Blog 22-3

Blog 22-3:

Vanmorgen had Maggie water gekookt, dus ik kon thee drinken. Als ze hier thee drinken, eten ze daar altijd brood bij. Dus ik at 2 witte boterhammen, zonder beleg, maar het was best lekker. 
We waren niet op tijd om naar de Chapel te gaan, dus dat heb ik maar overgeslagen vandaag. Tijdens de meeting vertelde de nachtdienst van ‘peads’ (de kinderafdeling) dat er een kind overleden was. Eén van de artsen gaf aan dat ze tekort geschoten waren in deze situatie. Ik kon het niet helemaal volgen en heb er later naar gevraagd bij Maggie. Zij vertelde dat er tekenen waren dat het kind zuurstof nodig had, maar dat dit niet gegeven is. Zij werkt op ‘peads’ de afgelopen dagen. Ze zei: ik heb het kind niet gezien, als ik het (ik weet niet of het een jongen of een meisje was) gezien had, had ik misschien iets kunnen doen.. Best hard, maar mooi dat de arts dit, in het bijzijn van alle staffleden, dit uitsprak. Hierna werden er grapjes gemaakt over het kind, iets dat wij slecht konden waarderen, maar dat is hoe het hier gaat.. 
Op de afdeling heb ik vandaag voor het eerst iemand ‘discharged’. Ik heb alle boeken en papieren ingevuld die ingevuld moeten worden als iemand met ontslag gaat. Wel met hulp van een student, want het lezen van de voorgeschreven medicatie is voor mij nog steeds een onmogelijke opgave. Ook heb ik de ‘canula’ van de man verwijderd. Voor het eerst in mijn leven een venflon verwijderd… 🙈
Eén van de studenten wilde eigenlijk dat ik op haar zou oefenen om een venflon in te brengen, dat vond ik toch niet zo’n goed idee. Hier is het heel normaal om dit op elkaar te oefenen. Volgende week sta ik op OPD (Out Patiënt Department). Ik denk dat je dit het beste kunt vergelijken met een huisartsenpraktijk, mensen komen hier om een dokter te zien, of voor een kleine behandeling, die zonder opname gedaan kan worden. Er worden hier veel vaccinaties gegeven, dus ik denk dat dit de volgende stap wordt in het overwinnen van mijn angst voor naalden/prikken. 🙈
Na het ontslag van de patient, waren er nog welgeteld 0 patiënten op de afdeling. dus gingen we opnieuw aan de schoonmaak. Het resterende uur hebben we doorgebracht met het maken van selfies, foto’s bekijken op onze telefoons, muziek luisteren, appen, enz. Gelukkig mocht ik om 12 uur weg, omdat we op vrijdag maar een halve dag stage lopen. Toen ik op de female ward kwam om samen met Emmaly naar huis te gaan, zaten alle studenten te luisteren naar een arts. Ik ben er maar bij gaan zitten. De arts had de studenten de opdracht gegeven om wat dingen op te zoeken, die ze vervolgens moesten delen met hem en elkaar. Het ging onder andere over diabetes. De arts praat blijkbaar graag, want hij was vooral zelf aan het woord. Hij gaf de studenten de boodschap mee om niet zomaar een ‘nurse’ te zijn, maar verschil te maken door te blijven lezen en dingen te onderzoeken en deze dingen vervolgens te delen. Hij vertelde dat ‘clinicians’ vaak doen alsof ze alles weten, maar dat dit vaak niet zo is (hij valt zelf ook onder de ‘clinicians’). Hij vertelde dat ‘nurses’, als ze veel lezen en onderzoeken, soms meer weten dan ‘clinicians’. ‘Nurses’ moeten het daarom vooral zeggen als ze denken dat iets beter anders kan of als ze zien dat een ‘clinician’ een fout maakt en niet denken dat ze niets mogen zeggen omdat ze ‘minder’ zijn dan de ‘clinician’. Mooie boodschap!
Vanmiddag heb ik voor het eerst echt een was gedaan. Ik had Maggie gevraagd waar ze haar was te drogen hangt. Ze vertelde dat ze dit altijd ophing bij de buren. Dit vond ik niet zo’n goed idee, dus ik heb een touwtje gespannen tussen de muur van het huis en de muur van het gebouwtje waar het toilet is. Dit functioneert prima als waslijn. Ik was alleen thuis, dus ik heb lekker een korte broek aangetrokken, mijn zonnebril op gezet en ben buiten in de zon gaan zitten om wat kleding te wassen. Ik heb nog nooit zo genoten van het doen van mijn was als vandaag. 
Hierna ben ik maar even gaan douchen, want ik had het er wel erg warm van.. Erg lekker om midden op de dag te kunnen douchen. De douche is eigenlijk gewoon buiten, dus aan het eind van de middag is het erg koud om te douchen. 
Nadat ik opgefrist was zijn Emmaly en ik naar ‘town’ gegaan om wat boodschappen te doen. Lopend heen en terug, best pittig. Het ziekenhuis ligt op een heuvel en normaal lopen we altijd alleen de heuvel af.. We hadden onze exercise wel weer gehad voor vandaag. Dat was maar goed ook, want we hadden veel zin in chocolade…
Eenmaal thuis heb ik weer aardappels geschild. Gekookte aardappels met een gebakken ei stond er op het menu vandaag. Lekker hoor. 
Ik had vandaag voor het eerst het gevoel dat de tijd erg snel gaat en dat ik me ‘thuis’ begin te voelen. Zo ontzettend fijn! 
Ik ging wat laat slapen vanavond en precies op dat moment begon het erg hard te regenen. Het dak hier bestaat alleen uit golfplaten, verder niets. Dus het is vast wel voor te stellen hoeveel lawaai dit maakt. Slapen ging hem dus niet worden. Zeker niet omdat het ook nog begon te onweren. Een aantal keer was het echt heeeel erg dichtbij, dus ik lag echt al peentjes zwetend in mijn bed. Ik heb maar een film gedownload (doei mb’s) en die ben ik gaan kijken. Een film (the boy who harnessed the wind) over een jongen die leeft in Malawi. Die ga ik de komende dagen lekker verder kijken. Maar ik durfde niet te gaan slapen, bang dat het hier zou inslaan.. Rookmelders hebben ze hier natuurlijk niet, een brandweer bellen is niet mogelijk, dus ik dacht laat ik maar wakker blijven tot het wat rustiger wordt. Ook met orkaan Idai in mijn achterhoofd… Oeps, er loopt een lizzard boven mijn hoofd. Ik ben soms wel een beetje bang dat er één naar beneden komt vallen. Ze zijn best leuk hoor, maar als ik er onverwachts één op m’n kop krijg ben ik toch niet zo happy denk ik..   

Het is intussen zaterdag en ik ga vandaag naar Mzambazi. Jolande is vandaag in Mzuzu om boodschappen te doen en geld te pinnen, want dat kan niet in Mzambazi, dus we reizen met z’n drieën met de bus naar Mzambazi vanmiddag. We zouden eerst zondagnacht (de bus van Mzambazi naar Mzuzu rijdt alleen maar ’s nachts ergens tussen 1 en 3 uur) terug gaan. Ik heb bedacht dat ik het wel leuk zou vinden om maandag in het ziekenhuis in Mzambazi stage te lopen, om te kunnen zien hoe het er daar aan toe gaat. We gaan vandaag even vragen of dat mogelijk is en dan komen we dus pas maandagnacht terug. Er is daar geen internet, dus dat wordt even een korte radiostilte. We zijn erg benieuwd hoe het er uitziet in Mzambazi. Aan de verhalen van Jolande te horen, is het er erg arm en zijn er heel weinig voorzieningen. We gaan het beleven!

Een heel fijn weekend iedereen! Hoop jullie dinsdag een update te kunnen geven over het leven in Mzambazi! 

Groetjes Eline