Blog 23-3 en 24-3

Blog 23-3 en 24-3:

Ik ben intussen weer terug in Mzuzu en heb heel veel zin om mijn belevenissen van afgelopen weekend te beschrijven. We hebben besloten om vandaag (maandag) maar een dag vrij te nemen, dus ik heb alle tijd daarvoor! 
Zaterdagochtend heb ik eerst mijn tas ingepakt voor het weekendje Mzambazi. Intussen werd er al druk schoongemaakt rondom het huis. Toen ik mijn slaapkamer uitkwam, dacht ik goedemorgen te zeggen tegen Maggie, maar dit bleek de schoonmaakster te zijn. Ze spreekt geen Engels, dus er valt weinig te communiceren. Wel heeft ze m’n slaapkamer gedweild. Ik blij dat ik net al m’n zooi in m’n koffers gedaan had, al vind ik het wel gênant dat er voor me gepoetst wordt. Na een tijdje kwam Maggie ook uit bed. Ze vertelde dat ze erg bang was geweest van het onweer afgelopen nacht en dat ze eigenlijk naar me toe had willen komen. Ze heeft haar bijbel stevig vastgepakt en is zo in bed blijven liggen. Ze is erg bang dat het komende nacht weer gaat onweren, omdat ze dan alleen is. Maggie begon de ochtend met aardappelen schillen. Om half 11 had Maggie het ontbijt voor ons klaar: friet met sausage. Ik heb er best van genoten moet ik zeggen. Ik ben nog snel even gaan douchen, want ik had het alweer bloedheet van het inpakken van mijn tas en het warme eten. Hierna zijn we richting Jolande gegaan, die ’s morgens vroeg in Mzuzu aangekomen was en in een restaurantje zat. Hier hebben we een burger gegeten en zijn we op weg gegaan naar de bus. De bus vertrekt officieel tussen 12 en 1 uur, maar het is altijd zo dat hij pas vertrekt als hij vol is. Toen we rond half 2 aankwamen bij het busstation, bleek de bus al vertrokken te zijn. Jolande had gereserveerd voor ons en haar spullen lagen in de bus. We zijn in een taxi gestapt en achter de bus aangereden. Deze stond bij de eerste stopplek op ons te wachten. De bus was erg oud en overvol. We moesten over zakken, waar waarschijnlijk iets van rijst of meel in zat, heen klimmen om bij onze plek te komen. Die bleek intussen bezet te zijn, maar na wat inschikken konden we gelukkig zitten. De muziek stond erg hard en overal werd druk gepraat, de bus was bomvol mensen, maar ook lagen er overal spullen, zelfs kippen, je ruikt allerlei verschillende geuren en de weg was zo slecht dat het onmogelijk was om stil te blijven zitten. Ik was binnen no-time totaal overprikkeld, dus heb mijn oordopjes ingedaan en mijn muziek zo hard mogelijk gezet. Helaas kwam de muziek die door de bus klonk hier nog bovenuit en hoorde ik af en toe een kip kakelen, maar het luisteren van mijn muziek hielp gelukkig wel om het aantal prikkels iets te reduceren. Het was een rit van ruim 3 uur. Af en toe hielden we wel even onze adem in als we zagen hoe smal de weg was en hoe stijl de afgrond ernaast.. We ontdekten dat we dat we alle drie gebeld waren door Sister Florence. We vroegen ons af waarom en ik had zomaar het vermoeden dat dit te maken had met het feit dat we te laat waren in de bus. Omdat we al een eindje van Mzuzu vandaan waren en dus weinig bereik hadden, konden we haar niet terug bellen. 
Eenmaal aangekomen in Mzambazi werden we opgewacht door Sister Florence. Zij liet ons het guesthouse/sisterhouse zien waar Emmaly en ik zouden verblijven. Ze had een cake gebakken voor ons. Een hele grote (gemaakt in een ronde taartvorm), met een groene met gele binnenkant. Samen met Jolande kwam Sister Florence al zingend en dansend met de cake in haar handen op ons af om ons welkom te heten in Mzambazi. Hierna moesten we beiden voor onszelf een stuk cake afsnijden, wat natuurlijk gefotografeerd moest worden. De cake was echt heerlijk, we hebben uiteindelijk in 2 dagen tijd met z’n drieën de hele cake op. 😉 Er wordt hier grondwater gedronken, dit is echt zoveel lekkerder dan het water uit ‘bottles’. Sister Florence vertelde dat ze ons gebeld had, omdat iemand via via aan haar had laten weten dat we te laat waren voor de bus… Precies wat ik dacht. Zo grappig hoe dat hier gaat.. Iedereen kent elkaar en iedereen weet waar de Mzungu’s zijn en waar ze thuis horen. 
We aten samen met Sister Florence in het guesthouse en natuurlijk werd ook Jolande uitgenodigd. Na het eten mochten we gaan douchen. Wat heb ik hiervan genoten zeg. Voor het eerst in al die weken douchen met warm water. Het water kwam niet uit de kraan, maar zat in een emmer. Met een kleiner bakje heb ik al het water over me heen gekieperd. Echt de fijnste douche ooit. 

Zondagochtend hebben we eerst wat uitgeslapen en heb ik wat gelezen in bed. Het was zo rustig, sowieso was het heerlijk rustig om een weekend geen internet te hebben, maar ook de omgeving straalde zoveel rust uit. Geen auto’s, veel natuur, weinig fietsers, geen muziek (want de stroom was uitgevallen, zoals meestal gebeurd op zondag). Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar de kerk, omdat de wijzers van de klok in het sisterhouse 10 voor 10 aanwezen en de kerkdienst om 10 uur zou beginnen. Eenmaal bij de kerk aangekomen bleek dat er nog niemand was. Het was pas half 10, de klok stond blijkbaar een half uur voor.. 
Daarom besloten we even naar het huis van Jolande te lopen om kennis te maken met haar gastouders. Toen we weer terug liepen naar de kerk, waren we te laat.. Wij als Nederlanders 2 keer binnen 24 uur te laat in Afrika.. Laten we het er op houden dat ons adaptatievermogen erg groot is.. 😉
De kerkdienst duurde best lang, met name doordat we op een enorm smal houten bankje zat, dat erg voor of achterover helde als iemand zich bewoog. De bankjes stonden ook erg dicht op elkaar, waardoor je amper je benen kwijt kon. Ook was er iets boven onze voeten een balkje dat gebruikt werd om te knielen. Dat heb ik één keer geprobeerd, maar het is erg pijnlijk om met je volle gewicht  op je knieën op een smal plankje te steunen. Dus dat heb ik maar gelaten voor wat het was. De kerkdienst bestaat uit gaan staan, weer gaan zitten, knielen, weer gaan zitten, weer gaan staan. Intussen werd er afwisselend wat verteld in het Tumbuku (het was schijnbaar erg grappig, want er werd regelmatig gelachen) en gezongen. De zang klinkt hier erg mooi en wordt begeleid door een dirigent. 

Na geluncht te hebben in het sisterhouse, zijn we naar het ziekenhuis gewandeld. Hier gaf Jolande ons een rondleiding. Het ziekenhuis hier is kleiner dan St. John’s, maar ik vond het er eigenlijk zelf mooier uitzien. De maternity afdeling (waar de bevallingen gedaan worden) is erg klein. Er staan 3 bedden naast elkaar met alleen een gordijntje ertussen. De vrouwen nemen zelf een zeil mee waarop ze kunnen bevallen en de rest wordt opgevangen met Chitenge’s. Dit zijn de doeken die de vrouwen hier allemaal dragen over hun kleding heen en die ze eigenlijk gebruiken voor alles waarvoor ze een doek nodig hebben. Heftig om je in te beelden hoe het is om hier te bevallen. Een zwangere vrouw die ver van het ziekenhuis vandaan woont, moet met 8 maanden al naar het ziekenhuis om hier te wachten op de bevalling. Ze ziet haar man en kinderen dus ruim een maand niet. Jolande is aanwezig geweest bij de bevalling van een 17 jarig meisje. Zij werd geslagen omdat ze lawaai maakte door de pijn. Het meisje had volledige ontsluiting, maar de weeën werden minder. Om dit te verhelpen stopte de moeder van het meisje haar hand in de mond van het meisje. Hierdoor kreeg het meisje kokhalsneigingen, wat zorgt voor verhoogde druk in de buik, waardoor de weeën opgewekt werden. 
Het ziekenhuis heeft ook een X-ray room voor het maken van foto’s. Deze wordt niet gebruikt, omdat er niemand is die hiermee overweg kan. Iedereen die dus een foto moet laten maken, bij bijvoorbeeld een breuk, moet de rit maken naar Mzuzu, op de manier die ik eerder beschreef. We zaten in de bus naast een jongetje en zijn moeder, het jongetje had zijn arm in het gips, dus waarschijnlijk is hij naar Mzuzu moeten reizen voor het maken van een foto. De mogelijkheden voor het diagnosticeren zijn hier dus nog veel beperkter dan in St. John’s. Een dag stage lopen in dit ziekenhuis heeft weinig meerwaarde, omdat het er erg rustig is, daarom hebben we hier vanaf gezien. 
We hebben ook nog een rondje gelopen door het dorp, wat je hier vooral ziet is veel armoede. Veel mensen hebben een huis dat bestaat uit één kamer. 
Jolande vertrekt donderdag uit Mzambazi en wilde graag naar Nederland bellen voordat ze vertrekt. Hiervoor moet ze naar Euthini, dit is een dorp op zo’n 15 minuten rijden van Mzambazi vandaan. We gingen hierheen met de ambulance van het ziekenhuis. Dit is gewoon een jeep die aan de achterkant, op één bankje na, leeg is. De weg was hier ook echt erg slecht. Door de enorme regenval af en toe, spoelt alle modder weg, dus de geulen worden steeds groter. 
’s Avonds waren we uitgenodigd bij de gastouders van Jolande om te komen eten. Ze hadden speciaal voor ons het huis en rondom het huis schoongemaakt en erg hun best gedaan op de maaltijd. De moeder van Jolande (een beetje gek om het zo te noemen, want ze zijn van dezelfde leeftijd, maar ze noemen elkaar voor de grap ‘mam’ of noemen elkaar gewoon bij naam) spreekt geen Engels. Alle communicatie gaat dus via de vader. De moeder liet ons zien hoe ‘groundnuts’ (kennen wij als doppinda’s) groeien. Ik wist niet dat deze onder de grond groeiden. Ze haalde verschillende bosjes uit de grond en we mochten proeven. Ze zijn nog niet ‘rijp’, dus ze smaakten naar peulvruchten. Maar hier koken ze deze noten blijkbaar, al eten ze de noten ook gewoon zo uit de schil. 
Na de maaltijd had ze de nuts schoongemaakt en in een bak gedaan. Ze kwam op dezelfde manier als Sister Florence met de cake deed op ons afgelopen met de bak groundnuts. Dit kregen we als gift. Het is hier gewoon om ‘visitors’ iets mee te geven, dit kan een kip zijn of een geit, fruit en dus blijkbaar ook noten. Uiteindelijk zijn de noten in het sisterhouse achtergebleven en konden we dus niets meenemen naar onze gastgezinnen. 
We wisten van Jolande dat er olifanten gespot konden worden in de buurt van Mzambazi. We wilden dit graag maandag doen samen met Sister Florence en Jolande. Er zat alleen niet voldoende ‘fuel’ in de ambulance. Het kost 40.000 kwacha om deze vol te gooien en dan moest er ook nog betaald worden voor de entree en dergelijke. Daarom hebben we maar besloten dit toch maar niet te doen en zondag op maandag nacht terug naar Mzuzu te gaan. 
We hebben nog een aantal uurtjes proberen te slapen voordat we vertrokken, dit was niet heel erg een succes. We zouden om 2 uur aan de weg moeten staan om met de bus mee te kunnen. Uiteindelijk bleek dat dit op maandag normaal gesproken eerder is, dus er werd door de ‘watchman’ op ons raam geklopt dat we moesten opschieten. We dachten dat de eerste bus al weg was, dus het was nog even spannend  of er nog een bus zou komen, maar toen bleek dat de eerste bus rond kwart over 2 kwam. We hebben de hele reis opnieuw gemaakt, maar dan in de tegenovergestelde richting. Maar ik kan vertellen, deze reis was echt 3 keer zo erg. Zodra ik ging zitten rook ik een lucht die me totaal niet aanstond, vis… Ik had al vrij snel door dat het erger was als ik naar rechts keek.. Echt de lucht was niet te hachelen, vreselijk. En dat midden in de nacht op een lege maag in een enorm schommelende bus. Jullie hebben geluk dat het niet mogelijk is om geuren vast te leggen en te delen, want anders had ik dat zeker gedaan. Het eerste half uur dacht ik: ik kan hier echt geen 3 uur zitten. Totdat ik besefte dat ik hier voor mijn plezier zat (nou ja, niet echt, maar ik bedoel dat ik hier zat omdat ik graag een bezoek wilde brengen aan Mzambazi), maar dat de bevolking hier uit pure noodzaak in de bus zat, voor het kopen of verkopen van eten. Er zaten ook moeders met hele kleine kinderen in de bus, die overigens geen moment huilden. Toen besefte ik dat ik echt niet mocht klagen. Ondanks dat bleef de lucht misselijkmakend, maar ik kon de rest beter accepteren. Op een gegeven moment kwam de kaartjesverkoper langs. Ik betaalde een kaartje en de vrouw naast me trok haar tas open om het ticket dat ze al gekocht had, te laten zien. Toen wist ik waar de enorme stank vandaan kwam, uit de handtas van de vrouw. De rest van de rit heb ik dwars op mijn stoel gezeten (ik zat aan het gangpad) om zo weinig mogelijk van de stank in mijn neusgaten terecht te laten komen. Dit hielp een klein beetje, maar niet heel erg veel. Ik heb me maar proberen te concentreren op mijn muziek. Toen de vrouw uitstapte, iets voordat wij uitstapten, was de stank meteen verdwenen.. We zijn best trots op onszelf en op hoe we elke situatie doorstaan en accepteren! 
Uiteindelijk waren we rond half 6 terug in Mzuzu en zijn we naar huis gelopen. Maggie is het weekend niet thuis, ze is naar Lilongwe omdat ze daar een interview heeft om te kijken of ze mag/kan promoveren. Ze komt dus pas dinsdagmiddag thuis. Het is hier in de buurt niet zo heel veilig ‘s avonds, zeker voor blanken, dus daarom zijn Emmaly en ik samen in het huis van Maggie. 
Toen ik thuis kwam heb ik direct water gekookt voor thee. Ik had meteen al een soort van brand. Het was nogal donker, dus ik had niet gezien dat er etensresten onder de spiraal van de kookplaat lagen. Dit ging in de fik door de hitte. Gelukkig doofde het vrij snel toen ik de pit uitgezet had. 
Het begon net enorm hard te regenen. Elke keer als Emmaly de radio wat harder zette, ging het harder regenen. We hebben even een emmer moeten halen, want er zitten verschillende gaatjes in de golfplaten boven ons hoofd. 
We gaan vandaag zelf koken, maar we vinden het erg lastig te bepalen wat we willen eten, omdat we niet goed weten welke groente ze hebben hier.. 
Maar ik denk dat we maar gewoon naar de winkel moeten gaan en dan maar kijken waar we zin in hebben en wat mogelijk is om klaar te maken op 2 pitten en met een beperkte variatie in pannen. 
Ik ga nu eerst even douchen, om alle viezigheid van de busrit van me af te spoelen! Brrrr.. 

Fijne dag! Groetjes Eline