Blog 20-3

Blog 20-3:

Vanmorgen kwam Maggie mijn slaapkamer binnen, met de vraag of ik wilde douchen. De meeste mensen douchen hier zowel ‘s morgens als ’s avonds. Ik vind één keer op een dag een koude douche echt meer dan genoeg en dan ook nog liever niet vroeg in de ochtend, dus ik heb haar aanbod maar afgeslagen.
Maggie ontbijt niet echt, maar ik mocht van haar uit de koelkast pakken wat ik wilde. Het werd uiteindelijk een appel. In Nederland eet ik eigenlijk nooit appels, maar hier vind ik ze echt heerlijk. 
Vanmorgen kregen we tijdens de meeting een presentatie van een dokotala (arts) over Cholera. Erg interessant, totdat de stroom uitviel en de beamer er dus mee stopte. Dan merk ik toch wel dat het lezen in het Engels me beter afgaat dan het verstaan van de gesproken taal. Vast ook door de wat aparte uitspraak die iedereen hier heeft. Ik heb nog niemand mijn naam normaal horen uitspreken, iedereen maakt er Erin van. De L kunnen ze gewoon echt niet uitspreken. Dus dat maakt het wat lastig. 
Op de afdeling waren er 3 patiënten vandaag, maar ze waren allemaal niet erg ziek, dus opnieuw heel weinig te doen. Eén van de patiënten had Malaria, dat is een kwestie van op uur 0 (dus bij opname), uur 12 en uur 24 Artesunate toedienen en verder wordt hier weinig aan gedaan. Over het algemeen is iedereen na deze drie doses weer genezen. Verder was er dezelfde patiënt als die er gister ook lag. Ik begreep pas aan het einde van de middag dat hij last had van obstipatie. Ik heb alleen echt geen idee hoe lang hij al niet naar het toilet geweest is. Ik ga hier morgen eens achter proberen te komen. Van de derde patiënt was de diagnose onbekend. Er wordt vrij weinig gedaan om de diagnose te achterhalen, eigenlijk wordt alleen een fbc (full blood count) gedaan. 
Ik kwam er vandaag achter dat O2 slangen hier opnieuw gebruikt worden. Ze worden in een emmer gedesinfecteerd en dan te drogen gehangen aan een infuuspaal, best een grappig zicht. 
Ik heb uit Nederland een anatomieboek meegenomen waarin voornamelijk platen staan van alle lichaamsdelen, spieren, botten, alle stelsels van het menselijk lichaam. De onderdelen staan benoemd in het Nederlands, Engels en Latijns. Ik heb dit boek vandaag meegenomen naar stage en zat hier wat in te lezen. Hierna legde ik het boek op tafel omdat ik even weg moest. Toen ik terug kwam waren de studenten en de qualified nurse druk in het boek aan het bladeren. Vooral het onderdeel van de voortplanting en zwangerschap trok de aandacht. Erg leuk om te zien dat er zo enthousiast gereageerd werd op het boek. 
Halverwege de ochtend hadden we ons eerste begeleidingsgesprek met de matron. Hij was eerst zelf aan het woord, omdat hij een vervelende situatie meegemaakt had met betrekking tot zijn functioneren. Vervolgens vroeg hij ons welke ‘diseases’ we de afgelopen weken tegengekomen waren. We somden een hele lijst op. Hij schreef ze op en begon toen over elke ziekte te vertellen. Hij vertelde onder andere dat baarmoederhalskanker ‘gediagnosticeerd’ kan worden door ‘vinegar’ te gebruiken. Als de kleur veranderd heeft de persoon waarschijnlijk kanker. Bijzonder.. Toen we sepsis noemden als ziektebeeld, begon hij wat te lachen. Hij zei: dat komt veel voor hier he.. Hij legde uit dat als de patiënt overgeeft en de Malariatest negatief is, er de diagnose sepsis gesteld wordt. Er zijn geen middelen om uit te zoeken wat er verder aan de hand is. Na ziektebeeld nummer drie, zei de matron: de rest doen we volgende keer, want ik heb geen tijd meer. We hebben hem nog wel gevraagd om onze uren af te tekenen, want het was er nog niet van gekomen dit eerder te doen. Hij moest dus uren aftekenen van 3 weken, na een paar handtekeningen vroeg hij om een andere kleur pen. Hij dacht dat het minder betrouwbaar zou overkomen als hij alles met dezelfde pen zou aftekenen. Hij gaf aan dat hij dit vroeger op school ook zo deed! 😊
Aan het einde van de ochtend kwam Maggie naar me toe. Ze gaf me de sleutel van haar huis, omdat ze zelf naar de nursing school moest voor een meeting en daar bleef lunchen. 
Toen ik samen met Emmaly en Ruth (de nurse waar Emmaly bij in woont) naar huis liep, kwam Sister Florence ons achterop gelopen. We zijn even gaan zitten in het huis waar Emmaly woont, om met haar te praten. Ze vroeg ons hoe we het vonden in het ziekenhuis. Ook hier kregen we dezelfde uitleg, toen het gesprek kwam op het onderwerp sepsis. Sister Florence wilde graag even weten of alles goed ging met ons. Ik had haar, op advies van Penjani, excuus aangeboden voor het feit dat we niet rechtstreeks met haar gecommuniceerd hebben, maar het via Jolande gedaan hebben. Penjani had me verteld dat Sister Florence dit heel erg vond. Gelukkig bleek dit niet uit de manier waarop Sister Florence met ons communiceerde. Ze gaf aan dat ze begreep dat de afstand te ver was en dat wij de eerste studenten zijn die zo lang in Mzuzu blijven en ze daarom niet goed wist waar ze ons kon laten wonen. De meeste studenten blijven hier één week, en gaan dan door naar Mzambazi. Als ze had geweten dat Chrispine hier gezinnen kon regelen, had ze dit voor onze komst geregeld, zodat we hier direct terecht gekund hadden. Ze was erg blij te horen dat we het hier goed hebben en het enorm veel scheelt dat we dichter bij het ziekenhuis wonen. Ze heeft ons uitgenodigd om naar Mzambazi te komen. Omdat Jolande daar nu nog is, en ze volgende week vertrekt, hebben we maar afgesproken meteen dit weekend te gaan. Ik kijk er erg naar uit om te zien hoe het er daar aan toe gaat en om Jolande weer te zien. Ook vertelde Sister Florence ons dat we teveel betaald hebben voor de permit en dat we kunnen proberen dit geld terug te krijgen als we de bon inleveren en een brief schrijven. Gelukkig hebben we de bonnen bewaard. Het zou wel een meevaller zijn als we echt geld terug krijgen.
Ruth nodigde me uit om te blijven eten, dus ik heb rijst met paksoi en beef gegeten. Normaal gesproken vind ik dit vlees echt niet lekker, maar dit was erg goed klaargemaakt en heel lekker. 
De middag in het ziekenhuis was erg saai, totdat één van de studenten geprobeerd had een nietje in haar vinger te nieten. Ze plakte haar vinger af met een enorm stuk plakband en ging vervolgens haar bloeddruk meten (dit doen ze wel vaker), waarop ik lachend zij dat haar bloeddruk waarschijnlijk erg laag zou zijn, omdat ze vast veel bloed verloren had. De student ging hier quasi serieus op in en vroeg me na een tijdje of ik een SOAPIER kon schrijven. Natuurlijk.. Dus vroeg ze of ik voor haar een SOAPIER wilde schrijven. Dit deed ik met alle plezier en natuurlijk alles behalve serieus, maar wel volgens de regels. Als interventie schreef ik dat ik haar ging vertellen dat ze niet meer zo stom moest zijn om in haar vinger te willen nieten en dat ik haar veel liters bloed ging toedienen. Toen de studenten het lazen lagen ze helemaal dubbel, zo hilarisch. Maar wel een goede manier om te oefenen met het schrijven van een SOAPIER overigens. 
Ik ging in mijn eentje naar huis, hier heb ik heel snel gedoucht, omdat ik bang was dat Maggie thuis zou komen en dan niet naar binnen zou kunnen. 
Ze kwam uiteindelijk best laat thuis, dus hebben we brood, cake en de overgebleven cake van gister gegeten. 
Verder hebben we gezellig gekletst. Ik heb onder andere gevraagd of Maggie denkt dat er veel medicatiefouten gemaakt worden. Vanmorgen tijdens de meeting bleek dat een nurse de voorschriften van de arts niet goed had opgevolgd. De handschriften van de artsen zijn echt zo slecht te lezen. Vaak wordt er maar gegokt hoeveel milligram of milliliter medicatie er gegeven moet worden. De artsen kunnen het blijkbaar niet waarderen als ze aangesproken worden op hun handschrift. 

Dat was het wel weer voor vandaag. 
Fijne dag iedereen en veel plezier bij het kijken naar de foto’s van het ziekenhuis die ik geüpload heb. 
Groetjes Eline