Blog 14-3

Blog 14-3:

Vandaag begon weinig spannend.  Op stage hadden we een record aantal patiënten op de male ward, wel 5 stuks..
Eén van de studenten vroeg me of ik mee wilde naar de X-Ray kamer, natuurlijk! Hier werd een echo gemaakt van de buik van één van de patiënten. Erg leerzaam, maar wel lastig om alle organen te herkennen op een echo. Er werden ook nog foto’s gemaakt, maar ik had al eerder gezien hoe dit gedaan wordt. Al blijf ik het bijzonder vinden dat er een metalen plaat gebruikt wordt en dat daar uiteindelijk een foto uitkomt, nadat de plaat in een geheimzinnig donker kamertje geweest is. 
In de loop van de ochtend begreep ik dat er iets aan de hand was, want de hele afdeling was opeens actief en er kwamen mensen van andere afdelingen aangelopen. Ik had geen idee wat er aan de hand was, totdat ik de patiënt waar het om te doen was, zag. De patiënt werd binnen gebracht op een brandcard en een zaal op gereden, even later werd hij toch weer verplaatst naar een andere zaal. Hier werd hij met vereende krachten op een bed getild en werd er een poging gedaan om een canula te plaatsen. Halverwege deze handeling, kwam de matron erbij en hij besloot dat de patiënt op een ander bed moest liggen, dus weer werd de patiënt met vereende kracht verplaatst. Toen kon er weer verder gegaan worden met het plaatsen van de canula, waarbij natuurlijk eerst nog 3 keer heen en weer gelopen moest worden, omdat niet alle nodige materialen klaargelegd waren. Intussen stonden er wel 8 personen rond het bed van de man en wist ik intussen dat de man unconscious (buiten bewustzijn) was. Toen eindelijk alle materialen er waren werd de canula gezet en werd er bloed afgenomen. Ook werd er vloeistof voor infusie aangehangen. Intussen kwam de man alweer wat bij en begon hij zelfs te praten, al was hij wel erg benauwd. Toen eindelijk de saturatie gemeten werd, bleek dat deze laag was, dus de man moest aan de zuurstof. Omdat er maar weinig zuurstofapparaten zijn en een andere patiënt ook zuurstof gebruikte in dezelfde zaal, werd de man met bed en al verplaatst (dat gaat even iets anders dan in Nederland, omdat de kwaliteit van de bedden erg slecht is en de zaal bomvol bedden staat), zodat hij naast de zuurstofgebruikende man kwam te liggen. Er werd een koppelstuk gehaald en zo konden beide mannen gebruik maken van hetzelfde apparaat. De saturatie van de man bleef steken op 33% en was niet omhoog te krijgen. Hij werd verneveld (wat hier overigens tegelijk met het toedienen van zuurstof kan…), hij kreeg allerlei medicatie, maar de saturatie bleef laag. Er werd opnieuw een arts bij geroepen en uiteindelijk werd er furosemide (plasmedicatie) toegediend, omdat het zo zou kunnen zijn dat de patiënt hartproblemen had en zijn lichaam het te zwaar had door het vocht. Ook kreeg de man een katheter, deze werd zonder iets schoon te maken, zonder steriele handschoenen, maar wel met wat glijmiddel ingebracht. Intussen werd ook het infuus met het vocht weer open gezet. Ik vermoed dat dit een foutje was, want willen ontwateren en dan vocht toedienen lijkt me niet de handigste combinatie. Toen ik hier een tijd later (na de lunch) naar vroeg, was het infuus intussen stopgezet. Het is echt ongelofelijk om te zien hoe sterk de mensen hier zijn.. Urenlang met een saturatie van 33% in je bed liggen, terwijl er continue aan je getrokken wordt (want zoals ik eerder al schreef, ze zijn echt niet zachtzinnig)… Ik dacht deze man gaat het einde van mijn dienst niet halen. Maar aan het einde van de middag praatte hij volop (voor zover dit gaat met zuurstoftekort). Ik kon het natuurlijk niet verstaan, maar er werd gezegd dat hij wartaal sprak, dus misschien konden de hersenen het lage zuurstofgehalte toch niet heel erg waarderen. Ik ben erg benieuwd naar het vervolg van deze situatie, die zal ik morgen wel vernemen. 
Op een gegeven moment moest de man naar het toilet, maar dat ging natuurlijk niet, omdat hij zuurstof nodig had. Dus werd er een po gehaald. In plaats van de man te draaien om de po onder hem te kunnen plaatsen, werden de benen van de man opgetild, waardoor hij half dubbelgevouwen werd om zo de po onder zijn billen kunnen schuiven. Dit is precies weer zo’n situatie waarin je merkt dat het comfort voor de patiënt en het ergonomische werken niet erg van belang zijn in de Malawiaanse cultuur. Het scherm wat rond het bed gezet wordt wanneer een onderlichaam ontbloot moet worden, is veel te klein, dus alle andere patiënten en de guardians kunnen alles zien gebeuren. Het was wel bijzonder dat ik dat scherm met mijn blote handen vastpakte en dat er hierop een reactie kwam dat ik dit alleen mocht vastpakken met handschoenen aan, terwijl injecties klaarmaken en dergelijke gewoon met blote handen gebeurt. De lucht uit de spuit halen, wordt gewoon boven de vloer gedaan, dus er komt regelmatig wat medicatie op de vloer, maar ook op de handen van de verpleegkundigen, maar dit is geen enkel probleem. Evenals het knoeien van bloed. Ik snap de logica van wat wel en niet met blote handen mag en wat wel en niet hygiënisch is niet helemaal geloof ik.. 
Ik heb trouwens vandaag ook voor het eerst gezien dat er handalcohol gebruikt werd. 
Door de zorg die de patiënt waarover ik schreef nodig had, ging de dag erg snel voorbij voor Malawiaanse begrippen. 
We hebben een paraplu gekocht een tijdje geleden. Deze had Emmaly vandaag meegenomen naar het ziekenhuis. Toen we omgekleed waren, wilden we de paraplu uit het kantoor pakken, maar deze bleek er niet meer te zijn. Toen we vroegen waar de paraplu was, bleek deze doodleuk door één van de studenten te zijn meegenomen om te gebruiken. Dat schijnt hier vrij normaal te zijn, maar wij waren hier totaal niet van gediend. We zijn achter de 2 dames die hem hadden aan gelopen (ze waren al een eind op weg richting huis, maar gelukkig kunnen wij Nederlanders toch altijd nog sneller lopen als dat nodig is). We hebben ze ingehaald en Emmaly wilde met een grapje de paraplu terug pakken, maar de student gaf hem niet zomaar terug. Ze waren erg beledigd dat we zomaar onze paraplu terug wilden en lieten hem dan ook niet zomaar los. Uiteindelijk gelukkig wel.. Dat is weer zo’n cultuurdingetje dat wij moeilijk kunnen begrijpen.. Ze wilden hem waarschijnlijk gewoon lenen en hem dan morgen weer terug geven.. Maar wij blijven Nederlanders natuurlijk.. 😉

Ik wilde vandaag gaan douchen (doe dit door de kou echt niet elke dag), maar vandaag is er geen stroom en het is al bijna donker als wij thuis komen, dus dat wordt nog een dagje niet douchen.. 

Het is alweer etenstijd. Gister heb ik spaghetti gegeten bij Emmaly en niet de vis waarvoor ik bang was. Het was echt heel erg lekker, maar eenmaal thuis was ik erg misselijk. Omdat ik voordat ik ziek werd ook spaghetti gegeten heb als laatste volledige maaltijd, vreesde ik het ergste. Gelukkig viel het mee en heb ik gewoon kunnen slapen. Er wordt hier gekookt met ontzettend veel olie, met name als er vlees zoals gehakt en groenten klaargemaakt worden. Misschien is dat wel de boosdoener.. 
Vanavond zal ik vast weer Nzima eten. Ik hoop met auberine en tomaat, want dat is echt zooo lekker! 

Enjoy! 

Groetjes Eline