Blog 12-3

Blog 12-3: 

Afgelopen nacht werd ik wakker van een geluid dat ik niet kon thuisbrengen. Misschien een kakkerlak dacht ik.. Toen ik mijn zaklamp aan deed, zag ik tot mijn schrik een muis lopen. Ik heb mijn klamboe extra goed onder mijn matras gestopt en ben maar weer verder gaan slapen. De kans dat hij onder mijn bed zit op het moment, is erg groot. Dus ik denk dat ik maar vriendschap moet sluiten met max de muis. Mijn aversie tegen dieren wordt hier niet bepaald minder zal ik maar zeggen. 
Vanmorgen appte Emmaly dat de taxichauffeur die ons in de eerste week naar stage bracht, weer paraat zou zijn vandaag. Ik had er op één of andere manier wat twijfels over of dit echt klopte. Toen er om kwart over 7 nog geen taxi was, zijn we maar gaan lopen. De taxi’s rijden hier gewoon door de straten en als je wil en de chauffeur nog plek heeft, kan je instappen. Dus het is altijd maar afwachten wanneer er een taxi voorbij komt. We dragen tegenwoordig ons pak ’s morgens al, dus iedereen kan zien dat we naar een ziekenhuis moeten, dat is in dit geval wel een voordeel. Er stopte een man die naar het ziekenhuis moest en hij wilde ons wel meenemen. We vertelden verschillende keren dat we naar St. John’s Hospital moesten. Na een tijdje kwamen we er achter dat de man wat doof was. Ook reden we op totaal een andere weg dan normaal. Dus toen Emmaly vroeg of dit een kortere weg was naar St. John’s Hospital, was hij erg verbaasd dat we hier heen moesten. Hij was naar een ander ziekenhuis onderweg.. Dus hij heeft ons gedropt ergens langs de weg en even later kwam er een taxi die ons wél naar St. John’s bracht. Uiteindelijk waren we 20 minuten later in het ziekenhuis dan de bedoeling is. Gelukkig is dat hier totaal geen probleem, al valt het natuurlijk wel op dat de Mzungu’s te laat zijn. 
Op de afdeling waren vandaag weer 3 patiënten. De jongen met PUD lag er nog steeds, er lag een jongen met Malaria en er kwam een man die een enorme bult had door vetophoping. Dit moest verwijderd worden. De zorg voor deze patiënten was weinig boeiend. Wat ik wel leuk vond om mee te maken was een gesprek tussen de drie studenten en de 23 jarige malaria patiënt. Er werd een anamnese afgenomen, waarbij ook het onderwerp ‘familyplanning’ aan de orde kwam. De patiënt vond dit zichtbaar ongemakkelijk, met vier jonge meiden rond zijn bed. Er werd gevraagd hoeveel kinderen de patiënt wilde. Vijf stuks was het antwoord. Hierna werd hem gevraagd of hij methoden voor anticonceptie kende of gebruikte. Ook werd hem gevraagd wat hij van plan was te doen als hij de vijf kinderen gekregen had. Waarop hij antwoorde dat hij het aan zijn toekomstige vrouw zou overlaten zich te beschermen tegen zwangerschap. Hierop begon één van de studenten sterilisatie van de man te ‘promoten’, tot hilariteit van de patiënt en ons alle vier eigenlijk wel. Leuk om te merken dat in een land waarop een taboe rust op dit onderwerp, toch zo open hierover gesproken wordt door jongeren. De student die het woord deed, gaf ook verschillende keren aan: we zijn allemaal jong… 
Verder was de stagedag erg rustig. Wat me wel echt opvalt, is dat ik door de verschillen tussen de zorg in Nederland en in Malawi, vaak aan het denken gezet wordt over de dingen die gebeuren. Ik bedenk dan hoe dingen in Nederland gaan, waarom dat zo is en waarom het hier anders gaat. Dit is erg leerzaam. 
Ik had vandaag mijn fotoboek meegenomen naar stage om te laten zien aan de studenten. Natuurlijk wilde iedereen die het kantoor binnen kwam even kijken. Iedereen was erg verbaasd te zien dat ik in mijn eentje in zo’n groot (voor Nederlandse begrippen is het juist klein) huis woon. Vooral het feit dat ik een auto heb, is hier heel erg bijzonder. En mijn broertjes vielen ook wel in de smaak bij de vrouwelijke studentes..

We zijn nu drie weken in Malawi en ik kan intussen denk ik wel zeggen dat het leven hier voor ons als Nederlanders, zeker ook omdat wij in een gezin wonen, op veel fronten niet echt leuk is. Natuurlijk zijn er leuke momenten, maar het dagelijkse leven is erg pittig. Ondanks dat, had ik deze ervaring nooit willen missen! Wel is het zo dat de tijd die nog rest tot het einde van onze stage (17 mei), voelt als heel erg lang! Als we deze periode ‘vol kunnen maken’, kunnen we erg trots zijn op onszelf en wat we bereikt hebben! 
Het is nu bijna half 8, dus ik ga naar de huiskamer om te eten! Ben benieuwd of ze me nog Nzima durven geven na gisteravond, want toen kon ik bijna niets eten. Zodra je weinig eet, maken ze zich veel zorgen.. Dus ik ben benieuw. Iets anders zou ik best kunnen waarderen. Fijne avond allemaal! 

Groetjes Eline