Blog 19-4 tot 22-4

Blog 19-4 tot 22-4:  

Vrijdag zijn we in alle vroegte vertrokken, om kwart voor 6 stonden Cyrus en Alick voor de deur. Na nog even langs gegaan te zijn bij het ziekenhuis, waar Maggie nog even moest vragen of ze maandag vrij kon krijgen en getankt te hebben, konden we echt vertrekken richting Zomba. Het was echt enorm lang rijden al met al. Onze eerste stop was bij een supermarkt, waar we wat drinken en wat chips ingeslagen hebben. Rond 12 uur zijn we ergens gaan lunchen, Nzima met beef.  Onderweg was er echt zoveel te zien. Het is hier ontzettend groen, de bomen, het suikerriet, zo mooi allemaal.  Vanmiddag maakten we een tussenstop in de ‘homevillage’ van Maggie. Hier zijn we even op bezoek gegaan bij haar tante.  Hierna hebben we nog een tussenstop gemaakt bij een strand, waar we even heerlijk gezwommen hebben.  Redelijk vroeg in de avond kwamen we aan in Zomba, waar we kennis gemaakt hebben met Samson, een vriend van Alick, die ons had uitgenodigd om bij hem te verblijven. Maggie heeft vrienden in Zomba en zij wilde daar graag verblijven. We hebben haar weggebracht en zijn hierna een hapje gaan eten, een burger met chips, zo lekker! Hierna kwamen we in een soort van bar terecht. Het was nog wat vroeg, want er was nog niemand.. We hebben een biertje besteld en ik heb voor het eerst in mijn leven shisha (waterpijp) gerookt. Ik kan niet zeggen dat ik het super lekker vond ofzo, maar het was wel een leuke ervaring.   Zaterdag hebben we de Zomba mountain beklommen. We waren niet zo heel vroeg op pad, omdat we eerst gegeten hebben bij een vriend van Alick. Als je hier ergens gaat eten wordt alles uit de kast getrokken, dus het duurt meestal redelijk lang voordat dit klaargemaakt is. Maggie wilde niet mee gaan ontbijten, dus we moesten haar na het ontbijt nog ophalen en ze had een vriend uitgenodigd om mee te gaan, dus die moest ook nog opgepikt worden. We waren pas rond half 11 bij de mountain. Hier ontstond een redelijk verhitte discussie, omdat Maggie graag helemaal onderaan de berg wilde starten en Alick dacht dat het beter was (en hierin gaven wij hem gelijk) om het eerste stuk te rijden. Het was immers al half 11 en het eerste stuk was erg saai. Doordat Alick tijdens het rijden met Maggie aan het discussiëren was, lette hij niet goed op en kwamen we in een greppel terecht. Van de schrik was iedereen meteen stil.. Gelukkig kreeg Alick de auto er vrij gemakkelijk weer uit. Maggie was erg boos dat we bedacht hadden om halverwege te starten. Ze sliep natuurlijk ergens anders en dus hadden we dit niet met haar overlegd. Ze gaf aan eigenlijk helemaal niet meer te willen wandelen en naar huis te willen en wilde eigenlijk niet meer terug in de auto stappen.  Gelukkig kregen de jongens haar zover dat ze instapte om ergens een rustig plekje te zoeken om te overleggen wat we wilden. Iedereen gaf zijn mening en uiteindelijk stemde gelukkig ook Maggie in met het plan om halverwege te starten met wandelen, zij het met veel tegenzin. Toen we verder reden, was de spanning om te snijden en ik had eigenlijk weinig zin meer om verder te gaan. In situaties als dit is het wel erg fijn om gewoon lekker in het Nederlands te kunnen praten over wat er gebeurd en wat we ervan vinden, zonder dat iemand dit begrijpt. Dit hebben Emmaly en ik dan ook zeker gedaan. We hebben de auto geparkeerd bij een dam. Hier zijn we eerst een kijkje gaan nemen, dit was erg mooi. Zoveel water, bergen om ons heen, alles groen. Ik zal zeker foto’s toevoegen aan mijn blog van afgelopen weekend.  Na het bezichtigen van de dam en hier een plasje gepleegd te hebben in de bosjes, zijn we verder gelopen richting een waterval. Dit was een erg lange wandeling, het wandeltempo ligt hier niet zo hoog zal ik maar zeggen. Onderweg hebben we natuurlijk gezellig gekletst, ik had er alleen niet zoveel behoefte aan om met Maggie te kletsen, na alles wat er vanmorgen gebeurd was. Ze gaf ons overal de schuld van en kraakte alles wat wij opperden af, zonder zelf met een idee te komen. Ik heb dus geen woord met haar gewisseld onderweg.  De waterval (the willamfalls) was erg mooi! Een aantal mensen van de groep liepen een aantal meters de waterval in om hier foto’s te maken. Hier heb ik even naar staan kijken en toen zagen we dat iemand die dit ook deed de enkel verzwikte. Emmaly, Cyrus, Samson en ik hadden niet zoveel zin om het water in te gaan, dus na een tijdje zijn wij wat verder gelopen. We konden een stuk naar beneden lopen en hier een nog groter gedeelte van de waterval zien. Echt prachtig. We hadden wat flesjes bij, dus deze hebben we gevuld met water van de waterval. Ik had mijn flesje op het hoger gelegen stuk bij de waterval laten staan, dus deze ben ik even gaan halen. Toen ik hier aankwam bleek dat de helft van de groep verdwenen was. Na ze gebeld te hebben, bleek dat ze met de auto de persoon met de verzwikte auto naar het ziekenhuis aan het brengen waren. Omdat we moesten wachten tot ze terug waren, hebben we gevraagd aan lokale mensen of er nog iets moois te zien was. Dit bleek het geval te zijn, er waren 2 uitzichtpunten. Maar deze lagen wel op een uur wandelen van de waterval vandaan. We hebben besloten hierheen te lopen. Het bleek inderdaad ruim een uur lopen te zijn. Onderweg hebben we verschillende keren getwijfeld of we door wilden lopen of terug wilden. Gelukkig hebben we steeds de keus gemaakt om verder te gaan. Onderweg heb ik erg fijne gesprekken gevoerd met Cyrus, maar we hebben ook erg gelachen met z’n vieren, want Samson bleek een erg grappige man te zijn. Eenmaal aangekomen bij de queensview was ik echt overdonderd, want het uitzicht was echt zo ontzettend mooi. We konden erg ver kijken. Bomen, bergen, wolken, de stad in de verte, zo waanzinnig indrukwekkend. Ik werd gewoon emotioneel van het uitzicht. Ook hiervan zal ik zeker foto’s toevoegen. We hebben best een tijdje van dit uitzicht genoten en veel foto’s gemaakt.  Toen we weer terug wilden, vertelden lokale mensen dat er een shortcut was terug naar de dam. Natuurlijk namen we de shortcut, want Emmaly is erg in voor shortcut’s en wil altijd shortcut’s nemen, zelfs in de stad..  Deze shortcut was wel echt de meest bijzondere die ik ooit gelopen heb. Het pad was af en toe amper zichtbaar, we hebben een heel stuk over stenen heen geklauterd, het pad was op sommige stukken ontzettend glad, onderweg kwamen we een hole tegen. Dit is een gat in de grond van 1 vierkante meter, waar met best wat kracht water in valt. Dit gat is echt enorm diep, dus het is me echt een raadsel waar het water heen gaat. Tijdens de terugweg waren er best wel een paar momentjes dat ik dacht: we zijn verdwaald en in de middle off nowhere, niemand kan ons hier vinden. Maar het was zo’n vet avontuur en we hadden zoveel lol, dat ik vooral heel erg genoten heb!  Toen we eindelijk terug waren bij de dam, werden we opgewacht door de rest van de groep, die inmiddels weer terug waren van de rit naar het ziekenhuis.  We hebben Maggie en haar vriend afgezet en zijn doorgereden naar de oom en tante van Alick, waar we een maaltijd kregen. We hadden nog niks gegeten, dus we hadden erg veel trek. Hierna zijn we vrij snel naar huis gegaan, want Emmaly en ik vielen echt bijna in slaap.   Zondagochtend is Emmaly vertrokken naar een kerk. Er is een Nederlandse dominee in Malawi die ze persoonlijk kent. Hij woont in Zomba, maar preekte vandaag in een plaats op zo’n 1,5 uur rijden van Zomba vandaan. Emmaly is de hele dag met deze mensen opgetrokken en was pas ’s avonds laat weer terug. Ik ben samen met Samson en Alick boodschappen gaan doen op de markt. We kwamen in een overdekte ruimte terecht die vol stond met kramen met groente en fruit. Vooral door de kleuren van de groente en het fruit was dit een mooi plaatje.  Weer thuis aangekomen, hebben we eten klaargemaakt en na het eten vooral gerelaxt. Alick wilde graag een powerpoint presentatie maken van zijn project, maar hij wist niet hoe powerpoint werkte. Ik heb een poging gedaan hem hierbij te helpen, maar doordat hij een macbook en een andere versie van het programma powerpoint heeft viel dit niet echt mee. Alick heeft me de university waar hij les gehad heeft laten zien. Wat een enorm grote school was dat zeg. Rond een uur of vier hebben we Nzima gegeten. Het plan was om hierna naar de nicht van Alick te gaan, die in Blantyre woont. Dit is een uur rijden van Zomba vandaan. Ik heb besloten om hier niet mee naar toe te gaan, omdat ik echt even tijd voor mezelf nodig had en even alleen wilde zijn. Toen de jongens vertrokken waren ben ik eerst maar begonnen met het schoonmaken van het aanrecht en het doen van de afwas. Wat een puinzooi was het zeg. Verder heb ik gedoucht, wat gelezen, gegeten en wat geschreven op mijn laptop. Heerlijk om gewoon even mijn eigen ding te kunnen doen.  Rond een uur of 10 heb ik de jongens geappt of ze wisten wanneer ze thuis zouden zijn. Cyrus antwoordde dat ze rond 11 uur terug zouden zijn. Emmaly kwam om half 12 thuis, maar de jongens waren nog nergens te bekennen. Uiteindelijk ben ik tot 4 uur wakker geweest om op de jongens te wachten, ik was ondertussen echt in de veronderstelling dat er een ongeluk gebeurd was en ze misschien wel in het ziekenhuis lagen. Ik heb verschillende keren geappt naar hen alle drie, deze appjes bleven lang ongelezen en uiteindelijk werden ze wel gelezen, maar niet beantwoord. Dit maakte mijn bezorgdheid nog groter. Ik heb uiteindelijk een uur geslapen, van half 5 tot half 6. Toen ik wakker werd, ben ik meteen uit bed gegaan om water te gaan koken voor thee en me op te frissen en aan te kleden, zodat ik iets kon gaan doen om de jongens te kunnen vinden. Ik had al bedacht welke mensen ik kon benaderen om hulp te vragen. Om 6 uur kwam er een auto het terrein op rijden. Dit bleek de auto te zijn die we gehuurd hadden, met hierin de 3 jongens. Ze waren in Blantyre gebleven, omdat het te donker was om terug te rijden. Dit kon ik goed begrijpen, want het rijden in het donker is hier echt wel gevaarlijk. Maar ik was echt zo ontzettend kwaad dat ze niks hadden laten weten. Het enige dat ze hadden moeten doen was een berichtje sturen, hoe moeilijk kan het zijn! Ik geloof niet dat ik ooit zo ‘pissed off’ geweest ben en dat hebben ze gemerkt. Ik heb zonder iets te zeggen, met redelijk wat geweld mijn spullen ingepakt en ben verder gegaan met het klaarmaken van mijn ontbijt. Ik heb uiteindelijk wel met beide jongens gepraat en uitgesproken dat ik heel erg bezorgd was en het echt niet oké vond dat ze niets hebben laten weten. Ze hebben beiden wel hun excuus aangeboden, maar ze gaven elkaar de schuld van het feit dat ze niets hadden laten horen, dus ik kon er vrij weinig mee.  Ik wilde eigenlijk niet meer terug met de jongens, maar we hadden geen andere keus, omdat het al te laat was om met public transport terug te gaan. Ik heb de eerste 2 uur geen woord gewisseld met de jongens en oordopjes ingedaan om muziek te luisteren.  Onderweg kregen we problemen met de politie. De politie is hier erg corrupt. Ze zoeken iets om mensen op te kunnen ‘pakken’ en vragen dan een geld bedrag, voordat er weer verder gereden mag worden. Dit geld wordt aan het eind van de dag verdeeld onder de aanwezige politiemensen. Wij reden in een auto met een rood nummerbord, dit betekend dat deze auto gebruikt mag worden als taxi. Maar om een taxi te mogen rijden moet er een ‘P’ op het rijbewijs staan. Alick heeft geen ‘P’ op zijn rijbewijs. Om dit probleem te coveren had hij vooraf een document aangevraagd bij de politie. Op de heenweg was dit document afdoende, maar op de terugweg liepen we dus een aantal corrupte politiemensen tegen het lijf die zowel het document als de licence van Alick in beslag namen. Het vervelende was vooral dat ze ermee vandoor gingen in hun auto. We reden achter de auto aan, maar op een gegeven moment waren we ze kwijt, dus zijn we naar het politiebureau gegaan. Hier konden ze ons in eerste instantie niet echt verder helpen. Totdat er een vrouw naar ons toe kwam, ze maakte een praatje met Emmaly en mij. Soms is het een voordeel om blank te zijn in een land als Malawi. De vrouw legde ons uit dat het altijd goed is om te vragen om de naam en het telefoonnummer van degene die documenten inneemt, zodat je deze persoon makkelijker terug kunt vinden. We hadden nu geen enkel idee waar de personen en dus ook het document en het rijbewijs gebleven waren. Uiteindelijk zijn we naar de plek gebracht waar de mensen en dus ok de papieren waren, we hebben 5000 kwacha betaald en konden met papieren en al weer verder. Wat een opluchting, maar het had al met al wel erg veel tijd gekost.  Door wat onverwachte kosten had eigenlijk geen van ons echt nog contant geld. We hebben dus op de terugweg voor taxi gespeeld en allerlei mensen meegenomen om van het geld dat dit opleverde benzine te kopen. Best leuk eigenlijk.  Intussen was ik weer wel enigszins ‘on speaking terms’ met Alick, dus het werd er wel wat gezelliger op gelukkig. Doordat we zoveel tijd verloren waren en nog een lange weg te gaan hadden, hebben we alleen maar stops gemaakt om mensen in en uit te ‘laden’.  Alick rijdt niet graag in het donker, dus hij had mij gevraagd om een stuk te rijden als het donker werd. Wow, dat was echt heftig. De meeste auto’s hier zijn automaten, zo ook deze. Ik heb nog nooit eerder in een automaat gereden, dus dat was echt wennen. Je moet volledig op je koplampen rijden, want streetlights zijn er echt nergens, dus ik voelde mijn ogen al vrij snel prikken. Langs de weg lopen enorm veel mensen, dus het is eigenlijk een kwestie van gewoon midden op de weg rijden. Maar zodra er een tegenligger komt gaat dat natuurlijk niet. Omdat dan het groot licht uit moet, zie je ook echt niet of er mensen lopen, zeker niet als de tegenligger zijn groot licht lekker lang aan laat. Ik heb echt gereden met het zweet in mijn handen. Gelukkig kwam er na zo’n 3 kwartier een waarschuwingsbord voor een politiecontrole, dus nam Alick het stuur over, omdat ze vragen kunnen gaan stellen en we niet nog meer problemen wilden met de politie. Hij heeft de rest zelf gereden, ook wel omwille van de tijd, want ik reed lang niet zo hard als hij deed. We hebben nog even een korte stop gemaakt aan het strand. Erg mooi in het donker, met een enorme sterrenhemel boven onze hoofden. Om half 10 waren we eindelijk thuis, ik heb me snel opgefrist, wat crackers gegeten en ben gaan slapen.  Het was echt een weekend met veel hoogte, maar ook wel echt dieptepunten, heftig wel..

Groetjes Eline