Blog 16-3 en 17-3

Blog 16-3 en 17-3:  

Ik heb gisteravond mijn uniform in een teil water moeten leggen, waarna er een hoop waspoeder bij gegoten werd, zodat ik vanmorgen mijn uniform zou kunnen wassen. Toen ik uit bed kwam zag ik zowel de teil als mijn uniform nergens meer, dus ik vermoed dat het al aan de waslijn hangt. Zo gênant dat dit voor me gedaan wordt. En nu weet ik alsnog niet op welke manier ze hier de was doen en kan ik de rest van mijn was alsnog niet doen. Zucht.. 

Ik kreeg vanmorgen een bord vol gekookte bananen voor mijn neus. Het staat er intussen (een uur later) nog steeds. Ik lust ze echt niet en daarbij had ik vanmorgen veel last van mijn buik, waardoor het me geen goed idee lijkt om dit op te eten. Ik eet straks wel een paar crackertjes die ik nog in mijn kamer heb liggen. Ik heb net mijn weekverslag voor school geschreven, het bijhouden van een blog is wel echt enorm handig hiervoor. Zo hoef ik niet te onthouden wat ik allemaal meegemaakt het op stage. 
Vanmiddag heb ik samen met Emmaly een bruiloft bezocht waar mijn moeder aan het werk was. Een bijzondere ervaring moet ik zeggen. Het gedeelte van de bruiloft waarvoor mijn moeder werkt en waarbij wij dus aanwezig waren, draaide vooral om het geven van geld. De DJ’s lieten steeds een ander nummer horen, waarop mijn moeder iets riep over geld en vervolgens kwamen er heel veel mensen naar voren, naar het al dansende echtpaar. Zij hadden een soort van bak in hun handen. De eveneens dansende mensen die naar voren kwamen gooiden briefjes met geld richting het echtpaar, wat zij dan vervolgens moesten opvangen in de bakken. Aan de zijkant van de zaal stond een tafel waarop het geld neergelegd en geteld werd. Ik zag vooral briefjes van 50 kwacha, dit is 6 eurocent. Na 2 uur ongeveer hetzelfde gezien te hebben, zijn we er maar vandoor gegaan. 

Zondagochtend ben ik mee gegaan naar de kerkdienst. Dit was een Engelse dienst, maar ik heb geen idee waarover het ging, want door de microfoon was het niet erg goed verstaanbaar en het kost me teveel inspanning om een uur lang alles wat er gezegd wordt te vertalen. Dus ik heb lekker rond gekeken naar alles wat er gebeurde. Jonge kinderen worden hier gewoon mee genomen naar de kerk, dus het is best wat chaotisch. Het was best een grote kerk trouwens en er werden steeds meer stoelen gehaald. Want gedurende de dienst komen er steeds mensen binnen druppelen. Aan het begin van de dienst werden alle ‘visitors’ gevraagd naar voren te komen. Ik heb dit maar even aan me voorbij laten gaan. Het was de bedoeling dat ik mezelf zou voorstellen en vertellen waarom ik in Mzuzu ben.. Gezien de grootte van de kerk vond ik dit niet echt een heel strak plan..
Op een gegeven moment werd er gezongen en stond iedereen bank voor bank op om naar het midden van de kerk te lopen en weer terug. Het duurde even voordat ik door had dat iedereen naar voren liep om geld in een ton te stoppen. Toen ik later thuis aangaf dat ik dit ik dit eerst niet begreep, omdat veel kerken in Nederland collectezakken gebruiken, vertelde ze dat dit in Mzuzu eerst ook gebeurde. Maar hier zijn ze mee gestopt, omdat er mensen waren die geld uit de zakken haalden in plaats van het erin te stoppen. 
Verder kregen we tijdens de dienst af en toe de opdracht om iets te zeggen of vragen aan je buurman of buurvrouw. Dit kwam voor mij alleen steeds onverwachts, omdat ik niet luisterde naar de man die stond te vertellen. Dit leverde wat ongemakkelijke momenten op. 
Toen de kerkdienst afgelopen was, gingen we even om boodschappen en toen naar huis om te eten. 

Na het eten, kreeg mijn moeder een telefoontje van Sister Florence. Dit is de vrouw die in Mzambazi woont en de contactpersoon is van Ontmoet Afrika. Zij regelt de gastgezinnen voor de vrijwilligers die naar Malawi komen. Afgelopen weken hebben wij regelmatig contact gehad met Jolande, die vervolgens weer contact opnam met Sister Florence, omdat ook Jolande in Mzambazi woont. Dit contact ging voornamelijk over onze gezondheid en de afstand die wij elke dag moeten afleggen. Wij wilden graag dichter bij het ziekenhuis wonen en Jolande heeft ons hierbij geholpen. Ook de matron van het ziekenhuis hebben we op de hoogte gesteld van onze gezondheid. Hij was ook van mening dat we dichter bij het ziekenhuis moesten wonen. 
Het heeft erg veel voeten in de aarde gehad. Het telefoontje van Sister Florence kon vooral mijn moeder niet echt waarderen, omdat zij van mening was dat alles goed liep en ik nooit aangegeven heb dat het niet zo lekker ging. Nu ben ik het hier niet helemaal mee eens, want ik heb wel degelijk vaak aangegeven dat ik moe was en dat het erg ver reizen is, dat we elke dag erg laat thuis waren en dat ik me zwak voelde doordat mijn darmen al wekenlang van slag waren. Maar goed.. 
Ik kreeg best wat verwijten over me heen. Uiteindelijk heb ik besloten iets op papier te zetten, zodat Penjani dit kon lezen en ik kon uitleggen waarom ik wilde verhuizen. Ze zei het niet letterlijk, maar ik kon goed merken dat ze dit erg waardeerde. De matron is voor ons beiden een nieuw verblijfadres gaan regelen. 
Zondag was dus een vreemde dag. Aan de ene kant opluchting door de op handen zijnde verhuizing, aan de andere kant voelde ik me erg schuldig naar mijn gastgezin. Gelukkig waren de verhoudingen aan ’s avonds al wat beter dan ’s middags het geval was. 
Weer een roerig weekend dus.. 

Groetjes Eline