Blog 1-4

Blog 1-4:

Vanmorgen ben ik op stage vooral in de traumakamer aanwezig geweest. Op de OPD kwamen een aantal mensen voor injecties en er kwam een patiënt met een te hoge bloeddruk. Hij kreeg medicatie toegediend en moest hierna een uur blijven liggen. Als de bloeddruk hierna gezakt was, mocht de patiënt weer naar huis. Dit was het geval, dus weinig spannends hier vanmorgen. 
Ik ben er intussen achter dat de traumakamer, die trouwens officieel ‘causulties’ heet, wat ‘doden en gewonden’ betekend, ook bij de OPD hoort. Dus het is prima als ik hier heen ga. 
Hier kwamen weer vooral mensen met wonden: smetten, brandwonden, operatiewonden.. Over het algemeen worden ze allemaal hetzelfde behandeld. De vloeistof die gebruikt wordt voor het schoonmaken van de wonden (iets anti-septisch, maar ik ben er nog steeds niet achter wat het precies is), is volgens mij erg bijtend aan de reacties van alle patiënten die hiermee behandeld worden te zien. Ik heb vandaag gezien dat er wel een soort van vet gaas aanwezig is. Dit werd gebruikt bij een jongetje met hele oppervlakkige brandwonden. De rest van de wonden wordt gewoon afgeplakt met droog gaas. 
Ook kwam vandaag de man die vrijdag geopereerd is aan de geïnfecteerde wond aan zijn scheenbeen, terug voor ‘wounddressing’ (verbandwissel). Hij kon slecht op zijn been/voet staan, dus hij gebruikte een mop (dweil) waarvan de haren (een mop lijkt hier erg op een pruik met blond haar 😉) voor het grootste gedeelte afgeknipt waren als kruk. Ik moest er wel een beetje om lachen, omdat het er echt wel grappig uitzag, maar eigenlijk is het natuurlijk best wel erg dat iemand zich op deze manier moet voortbewegen, want het ging echt alles behalve gemakkelijk. 
Op een gegeven moment kwam er een moeder binnen met een jongetje van een jaar of 4 denk ik. Het jongetje werd uit de chichenge (doek) gehaald en stond toen naakt in de traumakamer. Hij had zijn bovenbeentjes, onderrug en vooral zijn billen verbrand aan kokend water. Er hingen stukken huid los en vooral zijn billen zagen er echt verschrikkelijk uit. Nadat ik opmerkte dat brandwonden hier veel voorkomen, legde de dokter uit dat het op de grond koken hiervan de oorzaak is. Kinderen spelen en rennen rond, langs de potten met kokend water en dit gaat regelmatig mis. Opzich logisch, maar ik had dit zelf nog niet bedacht. De arts stuurde het jongetje, zonder ook maar iets te doen,  door naar ‘Central Hospital’, dit is een groter ziekenhuis in de stad, dat een grote afdeling blijkt te hebben voor ‘burns’. In de St Johns Hospital zijn er te weinig middelen om brandwonden van deze graad te kunnen behandelen. Het jongetje werd opnieuw in de chichenge gehesen, waarbij hij dus met zijn volle gewicht op zijn verbrandde billen en bovenbenen rustte. Ik vermoed dat de doek bij elke stap die de moeder zette over de kapotte huid schuurt. Het jongetje huilde niet, maar zijn gezichtsuitdrukking straalde zoveel pijn uit.. Echt heftig om te zien! De dokter gaf aan dat het vaak gebeurd dat de huid van kinderen die zich verbrand hebben, er nog veel slechter aan toe is dan bij dit jongetje het geval was.. 
Hierna was het tijd voor de lunch, rijst met kip en doperwten. Het was erg lekker. Ik heb Maggie gevraagd of ze me wil leren hoe ze de kip klaarmaakt, want als ik thuis kip klaarmaak, is het lang niet zo lekker zacht en smaakvol als dat het hier is. Ze wil het me graag leren! 
Vanmiddag was het echt verschrikkelijk saai op de afdeling. Vanaf lunchtijd is er niet één patiënt geweest. Ik heb maar wat zitten mailen en appen en ben op drie andere afdelingen gaan kijken, maar ook hier was het vrij rustig of was er ook helemaal niets te doen. 
Ik was wat aan het appen met Bregje en zij vertelde dat Anne en zij thuis waren. Het guesthouse ligt echt achter het ziekenhuis, dus ik dacht laat ik gewoon even bij hen langs lopen om even te kletsen om de tijd te doden. Dus om half 4 ging ik op pad, maar halverwege werd ik aangesproken door 2 jongens die zaten te wachten op de matron. Ik heb de rest van mijn dienst met hen zitten kletsen over allerlei uiteenlopende onderwerpen, van het hebben tatoeages tot het hebben van kinderen en van alles daar tussen.. Eén van de jongens heeft een soort stichting waarmee hij, samen met vrijwilligers zorgt voor weeskinderen en kinderen die niet naar school kunnen. Hij is bezig met het opknappen van een school, dit zag er erg mooi uit, vooral door de muurschilderingen die hij zelf gemaakt heeft. Bijzonder dat een jongen van 32 jaar dit doet. Hij heeft me uitgenodigd om eens te komen kijken, dus wie weet.. 
Zo ging het laatste uur van mijn dienst erg snel voorbij.. 
Ik heb al eerder verteld dat Maggie graag naar de sportschool wilde.. Vandaag na de ‘knock off’ zijn we naar de sportschool gegaan. Ze haalde ergens sportkleding vandaan voor me, want dit heb ik niet meegenomen naar Malawi. Ik had niet verwacht dat ik zou gaan sporten. De kleding die ze me gaf paste mij maar net, dus ik vraag me af waarom Maggie, die echt wel behoorlijk fors is, dit gekocht heeft, maar ze vertelde dat ze het al lang had liggen en het nooit gedragen heeft. Ook mocht ik haar schoenen lenen. Eenmaal aangekomen in de sportschool, was er een groepsles aan de gang. Op de grond lagen verschillende doeken naast elkaar, die dienen als soort van mat. De trainer kwam naar ons toe en nodigde ons uit om mee te doen. We moesten allerlei houdingen aannemen, waarvan ik nog niet de helft voor elkaar kreeg, omdat ik daarvoor niet flexibel genoeg ben. Als ik het toch probeerde stonden mijn spieren echt in de fik. Ook Maggie had het erg zwaar. Dit leverde echt hilarische momenten op. We hebben echt zoveel gelachen. Gelukkig waren er meer mensen die niet alle oefeningen goed konden uitvoeren. Er waren best wel veel echt dikke mensen, respect voor het feit dat zij gaan sporten. De trainer deed het echt ontzettend leuk! Dit is ook wel nodig, want Afrikaanse mensen zijn toch echt wel moeilijker te motiveren dan Nederlanders. Het fanatisme en de drive om alle oefeningen zo goed mogelijk uit te voeren, dat ik zag toen ik in Nederland een yoga les volgde, kon ik hier een stuk minder ontdekken. Dit maakte dat ik het totaal niet ongemakkelijk vond om mee te doen en te ‘falen’ doordat ik er weinig van bakte. We hebben ons meteen ingeschreven voor de komende maand en gaan dus van maandag tot en met vrijdag een uur naar de sportschool voor het volgen van yoga en airobics lessen (dit wordt afgewisseld)……… Door de weeks blijft er dus heel weinig tijd over voor andere dingen.. Als we thuis komen is het douchen, eten klaarmaken en naar bed.. Maar ik vond het zo gezellig en voor m’n lijf is het vast ook goed… 😉 Dus dat heb ik er wel voor over. Ik ben heel benieuwd naar de volgende lessen. 

Groetjes Eline