Blog 13-3

Blog 13-3:

Afgelopen nacht heb ik geen bezoek gehad van Max de muis. Toen ik gistermiddag thuis kwam, vertelde ik mijn broer Daniel dat er een muis in mijn kamer zat, in de hoop dat hij op jacht zou gaan voor me.. Maar dat deed hij helaas niet. Ik heb niks meer gehoord, dus ik vermoed dat Max mijn kamer verlaten heeft.. En dat zonder een boodschap voor me achter te laten.. 
Vanmorgen kreeg ik, net als gister overigens, 3 witte boterhammen met gepureerde avocado. Zo lekker!! Ik heb ’s morgens nog niet zoveel gegeten sinds ik hier ben als afgelopen morgen.  
Het regelen van een taxi blijft een enorm probleem. Met name omdat Penjani dit pas een paar minuten voor 7 voor me begint te regelen als dit nodig is. 
Vandaag waren er 2 patiënten op de mannenafdeling. De jongeman met abdominal pain door PUD ligt er nog steeds, omdat hij nog steeds buikpijn heeft. Behalve het toedienen van maagzuurremmers en antibiotica krijgt de jongen geen behandeling (dit is overigens hetzelfde als wat in Nederland gedaan wordt) en heeft dus ook geen ‘zorg’ nodig. Er bleef dus nog maar 1 patiënt over, terwijl er 1 nurse en 4 studenten aanwezig waren op de afdeling. Op veel momenten kruipen de minuten echt voorbij, dit is best wel een beetje gekmakend af en toe moet ik zeggen.. Ik doe af en toe tussendoor wel eens even iets voor mezelf, iets opzoeken op internet (wel stage gerelateerd) of wat noteren in m’n boekje, maar dit wil ik ook weer niet al te opzichtig en te vaak doen. Ik wil natuurlijk niet de indruk wekken dat ik alleen maar voor mezelf en op mijn telefoon (die gebruik ik om te vertalen en voor het opzoeken van medicatie en ziektebeelden) bezig ben. 
Maar ik wijk af van de patiënten… Gistermiddag aan het einde van mijn dienst werd er een patiënt van 72 jaar opgenomen. De studenten bleven langer om de opname van deze patiënt te doen, terwijl ik er vandoor ging. Ik hoorde vandaag dat de patiënt, die lijdt aan hartfalen, gister een saturatie had van 71%. De studenten vertelden dat ze dit hadden doorgegeven aan de qualified nurse en dat ze gevraagd hadden of ze deze patiënt zuurstof moesten geven, maar dit was niet nodig volgens de nurse. Vanmorgen had de patiënt een saturatie van 38%. Toen werd er toch maar besloten een zuurstofapparaat te gaan halen. Eer dat zoiets geregeld is, zijn ze hier gewoon een uur verder. Het zuurstof apparaat moet gehaald worden, er moet een zuurstofslangetje gezocht worden en hierna waren ze nog een half uur bezig om het apparaat überhaupt aan de praat te krijgen. Het zuurstofbrilletje dat aan het slangetje zat was echt heel erg klein. Toen ik dit opmerkte, werd er geopperd dat dit waarschijnlijk een zuurstofbrilletje voor een kind was. Toch werd geprobeerd deze in de neus van de man te stoppen. Toen dit niet werkte, werd de neusbril van tussen de slang gehaald en werden de losse uiteinden van de zuurstofslang in de neus van de man gestopt en werden deze afgeplakt met plakband. Ingenieus wel.. 
Ik vraag me wel af of het goed zal komen met deze patiënt. Ik vroeg aan één van de studenten hoe zij over de situatie van de patiënt denkt. Ze gaf aan dat het 50-50 is of het goed komt. Ze vertelde dat de patiënt en zijn/haar familie niet ingelicht worden als het niet goed gaat met een patiënt. Als een patiënt uitbehandeld is en gaat overlijden, wordt dit niet verteld. Dit, om een depressie bij de patiënt en de familie te voorkomen. Deze visie deel ik totaal niet moet ik zeggen.. 
Normaal gesproken mogen we elke vrijdag eerder weg van stage om voor school te gaan werken. Komende vrijdag hebben we ’s middags een presentatie van de studenten die op onze afdelingen werken, dus dan kunnen we niet vroeg naar huis/het internetcafé. Daarom had Emmaly bedacht dat we konden vragen of we vandaag iets eerder naar huis mochten, zodat we aan de slag konden met onze CAT’s. Natuurlijk mocht dit, dus om 2 uur zijn we vertrokken uit het ziekenhuis, wat een opluchting dat er eerder een einde kwam aan de enorm lange stagedag. We zijn lopend richting het internetcafé gegaan. Onderweg heb ik een nieuwe rugtas gekocht, want de mijne is gesneuveld door de Malawiaanse omstandigheden. Toen we aankwamen bij het internetcafé, bleek dat we hiervoor onze laptop nodig hadden, want er staan geen computers. Dus toen maar op weg naar huis. Ik heb ook nog even een nieuwe internetbundel gekocht, want zonder internet wordt het hier toch wel erg pittig! Eenmaal thuis zijn we aan de slag gegaan met de onderwerpen voor onze CAT’s. Het blijkt toch nog erg lastig te zijn om geschikte onderwerpen te vinden. We hadden 7 onderwerpen en er bleek er maar één mogelijk geschikt te zijn.. Dat gaat nog lastig worden de komende weken.. 
Ik blijf vanavond bij Emmaly eten, ik hoop zoo dat er geen vis op het menu staat. Penjani weet dat ik geen vis lust, maar Emmy weet dit niet. Maar goed, we gaan het zien. Ik ga maar eens even een kijkje nemen in de keuken. Het voordeel is dat hier minder vaak Nzima gegeten wordt dan bij mij thuis.. Als ik Nzima eet merk ik dit meteen aan mijn darmen.. Ik heb intussen de hoop dat ze binnenkort minder van slag zullen zijn maar opgegeven.. Ik denk dat ze pas als ik weer terug ben in Nederland weer normaal functioneren. 
Helaas zorgt dit er wel echt voor dat ik me slap blijf voelen en weinig energie heb. Maar hier zal ik het de komende tijd mee moeten doen. Ik ga elke avond rond half 9 naar bed, dus daar ligt het in elk geval niet aan. 

Fijne avond nog!

Groetjes Eline