Blog 18-3

Blog 18-3:

Het is intussen precies een maand geleden dat we Nederland verlaten hebben..

Vandaag werd duidelijk dat we definitief kunnen verhuizen. De matron heeft vanmorgen aan twee ‘members of staff’ gevraagd of zij ons in huis wilden nemen en dat wilden ze. Tussen de middag zijn we gaan eten bij de ‘nurse’ waar Emmaly gaat wonen. Na de pauze ben ik kennis gaan maken met de ‘nurse’ waar ik ga wonen. Ze nam me, gewoon tijdens werktijd, mee naar haar huis, zodat ik het kon bekijken. Maggie is, net als ik 28 jaar oud en woont alleen. Ze heeft geen partner, omdat ze van reizen houdt. Ze woont hier nog maar anderhalve week en werkt ook pas sinds die tijd in het ziekenhuis. Ze woonde en werkte in de buurt van de ‘capital city’, Lilongwe. Ze kent dus vrijwel niets of niemand in Mzuzu. Ze spreekt ook geen Tumbuku, maar Chichewa. Hoop niet dat ze me al teveel woorden gaat leren in Chichewa, want dan ga ik alles door elkaar halen vrees ik. Wat woorden leren in Tumbuku is al uitdaging genoeg. Het huis heeft 3 slaapkamers, één voor Maggie, één voor mij en één kamer wordt gebruikt als keuken. Ook is er een woonkamer. Het toilet en de douche en dat wat de keuken moet gaan worden, zijn in een ander gebouwtje, waarvoor ik eerst een binnenplaatsje over moet steken. Mijn kamer is, vergeleken met mijn vorige kamer, erg groot. 
Na het bezoek aan het huis hebben we Sister Florence en onze moeders op de hoogte gebracht van het feit dat we definitief willen verhuizen. Het feit dat we tussen de middag naar huis konden om daar te gaan eten, in plaats van een uur op een muurtje te moeten zitten, voelde wel erg prettig. Bovendien zijn de huizen van Emmaly en mij echt heel dicht bij elkaar en op nog geen 5 minuten lopen van het ziekenhuis. Voor zover ik begrepen heb, horen ze bij het ziekenhuis en kunnen ‘nurses’ de huizen huren. 
We hebben besloten om pas de volgende dag te verhuizen, zodat we op een prettige manier afscheid konden nemen van onze gezinnen. 
De dag op stage bestond voor ons voor een groot gedeelte uit het regelen en bezig zijn met de komende verhuizing. Nu heb ik vrij weinig gemist, want er waren maar twee patiënten op de afdeling. Eén van hen was aan de beterende hand en de andere, nog steeds de man van 72 jaar oud, waarover ik eerder schreef, ging eigenlijk alleen maar achteruit. Hij had een NGT (NasoGastric Tube) oftewel een neusmaagsonde. Ik schrok nogal van de dikte van de ‘tube’. Hij was net zo dik als de slang van een urinekatheterzak (voor degenen die hier bekend mee zijn..). De man kreeg om de vier uur voeding. Erg jammer dat ik niet heb kunnen zien hoe deze geplaatst werd, omdat dit in het weekend gedaan is. Aan het einde van de middag werd me verteld dat de man blauwe handen begon te krijgen. Hierna kwam het gesprek nogmaals op het vertellen aan de familie dat de prognose van de patiënt niet goed is. De student gaf aan dat als dit hier gedaan wordt, de familie degene die de boodschap gebracht heeft, gezien wordt als ‘veroorzaker’ van het overlijden van de patiënt. Best heftig. Ik liep met een student mee om de saturatie van deze patiënt te meten. De student vroeg of ik het wilde doen. De saturatie was erg wisselend, waarop één van de guardians vroeg hoe dit kwam. De student vroeg mij om deze vraag te beantwoorden, maar omdat hij half in Tumbuku gesteld was, begreep ik de vraag niet. Toen ze de vraag herhaalde begreeNap ik de vraag wel, maar stond ik wel even met een mond vol tanden. Ik vermoedde dat dit deels te maken heeft met de conditie van de patiënt, maar dit kon ik natuurlijk niet zeggen. Dus ik heb er maar van gemaakt dat ik dit komt door de manier van ademhalen en hoe de zuurstofbril in de neus zit. Toen ik de student later vroeg of zij nog meer redenen wist, gaf zij aan van niet. Ik vermoed dat zij het antwoord niet wist en mij daarom vroeg de vraag te beantwoorden.. Het is hier niet heel gewoon dat de guardians inhoudelijke vragen stellen over de gezondheid van de patiënt, dus dit was best bijzonder. 
De dag duurde weer erg lang vandaag. 
Na de shift zijn we naar de supermarkt gegaan, hier hebben we beiden een donut gekocht. Hij proefde anders dan in Nederland, maar was erg lekker! We hadden wel even behoefte aan wat lekkers na al het gedoe rondom de verhuizing. 
Thuis ben ik eerst gaan douchen en mijn koffers gaan inpakken. Wat een gedoe om alles er weer in te proppen zeg. 
Sinds Penjani weet dat ik wil verhuizen, gedraagt ze zich heel anders naar mij toe. Ze is een stuk zachter, meer geïnteresseerd in hoe ik me echt voel, ze luistert voor het eerst echt naar wat ik zeg, ze is iets minder met zichzelf en wat meer met mij bezig als we in gesprek zijn en laat haar bezorgdheid merken. Dat maakt het wel wat lastiger om weg te gaan, want ondanks dat de afstand echt de doorslag gegeven heeft om te willen verhuizen, maakte de houding van Penjani het voor mij wel makkelijker om de keuze te maken. 
Penjani gaf aan dat ik altijd terug mag komen, dat ze hoopt dat ik haar nog eens kom opzoeken, ze wil graag met ons naar de lake en wenst me het allerbeste. Heel fijn om te merken dat de verhouding niet slechter, eerder beter geworden is door alles, ondanks de verwijten die ze me eerst maakte. Ik heb aangegeven dat ik veel van de situatie geleerd heb en ze begreep dat het door culturele verschillen en de taal makkelijker was om met Jolande te bespreken hoe ik me voelde, dan met haar en Sister Florence. 
We doen de gezinnen die we achter gelaten hebben trouwens niets tekort door ons vertrek, want het geld dat we, via Ontmoet Afrika betaald hebben houden de gezinnen. De nieuwe gezinnen betalen we zelf. 

Fijne dag!

Groetjes Eline