Blog 26-3

Blog 26-3:

Ik eindige mijn laatste blog over het feit dat we zelf eten klaar zouden maken, maar nog niet wisten wat. We hebben, met hulp van knorr, tomatensoep gemaakt en hebben hierbij een salade gemaakt van avocado, komkommer, gekookt ei, tomaat en appel. Ongeveer zoals ik thuis altijd salade maak, heerlijk! Ook hadden we een grote doos ijs gekocht, salted caramel… IJs is hier best wel duur ruim 6 euro voor 1,4 liter. Maar dit hadden we wel verdiend vonden we.. 
Verder ben ik gister lekker bezig geweest, douchen, een was gedaan, boodschappen halen, huiswerk maken en natuurlijk eten klaarmaken. We hebben ook nog geprobeerd of mijn koffer in de koffer van Emmaly past. We zijn beiden met 1 koffer gekomen en willen graag met maar 1 koffer naar huis, zeker met het oog op het reizen.. Eén van mijn koffers laat ik hier, maar Emmaly wil haar beide koffers mee terug nemen. Dus hadden we bedacht dat het wel erg fijn zou zijn als deze er 2 koffers in elkaar zouden passen. En zowaar, het lukte! 
We zijn op tijd gaan slapen. Toen ik mijn wekker zette zag ik dat ik ruim 10 uur kon slapen. Dat mocht ook wel na een nacht overgeslagen te hebben. 
Toen we vanmorgen wakker werden, lagen er heel veel mieren onder het kussen van Emmaly. Ze waren afgekomen op haar sokken, waaraan waarschijnlijk wat kruimels zaten. We waren dus erg snel uit bed toen we dit ontdekten en hebben eerst het hele bed afgehaald. Hierna hadden we zelfs nog tijd om uitgebreid te ontbijten en waren we ook nog op tijd in de chapel. Het ‘te laat’ komen, gaat me wel steeds makkelijker af moet ik zeggen.. 😉
Vandaag was mijn eerste dag op een andere afdeling, de OPD (Out Patiënt Department). Ik zag er best wel een beetje tegenop, omdat ik niemand kende van deze afdeling. De nachtdienst vertelde me dat ik in een kantoortje mocht gaan zitten, want de dagdienst was nog niet aanwezig. Hier zat iemand de patiëntenadministratie bij te werken. We hebben wat gekletst en hij heeft me uitgelegd wat hij aan het doen was. Toen de dagdienst eenmaal gearriveerd was, kreeg ik wat uitleg over de afdeling. Patiënten komen binnen in een soort van wachtruimte, hier worden de vitale functies gemeten. Daarna gaan ze naar de medical assistent, deze schrijft medicatie voor of verwijst door naar de arts. Als de arts besluit dat een patiënt wordt opgenomen, gaat deze naar het kantoor waar ik moest wachten. Het raam van dit kantoor staat open en dient als een soort van loket. Hier wordt het medische paspoort van de patiënt gescand door de man die de patiëntenadministratie aan het bijwerken was. Nieuwe patiënten worden in het systeem gezet en krijgen een patiëntensticker met unieke code, deze wordt op het paspoort geplakt. Modern systeem wel voor in Malawi. 
Na het scannen van het paspoort gaat de patiënt naar een ruimte waar injecties gegeven worden en canula’s gezet worden. Zo krijgt de patiënt dus direct de voorgeschreven medicatie. Hierna wordt de patiënt naar de afdeling gebracht. Patiënten komen hier niet op afspraak, maar komen gewoon naar het ziekenhuis als ze ziek zijn. 
Ik kwam vanmorgen al vrij snel terecht in de wachtkamer, waar ik hielp met het opnemen en opschrijven van de vitale functies. Ook al vrij snel stond ik er alleen voor. De patiënt attendent die hier normaal gesproken hoort te zijn, was verdwenen. Ik had geen idee of ik iedereen moest wegen, vanaf welke leeftijd ik de bloeddruk moest meten, waar in het paspoort ik de gegevens moest noteren (halverwege bleek dat ik het eerst op de verkeerde plaats noteerde), wat ik moest doen als iemand geen paspoort had, dus ik deed maar gewoon wat ik dacht dat het beste was. 
Hierna was het al vrij snel lunchtijd, de tijd gaat wel lekker snel als je bezig bent moet ik zeggen. Vanmiddag was het een stuk rustiger, dit is elke middag zo werd me verteld. Ik heb daarom maar een begin gemaakt met het overschrijven van een lijst met veel voorkomende ziekten die op het kantoor hing, zodat ik iets kan opzoeken hierover. 
Ik denk dat mijn stagedagen de komende weken vooral gaan bestaan uit het meten van vitale functies, injecteren en het plaatsen van ‘canula’s’. Ik heb vandaag weer wel ondervonden dat de laatste twee echt niet mijn ding zijn, dus het zullen redelijk lange weken gaan worden. Het wordt hier heel erg vreemd gevonden dat wij als derde jaars studenten nog nooit een ‘canula’ gezet hebben. Hier wordt in de eerste stageweek al tegen een eerste jaars student gezegd: doe het maar. Ook bieden veel collega’s me hun arm aan, zodat ik kan oefenen. Dat ga ik echt niet doen. 
Ik heb vandaag wel verschillende keren kunnen meekijken bij het plaatsen van een ‘canula’. Door de donkere kleur van de huid, zijn de venen echt heel slecht te zien, vooral bij kinderen is het erg moeilijk om goed te prikken. Eén van de patiënten die een canula moest krijgen was een klein meisje. Ik stond te kijken en opeens kreeg ik het erg warm. Ik kon blijven staan tot het klaar was, maar moest daarna echt wat water drinken en gaan zitten. M’n pak was nat van het zweet.. Ik begrijp niet wat er gebeurde, want ik heb intussen al best vaak mee gekeken, misschien toch nog meer last van angst voor naalden dan ik dacht te hebben. 😉 De volgende twee gingen gelukkig beter.. 
Maggie had me verteld dat ze vanmiddag terug zou zijn uit Lilongwe. Toen ik haar appte om te vragen hoe laat ze thuis zou zijn, vertelde ze me dat ze pas morgen terug kwam. Hier werd ik niet zo heel gelukkig van, want nu moet ik een nacht alleen slapen. Ik mocht gelukkig wel bij Ruth gaan eten. Toen ik daar heen liep, stapte er heel toevallig een jonge man uit de portiek van het huis van de buren. Ik heb hier nog niet eerder iemand gezien. De man begon tegen me te praten en liep met me mee tot aan het huis van Ruth. Hij wilde weten waar ik vandaan kwam en zei: we all are one.. Geen idee waar dit op sloeg. Maar ik durf nu dus niet meer naar buiten te gaan en dus ook niet naar het toilet. Ik hoop heel erg dat dit vannacht niet nodig is en dat Maggie morgen weer thuis komt! 
Op het moment gaan er echt heel veel honden enorm te keer, ook niet echt rustgevend moet ik zeggen. Maar goed, ik ga proberen te slapen. 

Groetjes Eline