vaak op dat er maar iets gedaan wordt.. En dit is hiervan wel een voorbeeld. Ik heb echt heel vaak aangegeven dat ik nog nooit geïnjecteerd had, dus waarom zou je me dan Benzylpenicillin laten injecteren.. Of omdat de nurse zelf niet voldoende op de hoogte was van de medicatie of omdat het haar niet uitmaakte… Beide redenen natuurlijk kwalijk, maar vooral het laatste is hier wel een instelling die bij veel mensen zichtbaar is. Maggie vertelde me ook, dat als je Benzylpenicillin in de vene injecteert, de patiënt sowieso ‘collapst’. Ik had dus verantwoordelijk kunnen zijn voor het flauwvallen van een patiënt als ik vergeten was te controleren of de naald in de vene zat.. Deze gebeurtenis heeft er wel voor gezorgd dat ik nog terughoudender geworden ben in het zelfstandig klaarmaken en geven van medicatie. Als je hier vraagt: is dit goed, is dit de juiste medicatie voor de juiste patiënt, wordt er vrij snel bevestigend geantwoord, zonder dat er echt goed gekeken wordt. Veel mensen zijn tijdens het werk erg bezig met hun eigen dingen.. Gesprekken met collega’s, bellen, appen en hebben hierdoor niet alle aandacht bij het werk dat ze doen en dus ook niet bij wat ik doe. 
Maggie heeft een grote plastic zak vol vlees meegebracht uit Lilongwe. Dit ging ze vanavond snijden, ik vond het er erg onsmakelijk uitzien en vond het ook vreselijk ruiken. Vanmorgen werd ik wakker met de geur van dit vlees dat ze aan het koken was.. Ik keek er niet echt naar uit om dit te eten, maar als lunch kreeg ik rijst met bonen en het vlees en het was best wel te eten. 
Op stage heb ik vandaag drie keer een injectie gezet, dit keer was het ‘maar’ diclofenac’, hiermee kan ik iets minder schade aanrichten dan met de Benzylpenicillin. Wel spoot ik de medicatie de eerste keer veel te langzaam in, waardoor het pijnlijker is voor de patiënt. Ik heb maar even mijn excuses aangeboden aan de patiënt.  
Ik heb ook een poging gedaan ‘to put a canula’. Deze poging mislukte, maar ik had het tenminste geprobeerd. Hier gaan ze echt met de naald ‘op zoek’ naar de vene als de naald al in de hand van de patiënt zit. Dit lijkt me echt niet zo heel prettig. 
Verder was de dag eigenlijk weinig spannend. 
Na stage zijn we nog even om wat boodschappen gegaan. Ik heb appels, bananen, avocado’s en wat sap gekocht voor Maggie en mezelf. Zo kan ik toch zorgen dat ik wat pietamientjes binnen krijg. En ik heb ook een potje mayonaise gekocht voor het geval we binnenkort nog eens frietjes eten. 
Morgen maar een halve dag naar stage gelukkig! Ik heb de vrijdag maar ingesteld als wasdag, dus ik weet wat me te doen staat morgen. 😉
Zondag wordt de klok natuurlijk verzet in Nederland, dus dat betekend dat er geen tijdsverschil meer is tussen Nederland en Malawi. Niet dat een uurtje nou zo veel uitmaakt en ik bel eigenlijk nooit (één keer belde ik iemand per ongeluk terwijl mijn telefoon in mijn zak zat.. Ik hoorde opeens iemand praten in mijn broekzak.. Best gek, maar uiteindelijk wel gezellig), dus eigenlijk maakt het voor mij niets uit.. Maar toch, het idee.. Maakt dat het voelt alsof ik iets minder ver weg ben.. 

Fijne avond!

Groetjes Eline