Blog 27-3

Blog 27-3:
Vanmorgen was de ‘power’ weer eens ‘off’, ik kon dus geen water koken voor thee. Blijkbaar was de stroom een groot gedeelte van de nacht uit geweest, niet zo heel bevorderlijk voor het restje van ons ijs dat nog over was. 
Ik was weer te laat klaar om naar de chapel te gaan vanmorgen, wat vervelend nou toch.. 😉 Tijdens de meeting werd er een presentatie gegeven over ‘HIV management’. Erg lastig om te volgen, maar ik heb er gelukkig wel wat dingetjes van opgestoken. 
De dag bestond verder weer uit injecteren en venflons plaatsen. Het klaarmaken van medicatie wordt hier met dezelfde naald gedaan als het injecteren van de medicatie. Als er medicatie opgelost moet worden, wordt de naald door de wand van een fles met vloeistof heen geprikt (tenzij er een flacon met vloeistof bij de medicatie zit), de vloeistof wordt in het potje medicatie gespoten en vervolgens wordt het geheel opgetrokken en gaat de naald (die soms ook wel eens tussendoor zonder dop op de tafel terecht komt) in de spier van de patiënt. 
Mijn collega’s zijn er zowel vandaag als gister nogal mee bezig geweest om mij zover te krijgen dat ik zou injecteren of een venflon zou plaatsen. Ik zag dit echt alles behalve zitten, dus ik keek eerst een paar keer mee. Eén van de patiënten, een stoer uitziende jonge kerel, bleek iets minder stoer te zijn dan hij eruit zag. Hij gaf vooraf al aan dat hij het eng vond en zijn vriendin lachte hem hierom uit en adviseerde hem vooral niet te kijken. Toen hij op de behandeltafel zat, vroeg hij me of hij in mijn hand mocht knijpen tijdens het injecteren.. Natuurlijk.. Hij keek wel naar de naald tijdens het injecteren en kneep al voordat de naald in zijn been zat, best wel hard ook moet ik zeggen.. Toen hij de injectie had gekregen, was hij nogal aan het klagen dat het pijn deed, waarop hij door de nurse en zijn vriendin uitgelachen werd. En eerlijk gezegd moest ik ook wel een beetje lachen om de situatie. 
Bij één van de injecties, viel het me heel erg op dat mijn collega geen gebruik maakte van de darttechniek, maar de naald als het ware op de huid zette en de naald toen door de huid de spier in duwde. Ik dacht: als een qualified nurse het op deze manier (die volgens mij erg pijnlijk is) doet, dan moet ik het ook kunnen. Dus bij de volgende patiënt die een injectie nodig had, heb ik een poging gewaagd. Het injecteren opzich ging prima, maar toen moest de vloeistof nog de spier in. Dit lukte me niet, dus ik moest de naald eruit halen van de nurse. Ze maakte nieuwe medicatie klaar en deed vervolgens zelf een poging. Die mislukte ook, want zij kreeg de medicatie ook niet ingespoten. De naald ging van de spuit af en de medicatie vloog overal. Gelukkig kon de patiënt de humor ervan inzien. Ik zei dat ik dacht dat het aan mij lag, maar dat dit dus niet het geval was, zijn spieren waren gewoon te sterk.. 😉 De derde poging die de nurse deed lukte gelukkig wel. Ik ben heel blij dat ik in elk geval een poging gewaagd heb. Achteraf denk ik dat ik te voorzichtig geweest ben en iets meer kracht had moeten zetten op de spuit. Maar dat is erg lastig in te schatten als je het voor het eerst doet. 
Eén van de collega waarmee ik samenwerkte is echt erg goed in het plaatsen van ‘canula’s’. Hij zat echt bijna altijd goed, terwijl de venen echt heel erg slecht ‘visible’ zijn. Voor zover ik weet worden venflons in Nederland eerst doorgespoten met NaCl, voordat er medicatie doorheen gaat, om te kijken of de venflon echt in de vene zit. Hier doen ze daar niet aan.. Direct na het plaatsen wordt de medicatie ingespoten. Ik heb vandaag voor het eerst medicatie toegediend via de venflon. De wist niet dat ik hier echt flink druk op moest zetten en vooral moest zorgen dat de spuit niet uit de venflon schoot, dus de eerste keer kreeg ik de Artesunate (medicatie tegen Malaria) in m’n gezicht, in plaats van in het lichaam van de patiënt. Jammer joh… 😉 De keren erna ging het een stuk beter! Al spuit ik de medicatie niet zo snel in als dat ze dat hier doen. Binnen een paar seconden spuiten ze de medicatie in.  
Ik merk dat ik steeds meer begrijp en steeds meer kleine dingetjes zelf kan doen, zoals het ‘escorteren’ van patiënten naar de afdeling en het wegbrengen van bloodsamples naar het lab. Ik vind het eigenlijk steeds leuker worden, daar ben ik echt zo blij mee! 
Ik heb vandaag in m’n eentje geluncht, brood met avocado, een cup a soupje en een gekookt eitje.. Hmmm! Als Maggie terug is krijg ik vast weer warm eten tussen de middag, dus ik heb hier erg van genoten.
Maggie zou vanmiddag om 6 uur terug zijn uit Lilongwe, maar ze appte me dat ze een ‘accident’ heeft gehad met de bus. Ze is gelukkig ongedeerd, maar wel later thuis. Het is intussen kwart voor 7 en ze is er nog niet. Ik zou het liefst wat voor haar koken, maar ik heb echt geen idee wat ze wil eten. Zoveel is er niet in huis ook. Ik zou wat aardappels kunnen koken of bakken met een omeletje van ei en tomaat erbij, maar dat is het dan ook wel.. Ik wacht maar gewoon tot ze er is en dan zien we wel. 
Een tijdje geleden vertelde ik dat ik een film over Malawi gedownload had. Ik heb deze film laatst afgekeken, wat een mooie film die me echt wel raakte. Als er iemand is die een indrukwekkende film wil kijken: the boy who harnessed the wind. 

Ik begin trouwens echt te merken dat de temperaturen dalen in Malawi. Af en toe is het echt fris. Als het goed is betekend dat dat het in Nederland warmer aan het worden is. 

Groetjes maar weer!