Blog 2-4

Blog 2-4: 

Vanmorgen ben ik weer vooral aanwezig geweest op de traumakamer. Er zijn weinig ‘admissions’ op het moment, dus ik heb niet echt de mogelijkheid om te oefenen met het plaatsen van een ‘canula’. Eigenlijk worden er de afgelopen dagen voornamelijk kinderen opgenomen. Ook die krijgen allemaal een venflon (zo zielig!), maar daar ga ik me echt niet aan wagen. 
Ook vandaag weer vooral wondzorg gezien. Er kwam een patiënt binnen in een rolstoel. Zijn rechter onderbeen was geamputeerd en zijn linker onderbeen zat vol littekens, was wat opgezwollen en had verschillende wondjes. De patiënt had een ongeluk gehad in het verleden, waarbij zijn benen beschadigd waren. Later bleek dat er ook op zijn stomp wondjes zaten door de druk van de prothese die hij gedragen heeft. De artsen bekeken de situatie en gaven aan dat ‘wound dressing’ te belastend was en weinig meerwaarde had. Het verbaasde me best wel dat er op deze manier werd nagedacht over de behandeling en dat de belasting voor de patiënt hierin meegenomen werd. Dit heb ik eigenlijk nog niet eerder meegemaakt. Hierna kreeg de patiënt een hele lange uitleg over het belang van beweging voor het helen van de wonden. Hierbij werd ook verteld dat de algehele gezondheid van de patiënt en zijn voedingstoestand zullen verbeteren door te bewegen. Jammer dat dit verteld wordt voordat er problemen ontstaan, maar mooi om te zien/horen dat er zo de tijd genomen wordt om uitleg te geven! De patiënt stelde de vraag op welke manier hij kon gaan bewegen. Hierop was het antwoord dat hij moest gaan proberen te lopen met een looprek. Hij bleek thuis een looprek te hebben, maar maakte hier geen gebruik van. Er werd een looprek tevoorschijn getoverd en de arts deed voor hoe de patiënt dit kon gebruiken op één been. Ik had er wel wat vraagtekens bij hoe de patiënt zou kunnen staan op de opgezwollen voet en vroeg me ook wel af of de man niet beter zou kunnen beginnen met het doen van oefeningen in een zittende houding. De man was erg bereid aan de slag te gaan en vertelde meteen dezelfde middag te zullen gaan oefenen met lopen. Er werd ook gesproken over een bezoek aan een fysiotherapeut, om hem te helpen bij het leren lopen op één been, maar ik weet uiteindelijk niet of hij hier daadwerkelijk heen gaat. Voordat de patiënt naar huis ging, werden de wondjes van de man overgoten met alcohol en zo kon hij, terwijl de alcohol van zijn voet af droop, naar huis gaan. Tussen de tenen van de man zaten smetplekken, ik had er erg mijn twijfels bij of het goed is om hier verder niet iets van bescherming tussen en omheen te doen. Zeker gezien het feit dat de patiënt nu dus op de voet zal gaan staan, waarschijnlijk op blote voeten, zoals de meesten met wonden aan de voeten hier overigens binnen komen. Lekker voor de bacteriën… 
Ook kwam er vandaag een man langs die hele oppervlakkige beschadigingen/wondjes had op zijn beide onderbenen. De man had koorts en dacht dat dit veroorzaakt werd door de wondjes. Ook was de man erg mager. De arts vertelde me dat de man kwam voor behandeling van de wondjes, maar dat hij naar de totale mens keek en de man aanraadde een HIV-test te doen. De koorts, huidproblemen en gewichtsverlies (met name in het gezicht bij HIV-patiënten en zo ook bij deze patiënt), zijn symptomen van HIV. De man wilde echter niet getest worden. De arts legde uit dat hij begeleiding en behandeling zou kunnen krijgen als hij HIV-positief was, maar ook dit wilde de patiënt niet. Dus schreef de arts wat medicatie voor en ging de patiënt naar huis. De artsen en verpleegkundigen spraken vol onbegrip over de situatie. Een verpleegkundige gaf aan dat de man misschien al wist dat hij HIV-positief was, maar dit niet wilde vertellen. In deze situatie begrijp ik het onbegrip wel, want als de man daadwerkelijk HIV-positief is, zou medicatie hem erg kunnen helpen. 
Hierna kwam er een jonge vrouw op de traumakamer. Ze had al 5 maanden last van haar heup en liep erg moeilijk. De foto’s die gemaakt waren, lieten geen afwijkingen zien. De artsen deden een kort onderzoek, waaruit bleek dat rotatie van het been naar links en rechts geen pijn deed in de heup, maar het bewegen van het been naar boven en beneden erg pijnlijk was. Hier begrepen de artsen niets van en ze lieten dan ook duidelijk merken dat ze het een vreemde situatie vonden. De vrouw werd met antibiotica naar huis gestuurd en moet over twee weken weer terug komen. 
Maggie werkte vandaag op de OK, dus zij kon niet naar huis tussen de middag, omdat er veel operaties nodig waren. Vanmorgen vertelde ze dat er maar twee operaties op het programma stonden, du veel operaties zijn ongepland hier. 
Maggie had al gekookt vanmorgen, dus ik hoefde de spaghetti alleen maar op te warmen. Ik ben lekker lang thuis gebleven, om wat voor school te kunnen doen. Ik vermoedde dat er toch weinig te doen was vanmiddag en dat bleek te kloppen. Ik heb samen met een collega een patiënt opgehaald van de OK na een keizersnede (zo’n klein babytje weer..). De vrouw lag trillend als een rietje op de brancard en moest natuurlijk meteen naar buiten, waar het echt niet zo warm was vandaag. 
Verder duurde de middag weer echt heel erg lang. Ik vertelde aan een arts assistent en de man van de patientenadministratie die de medische paspoorten scant, dat ik een film had gezien over een jongen in Malawi (the boy who harnessed the wind). Ze kenden het verhaal (dat echt gebeurd is) en wilden graag de film zien. Het downloaden van een film is hier voor de meesten echt te duur. Ik had de film natuurlijk al gedownload, dus ik was mijn telefoon kwijt tijdens het laatste uur van de dienst, omdat de mannen de film wilden kijken. 
Na de shift zijn Maggie en ik op pad gegaan naar de sportschool. Dit keer geen yoga, maar een aerobics les. We hebben ons heerlijk in het zweet gewerkt en het was weer erg gezellig. 
De les duurt van half 6 tot half 7 en hierna wil Maggie nog graag wat apparaten uitproberen en moeten we nog een stuk lopen, voordat we een taxi kunnen vinden, dus we zijn elke avond best laat thuis. We moeten dan nog douchen en eten. Nu konden we vanavond gelukkig de ‘left over’ van vanmiddag eten, dus hoefden we niet te koken. 
Ik schrijf mijn blogs tegenwoordig altijd ’s morgens als ik wakker wordt, omdat ik er anders echt geen tijd voor heb. Dus het is nu woensdagochtend en ik heb behoorlijk last van mijn buikspieren.. Of nou ja, eigenlijk doet m’n hele lijf zeer, zelfs mijn kaken.. 🙈 Maar dat zal in de loop van de dag vast wel minder worden. 

Fijne dag allemaal! 

Groetjes Eline