Blog 11-3

Blog 11-3: 
Ik denk dat de taxidriver die ons de eerste dagen naar het ziekenhuis bracht, weinig zin had om dit te blijven doen, want vandaag kwam hij er alweer niet. Om 7 uur is Penjani een andere taxi gaan regelen en dit lukte nog ook. 
Vandaag mijn eerste dag op de Male ward. Ik had er weinig zin in moet ik bekennen. Ik was een beetje bang dat er verder geen studenten op de Male ward zouden zijn. De dagen duren al erg lang, maar dit wordt nog erger als je de hele dag met 1 qualified nurse op de afdeling staat. Deze nurse zit eigenlijk de hele dag op een stoel in het kantoor te appen of ze ligt met haar hoofd op de tafel. Weinig inspirerend.. Maar gelukkig waren er 3 andere studenten, waarmee ik het prima kan vinden! Vanmorgen lagen er 3 patiënten op de afdeling. De eerste patiënt was een oudere man die aan het einde van de dag ontslagen werd en waarvoor we verder niets hoefden te doen. De tweede patiënt was een kerel van mijn leeftijd. De gestelde diagnose was sepsis. Samen met één van de studenten ging ik naar deze patiënt ‘to check the vital signs’ en te vragen hoe hij zich voelde. Hij had ‘abdominal pain’, kon niet eten en was misselijk. We zijn hierna zeker wel drie kwartier bezig geweest met het schrijven van verpleegkundige diagnosen en interventies. Ik kwam met een aantal opties, zoals het monitoren van de pijn aan de hand van een pijnschaal en het bijhouden van de intake. Dit werd netjes opgeschreven als interventies, maar is vervolgens niet uitgevoerd. Ik krijg een beetje het idee dat ze op papier zo veel mogelijk interventies schrijven en er maar de helft van uitvoeren. Toen de labuitslagen bekend waren, zag de student dat de waarde van de WBC (white blood cells) lager was dan de normaalwaarden. Ze zei: dan kan het niet zo zijn dat deze patiënt een sepsis heeft, want dan zouden de WBC’s veel hoger moeten zijn. Ze dacht dat de patiënt leed aan PUD (peptic ulcer disease), oftewel een maagzweer. Toen de arts langs kwam vertelde ze haar bevindingen en de arts gaf toestemming om het bloed van de patiënt te laten testen op infectie met de Helicobacter Pylori bacterie. Dit koste wat moeite, want na het afnemen van het bloodsample, bleek bij het laboratorium dat het bloed in het verkeerde buisje zat. Hij was rood, maar moest paars zijn. Mijn vraag waarom dit zo was kon de student niet beantwoorden en er moest opnieuw bloed afgenomen worden. Toen de uitslag hiervan bekend was, bleek inderdaad dat de patiënt positief getest was op deze bacterie. Hij was dus ‘mistreated’ en met de juiste antibiotica ging het ’s middags al wat beter. Dit bevestigde weer de manier (zoals ik eerder schreef) waarop de diagnose sepsis gesteld wordt. 
Ik vergeet te schrijven dat bij het afnemen van een bloodsample, het bloed vaak op de grond valt of bij het vullen van de buisjes, het bloed bijvoorbeeld op een bed spettert. Dit wordt af en toe met een droog watje weg geveegd, maar vaak ook wordt het gewoon gelaten voor wat het is. Ook bij deze patiënt zag ik dit meerdere keren gebeuren. Als ik het goed begrepen heb (het blijft erg moeilijk om het medisch Engels te begrijpen en de dossiers te lezen) was deze patiënt HIV-R (reactief), oftewel HIV-positief. Wat extra voorzichtigheid lijkt me dan toch geen overbodige luxe.. Maar zo werkt het hier niet.. 
De lunch hebben we vandaag voor het eerst buiten genuttigd samen met de studenten van mijn afdeling, in plaats van op het kantoor of op een patiëntenkamer. Best een vooruitgang moet ik zeggen.
De studenten waren erg verbaasd te horen dat ik op mezelf woon en alles zelf betaal. Het is hier niet gewoon om uit huis te gaan als je niet gaat trouwen. Eén van de studenten heeft me uitgelegd hoe dit komt. Als je hier tegen je ouders zegt dat je uit huis gaat, is dit hetzelfde als zeggen: ik ga gemeenschap hebben, want dat is de enige reden waarom je in Malawi uit huis gaat. Omdat seks hier een ‘secret’ onderwerp is, zoals de student zelf zei, is het niet oké om te zeggen dat je uit huis gaat.  
Eén van de studenten wilde weten hoe er in Nederland gedacht wordt over homoseksualiteit en hoe er omgegaan wordt met menstrueren. Beide onderwerpen zijn hier redelijk taboe en openlijk homoseksualiteit uitdragen is zelfs illegaal. Ook ging het over trouwen. In Malawi moet de man de ouders van zijn aanstaande vijf of zes koeien geven, als dank voor de opvoeding. Het werd dan ook erg vreemd gevonden dat de man in Nederland niets hoeft te betalen aan zijn schoonouders.

Vanmiddag was er eigenlijk niets te doen. Gelukkig kwam er iemand een soort van interview houden over allerlei medische diagnosen, om de kennis van de medewerkers te peilen. Dit was (voor zover ik begreep waarover het ging) erg leerzaam. 

Na de werkdag nog even langs de Shoprite. Emmaly en ik hebben beiden een reep chocolade gekocht, hier hadden we echt zoveel zin in! 
Eenmaal thuis ben ik direct naar mijn kamer gegaan en op bed gaan liggen. Dan merk ik pas hoe verschrikkelijk vermoeiend de dagen zijn en dat ik echt nog niet fit ben.. 

Dat was het wel weer voor vandaag! Het is intussen bijna etenstijd en ik ben benieuwd wat er op het menu staat. Al kan ik wel raden dat het Nzima gaat zijn..

Tot de volgende maar weer! 

Groetjes Eline