Blog 18-4

Blog 18-4:

Vanmorgen heb ik van onze zelfgemaakte eiersalade geproefd, wat was dit lekker zeg! Vooral omdat het weer eens wat anders is denk ik.. 
Op stage liep ik na de meeting richting de afdeling en hier kwam ik een jongen tegen die me aansprak. Dit is totaal niet bijzonder, want dit gebeurd erg vaak. Hij begroette me en gaf me een hand. Hij vroeg of ik hem niet meer kende.. Ik had echt geen idee, maar het zou natuurlijk erg goed kennen dat ik hem ooit al eens ergens ontmoet had. Ik probeerde te achterhalen waarvan ik hem zou kunnen kennen, maar ik werd hier niet zoveel wijzer van en ik kon me hem echt niet herinneren. Hij wilde graag mijn nummer.. Nu vind ik dat meestal wel prima, want dan geef ik gewoon m’n Malawiaanse telefoonnummer en kunnen ze me toch niet appen oid. Maar ik had op de één of andere manier weinig zin om mijn nummer te geven. Ik stond intussen de deur van het kantoor al open gedaan en een collega vertelde me dat de jongen dronken was… Ik vond het vrij onlogisch (zoals zoveel hier onlogisch is) dat een dronken jongen om 8 uur ’s morgens op de kinderafdeling van een katholiek ziekenhuis te vinden is.
Ik heb me vanmorgen weer vooral bezig gehouden met het invullen van alle documenten voor de ontslagen. Ik voel me meer een administratief medewerkster op peads, dan een verpleegkundige moet ik zeggen.. Weer eens wat anders. 
Toen ik de iets wegbracht naar pharmacy werd ik geroepen door de anesthesist vanuit theatre (de OK). Ze had een operatiemutsje op, een mondkapje voor en een groen pak aan en zo hing ze uit het raam. Werkelijk een hilarisch gezicht. Ze had medicatie nodig en vroeg me dit te gaan halen bij pharmacy. Gelukkig kwam een dokter me helpen, want ik kwam er niet echt uit welk medicijn het moest zijn. Ik denk dat deze situatie wel iets zegt over de hygiëne en de steriliteit waarmee er gewerkt wordt. Ik geloof niet dat het in Nederland geoorloofd is om met operatiekleding aan uit een raam te gaan hangen, om vervolgens weer aan de operatietafel te staan met dezelfde kleding. 
Verder ben ik vanmorgen veel op pad geweest met een koelbox. Hierin worden packet cells bloed van het lab naar de afdeling vervoerd. 
Ik moet toegeven dat ik het echt heerlijk vind om een beetje rondjes te keutelen door het ziekenhuis, met alle mensen die ik ken het ‘how are you, i’m fine and you, i’m fine too’ gesprek te voeren tijdens het wandelen en af en toe even op OPD te gaan buurten. 
Tijdens één van mijn wandelingen van vandaag, hoorde ik bekende stemmen. Anne en Bregje, de meiden uit het guesthouse, waren in het ziekenhuis. Ze vertelden dat ze over 2 weken naar St. John’s komen om stage te lopen. Omdat er in die week ook nog 3 Nederlandse studenten komen voor een week en er ook nog 2 meiden uit Engeland zijn, zijn we dan met 9 mzungu’s. Ik vind dit eigenlijk niet zo leuk, maar goed.. 
Verder weinig bijzonders vanmiddag op stage. Na de knock off heb ik even mijn uniform gewassen en ben ik gaan douchen, weer met een emmer, omdat er nog steeds geen druk op de kraan staat. 
Hierna moest ik mijn tas gaan inpakken voor komend weekend. Wat heb ik toch een vreselijke hekel aan het inpakken van koffers en tassen. Ik als perfectionist, maak altijd een lijstje waarop ik schrijf wat ik wil meenemen, zelfs als ik maar een paar dagen weg ga. En zelfs dan vind ik inpakken nog vreselijk. Maggie vertelde me dat ze om 3 uur uit bed zal komen vannacht om haar spullen te pakken. Echt onbegrijpelijk dat je dat voor elkaar krijgt. Ik ben wel echt heeel erg benieuwd of ze op tijd gaat zijn. 
Dokter Izak kwam weer langs vandaag. Voor de verandering bleef hij eens eten. Erg gezellig. We het gehad over het ziekenhuis, maar ook over Heineken bier (hij was er verbaasd dat ik bier lust!), over naar de kerk gaan en hoe we hierover denken en hoe ik denk dat het komt dat er in Nederland steeds minder mensen naar de kerk gaan, terwijl hier bijna iedereen wel bij een kerk hoort. Leuk gesprek wel!
Na het eten ben ik naar bed gegaan, maar dit had weinig zin. Het is op het moment bijna middernacht en over een paar uurtjes moet ik alweer uit bed. Ik ben zo moe door het enorm slecht slapen van afgelopen week, dat ik me er beroerd door voel en hierdoor weer niet kan slapen. Ik ben op een gegeven moment maar buiten gaan zitten om even af te koelen. Hier zat ik eerst in de mieren en vervolgens hadden de mosquitoes het op me voorzien.. Dit was dus ook niet zo’n succes, daarom ben ik mijn blog maar gaan schrijven.
Ik keek echt heel erg uit naar dit weekend, maar nu ik me toch wel echt best vervelend voel, heb ik er toch wel iets minder zin in moet ik zeggen. Balen! Maar misschien valt het allemaal wel mee als ik eenmaal onderweg.. We gaan het zien! 

Geniet van het mooie weer tijdens het paasweekend! 

Groetjes Eline