Blog 15-3

Blog 15-3:

Gisteravond kreeg ik Nzima als avondeten met cabbage (ik eet al de hele week kool, zowel ’s avonds als tussen de middag) en rundvlees. Van dat vlees heb ik één klein stukje gegeten, de rest heb ik laten liggen. Ik dacht nog even: misschien krijg ik het morgen mee in mijn lunchbox, maar dat was niet het geval. Dit vlees is zo verschrikkelijk droog en taai, ik krijg het gewoon niet weg. Tot mijn enorm grote oplucht vertelde mijn moeder dat er de komende drie maanden geen koeienvlees meer gegeten mag worden van ‘the government’. De koeien dragen een ziekte bij zich, die begonnen is in Tanzania en nu richting Malawi komt was de uitleg die ik hierbij kreeg. Gelukkig heb ik geen enkel bezwaar tegen het niet eten van rundvlees.. 😉

Vanmorgen werden we weer opgehaald door een taxichauffeur. We vermoeden dat het dak van zijn auto ergens lek is, want steeds als het de vorige dag geregend heeft, zitten we op een behoorlijk natte achterbank. Zo vies om een nat uniform aan je kont te hebben.. Over auto’s gesproken, de meeste auto’s staan hier echt zo op instorten.. En de geluiden die ze maken, klinken echt niet gezond. Gister moesten we dwars over een drempel heen ipv recht vooruit, omdat de onderkant van de auto anders op de drempel blijft hangen. Ik heb weinig verstand van auto’s maar goede veren, schokdempers, volgens mij ontbreekt het bij de meeste auto’s. 

Op stage begin ik me steeds meer op mijn plek te voelen, ik begrijp steeds een beetje beter wat er aan de hand is en wat er gedaan wordt. Ik begin steeds meer het gevoel te krijgen dat ik inderdaad thuis hoor in een cultuur als deze. Als ik een wat ‘drukkere’ werkdag heb (dit moet ik eerst even uitleggen.. Want druk is hier alsnog een halve dienst op een stoel zitten, kletsen, appen, enz.) vind ik het echt leuk op stage! Stage lopen in een ziekenhuis gaat me hier zoveel beter af dan in Nederland! Terwijl het echt niet makkelijker is dan in Nederland. Zo komt het misschien wel eens over, omdat de dagen erg rustig zijn, terwijl de zorg in Nederland erg hard werken is. Maar toch is het door de cultuurverschillen, de taalbarrière en de beperkte mogelijkheden (hier zal ik verderop in mijn blog nog wat over schrijven), alles behalve makkelijk. 
Wat bijvoorbeeld lastig is.. Zodra er meerdere collega’s en studenten bij elkaar zijn, wordt er vrij weinig tegen mij gezegd. Ik kan ook niet meepraten met de gesprekken die gevoerd worden, omdat die in het Tumbuku gevoerd worden. Wat wel echt heel erg opvalt, is dat zodra ik samen ben met iemand, ze meteen naar me toe komen en vanalles gaan vragen/bespreken. Zodra er weer iemand anders bij komt, is dit weer over.. 
Ik leer enorm veel op stage en geniet van de (meeste) contacten met de Malawiaanse bevolking. Net in de taxi ook weer.. Zodra wij iemand begroeten met ‘mauka’ (goedemorgen) of ‘Matandala’ (goedemiddag) wordt hier zo leuk op gereageerd. Een vrouw in de taxi wilde weten welke woorden we allemaal kenden: taunga (bedankt), carimoto (auto) en natuurlijk ‘mzungu’. Blijkbaar is er ook een woord voor ‘donker persoon’. Emmaly wist dit, ik niet (ben het intussen ook alweer vergeten), maar dit levert zulke leuke momenten op. Vervolgens kreeg Emmaly een klein jongetje op haar schoot tijdens de taxirit. Hij bleef gewoon rustig zitten en pakte onze arm/hand vast, zo schattig. 
Maar terug naar stage. Ik heb intussen wel gemerkt dat in kritieke situaties eigenlijk alles geprobeerd wordt en gegeven wordt wat maar voor handen/mogelijk is. Dit in de hoop dat er iets van alles werkt. Er wordt erg veel antibiotica uitgedeeld, erg veel verschillende soorten ook.. Ik ben een lijstje aan het maken met daarop de medicatie die ik tegenkom en waarvoor het gegeven wordt. Een heel groot gedeelte is antibiotica. De mogelijkheden qua onderzoeken en het stellen van diagnoses zijn echt wel heel beperkt. 
De man waarover ik gister schreef leeft en praat nog, maar zijn saturatie bleef rond de 40% schommelen. Vandaag bleek dat hij niet, zoals gister gedacht werd, een astma-aanval had, maar COPD. Zijn longen functioneren al jaren slecht. Hij wil geld sparen om naar het buitenland te gaan voor een longtransplantatie. De man is 71 jaar, ik vrees dat dit hem niet meer gaat lukken, omdat dit onwijs veel geld kost hier. Reizen sowieso, maar ook voor operaties en medicatie moet betaald worden. Maar over de beperkte mogelijkheden.. Er werd gedacht aan hartfalen, om dit vast te stellen moet de man eigenlijk naar de X-Ray room, maar dit is niet mogelijk, omdat de man niet zonder de zuurstof kan (al vraag ik me af of die zuurstof überhaupt iets doet aan zo’n gedeeld apparaat). In Nederland kom je met een zuurstoffles een heel eind, maar dat is er hier gewoon niet. Dus dan wordt er geen foto gemaakt. 
De kleinste dingen zijn hier niet zo vanzelfsprekend als in Nederland. Ik draag tegenwoordig altijd twee pennen in mijn zak in het ziekenhuis, omdat er ontzettend vaak gevraagd wordt of we een pen kunnen uitlenen. Laatst vroeg ik hoe dit komt dat dit zo vaak gevraagd wordt, een pen is hier blijkbaar best wel prijzig en dus heeft niet iedereen een pen en zeker geen twee! 
Iets dat ze hier overigens ook niet kennen is onderhoud plegen aan gebouwen en materialen. Het ziekenhuis is gebouwd in 1962 en sindsdien is er niets meer aan gedaan. Plafonds komen half naar beneden, deuren zijn soms amper open en dicht te krijgen, wc’s hebben allemaal geen bril meer, er ontbreekt glas in sommige de ramen, overal bladdert de verf vanaf… Om over de bijna instortende bedden, brandcards en de slechts matrassen nog maar te zwijgen.. 
Het maken van afspraken is hier erg lastig. Ik heb eerder geschreven dat we elke week een evaluatiegesprek zouden hebben met de matron. Gister had hij gezegd dat hij er vandaag om 10 uur zou zijn. Toen wij om 10 uur naar zijn kantoor liepen, was hij er niet. We hebben een tijdje zitten wachten en zijn toen uiteindelijk maar weer terug gegaan naar de afdeling. Soms best lastig om mee om te gaan, als je iets van iemand nodig hebt… De documenten die we nodig hebben over het ziekenhuis en waar we in week 1 om gevraagd hebben, hebben we nog steeds niet gekregen. 
Gelukkig kan ik er wel redelijk goed, soms zelfs prima mee dealen dat het zo gaat. 

Oh ja, nog zo’n leuk voorbeeld. We zouden vandaag een presentatie mogen bijwonen van de studenten van onze afdeling over CVA. We waren om 12 uur klaar op stage, hebben buiten geluncht op ‘ons’ muurtje en gewacht tot het 1 uur was. Toen we aankwamen bij de nursing school (tegenover het ziekenhuis), hoorden we dat de studenten naar huis gingen. De staff was druk, dus waarschijnlijk gingen de presentaties niet door.. Misschien worden ze volgende week gehouden werd ons verteld. 

We zijn dus ook maar weg gegaan en hebben een taxi genomen naar het internetcafé. Er was ons verteld dat we hier voor een bepaald bedrag onbeperkt konden internetten op onze laptop. Dit bleek even iets anders te zijn. Voor 600 kwacha konden we 3 uur of voor 500 MB internetten. Het was echt alles behalve een succes.. Het internet was erg traag. We probeerden wat artikelen te zoeken voor de CAT die we willen opstellen, maar dit was gewoon niet te doen. Elke keer moesten we een paar minuten wachten voordat iets geopend kon worden, de verbinding werd steeds verbroken en we kregen zeer regelmatig de melding dat een site niet geopend kon worden. Hierdoor moesten we steeds opnieuw de zoekopdracht invoeren, vervolgens duurde het weer erg lang duurde voordat de zoekresultaten weergegeven konden worden en dan begon alles weer opnieuw. We maken ons hierdoor nogal zorgen over het zoeken naar literatuur voor onze CAT’s… Wat volgens mij wel gelukt is, is het toevoegen van wat foto's aan mijn blog, zodat jullie een indruk krijgen hoe het er hier uitziet..

Dit weekend heb ik een bruiloft in het vooruitzicht. Ik heb vast al eerder verteld dat onze moeders een soort van ceremoniemeesters zijn op bruiloften. Zaterdag heeft mijn moeder een bruiloft, dus dan mogen Emmaly en ik aanwezig zijn. Ik ben heel benieuwd hoe dit zal gaan! En dan zondag voor het eerst naar de kerk waarschijnlijk.. 

Over bruiloften gesproken trouwens. Emmy (de moeder van Emmaly) heeft me verteld dat ze hier een man gaat zoeken voor me. Die moet ik dan meenemen naar Nederland, zodat ik hem kan laten kennismaken met iedereen en dan moeten we samen terug naar Malawi komen om hier te trouwen. Onze moeders regelen dan de bruiloft.. Toen ik vertelde dat ik dan liever zou trouwen voordat ik terug naar Nederland ga, omdat een vliegticket zo duur is, vond ze dit toch niet zo’n goed idee. Ze dacht dat mijn familie en vrienden het niet goed zouden vinden als ik getrouwd terug zou komen. Wat een hilarisch gesprek was dit zeg.. Ik heb uiteindelijk maar verteld dat ik niet weet of ik wil trouwen, omdat dit veel geld kost en zo definitief is.. Dit vond ze toch maar wat vreemd. Wat dan vervolgens voor ons weer erg grappig is. Ik zie het nog gebeuren dat ze een date voor me regelt ook.. Zou misschien wel leuk zijn… 😉😉😉
Intussen probeer ik al een tijd om af te koelen, maar dit lukt nog vrij slecht. Door mijn klamboe komt weinig frisse lucht en het is erg warm vandaag. Ik schrijf mijn blogs meestal op mijn bed, want ik heb verder geen mogelijkheid om te zitten in mijn kamer en zo’n klamboe is toch wel vrij veilig als het donker begint te worden. Het is nu half 7 hier (Nederlandse tijd half 6) en het is al pikdonker. Hopelijk doet de stroom het vandaag, want gister zaten we weer in het donker. 

Fijn weekend allemaal! 

Warme groet vanuit Mzuzu