Blog 25-4 en 26-4

Blog 25-4 en 26-4:

Vandaag stond er een outreach op het programma. Het idee was dat we een bezoek zouden brengen aan drie patiënten. De ambulance zat erg vol: de chauffeur, de nurse officer (hoofdverpleegkundige), de man van de chapel, een patiënt attendend en vijf studenten. We kwamen vrij snel aan bij het eerste adres. Hier bezochten we een vrouw die in het verleden epileptische aanvallen had gehad. Hierna heeft ze maanden in het ziekenhuis gelegen, omdat ze veel hersenschade heeft opgelopen door de aanvallen. Ze is nu thuis met een NGT (naso-gastric tube/neusmaagsonde), een urinekatheter en ze is niet in staat om te communiceren. Haar dochter is verpleegkundige en zorgt voor haar. Het enige dat we hier konden doen was vragen hoe het ging en bidden voor de vrouw. Hierna vertrokken we weer naar de volgende patiënt. De rit ging over paadjes (ik kan het niet eens wegen noemen) met enorme geulen en gaten erin. Door de regenval worden de ontstane geulen natuurlijk steeds dieper. Af en toe had ik echt het gevoel dat we op drie wielen reden in plaats van vier, omdat de geulen zo diep waren. Ik moest me echt goed vasthouden om niet van het smalle bankje af te glijden. Eenmaal bij het tweede huis aangekomen, bleek dat deze patiënt overleden was. Het is hier dus blijkbaar niet de gewoonte om het ziekenhuis hiervan op de hoogte te stellen. Er werd me verteld dat deze vrouw nog niet oud was en HIV had. Er is gebeden voor de familie van de vrouw en hierna zijn we op pad gegaan naar de volgende patiënt. De paadjes hierheen waren zo mogelijk nog slechter en smaller. De patiënt bleek verhuisd te zijn, dus ook hier kwamen we voor niets. We konden weer terug naar het ziekenhuis. 
Verder was de dag niet zo heel bijzonder eigenlijk. 

Vrijdag was het weer tijd voor consulten. Ik heb vooral meegekeken, omdat ik het door de taalbarrière erg lastig vind om zelf in gesprek te gaan met de patiënten. Veel patiënten spreken geen Engels en bij een deel dat wel Engels spreekt, merk je de ongemakkelijkheid als ze Engels moeten spreken. Dit vind ik erg vervelend. Veel mensen, ook studenten, denken dat hun Engels niet goed genoeg is. Ze verontschuldigen zich dan ook regelmatig voor hun Engels, terwijl dit (in mijn ogen) echt onzin is, want ze spreken vaak veel beter Engels dan wij doen, doordat ze Engelstalig opgeleid worden. Het laatste consult heb ik wel zelfstandig gedaan, nadat ik de patiënt gevraagd had of hij Engels spreekt. Toch wel erg fijn om het gewoon zelf te kunnen doen! Misschien moet ik dit toch iets vaker proberen. 😉
Vandaag kwam er een, voor mij, bekende patiënt langs. De dove moeder van het meisje dat op peads lag toen ik daar stage liep. Ze reageerde erg enthousiast en vertelde me met gebaren dat het goed ging met haar dochter, dat ze eerst niet wilde eten, maar nu weer goed at. Ze vertelde nog vanalles, maar dit begreep ik niet helemaal. Het lijkt trouwens wel of iedereen hier gebarentaal verstaat, want iedereen kan prima met deze vrouw communiceren. Dat viel me op peads ook al op. Ik moet toch eens vragen hoe dit zit. 
De afgelopen dagen was het me opgevallen dat de vrouwelijke studenten druk in de weer waren met de bijsluiters van de medicatie. Ik had echt geen idee wat ze hiermee deden, tot vandaag. Eén van de studenten vertelde me dat ze de bijsluiters meenemen naar huis en gebruiken als toiletpapier. Ik kon er niets aan doen dat ik echt enorm hard in de lach schoot. Gelukkig konden de studenten er ook om lachen. Toiletpapier is schijnbaar nogal duur. De student zei: de bijsluiters zijn lekker zacht, wil je het ook eens proberen? Waarop ik echt nog harder moest lachen. Er is dus geen patiënt die de bijsluiter van de medicatie kan lezen.. Nu weet ik niet of ze dat überhaupt zouden doen, maar op deze manier behoort dat niet eens tot de mogelijkheden. De studenten gaven me als verklaring voor het gebruik van de bijsluiters als toiletpapier: this is Malawi… Tsja….! 
Halverwege de ochtend kwam Chrispine me halen omdat Sister Florence me iets wilde geven. Hij pakte mijn hand vast en nam me op deze manier mee. Zo liep ik dus hand in hand met de matron (directeur) van het ziekenhuis.. Dat is hier vrij normaal, maar ik voelde me er wel wat ongemakkelijk onder. Ik probeerde me voor te stellen dat een directeur in Nederland dit ook zou doen bij zijn werknemers, maar dit was een vrij onmogelijke voorstelling. 
Vanmiddag zijn we samen met de twee Nederlandse meiden die pas gearriveerd zijn, gaan winkelen op de markt en hebben we ze een deel van Mzuzu, met onder andere natuurlijk shoprite laten zien. Aan het einde van de middag ging ik de sleutel ophalen bij Maggie die nog in het ziekenhuis aan het werk was. Toen ik de deur uit wilde lopen, kwam ze binnen met een kindje in haar armen dat net geboren was via een keizersnede. De moeder was nog in het gebouw waar geopereerd wordt. Ik ben dus maar even blijven kijken. Het kindje was heel erg klein en bleek met nog geen 34 weken al geboren te zijn. Het slijm werd uit de luchtwegen gezogen, het kindje werd ingepakt in chitenge’s en werd onder de warmtelamp gelegd. Hierna liep iedereen weg bij het kindje en was het werk gedaan. 
Maggie vertelde me dat ze nog naar de sportschool wilde en zo thuis zou komen. Het was toen al kwart over vijf. Ze was pas om zes uur thuis, dus toen had ik echt geen zin meer om nog te gaan sporten en ik was ook wel echt heel erg moe. Ik ben thuis gebleven, heb een boterhammetje gegeten met een gekookt ei en lag om acht uur in bed. Er was vanavond een disco in de nursing school, waarvoor alle studenten uitgenodigd waren. De studenten van Malazi hadden mij ook uitgenodigd om te komen. Het leek me best leuk om alle studenten die we de afgelopen weken hebben leren kennen weer te zien, maar ik had echt geen puf meer om nog weg te gaan. Dus dit heb ik maar aan me voorbij laten gaan. 

Weer een werkweek voorbij.. Nog maar 3 te gaan! 

Fijne koningsdag vandaag! Wij gaan koningsdag vieren aan de lake, we gaan naar Nhkata Bay vandaag. Ik vermoed dat wij het qua weer een stuk beter getroffen hebben dan jullie in Nederland. Het is nog maar half acht en de zon schijnt al heerlijk! 

Groetjes Eline