Blog 29-4, 30-4, 1-5 en 2-5

Blog 29-4, 30-4, 1-5 en 2-5:

Ik heb al een tijdje niets van me laten horen. Ik had even niet zoveel zin om te schrijven. 
Ik heb het best wel naar mijn zin op Malazi moet ik zeggen. Maandag heb ik een aantal consulten zelfstandig gedaan. De nurse stuurde de Engels sprekende mensen naar mij toe.. Dit bleek niet echt te werken, want al vrij snel kwam er iemand die geen Engels sprak. Eén van de studenten kwam me toen helpen met het vertalen. Het was de eerste dag van deze student, dus ze vroeg me om uit te leggen hoe alles in zijn werk ging. Alsof ik alles wist na die paar dagen van vorige week.. Samen kwamen we toch een heel eind en als we ergens echt niet uit kwamen vroegen we de nurse (Ruth) om hulp. Ook dinsdag werkte ik weer samen met dezelfde student. Ik kan het erg goed met haar vinden. Het is al een oudere vrouw en ze vertelde me al vrij snel dat ze 3 weken geleden haar 49-jarige husband verloren is door een traffic accident. Ze praat hier veel over en gaf ook aan dat ze zich niet altijd kan concentreren op haar werk. Wat natuurlijk volkomen logisch is. Ze heeft 4 kinderen die nu bij haar moeder zijn, ze bezoekt ze maar één of twee keer in de maand. Ze wil haar studie afmaken, erg moedig en dapper! Ze vertelde me dat het haar passie is om verpleegkundige te worden. Ik heb haar verteld dat ik dit kan zien in de manier waarop ze met de patiënten omgaat. Ze is hierin best wel een uitzondering, want ik heb dit nog maar bij weinig studenten gezien.  

’s Middags is er heel weinig, of soms zelfs niets te doen op de afdeling, dus dan kletsen we veel. Er ligt een boek op de afdeling waar tekeningen in staan waarbij iets geschreven is in Tumbuka of Chichewa. Dit boek geeft uitleg aan kinderen over HIV en het belang van het gebruik van medicatie bij HIV. De student (Rabecca) heeft het boek voor me vertaald. Er wordt beschreven dat elk mens soldaatjes (afweersysteem) in zijn bloed heeft. Bij HIV worden deze soldaatjes aangevallen door een soort van gevaarlijke dieren. Als er medicatie ingenomen wordt, gaan deze dieren slapen en kunnen de soldaten hun werk doen. Mooie manier om uitleg te geven over HIV. Ik vraag me alleen wel af of er daadwerkelijk gebruik gemaakt wordt van dit boek. Het is me namelijk al eerder opgevallen dat er lang niet altijd gebruik gemaakt wordt van de materialen die beschikbaar zijn, toch wel een stukje gemakzucht.

Het is de afgelopen dagen erg koud hier. Ik heb laatst zelfs mijn skisokken (die ik meegenomen had voor in het vliegtuig) aangetrokken. Ik kon me voordat ik uit Nederland vertrok niet echt een voorstelling maken van het feit dat het hier echt koud kan zijn.. Intussen weet ik uit ervaring dat het echt zo is. 

Woensdag was het een feestdag (Labourday) en waren we dus vrij. Hier was ik echt ontzettend blij mee, want ik voelde me sinds dinsdagmiddag echt wel een beetje ziekjes. Ik heb bijna de hele dag op de bank gelegen. Maggie moest wel werken vandaag, maar gelukkig kreeg ik gezelschap. Alick kwam me opzoeken. We hadden elkaar eerder deze week al gezien om één en ander uit te spreken over het weekend naar Zomba. Ondanks dat ik het nog steeds niet oké vind dat hij niet heeft laten weten dat ze niet thuis kwamen, begrijp ik het nu wel beter. Ik had die zondagmiddag gezegd dat ik niet mee ging naar Blantyre, omdat ik even tijd nodig had voor mezelf en dus even alleen wilde zijn. Als je hier zegt dat je alleen wilt zijn, betekend dit dat je de mensen waarmee je omgaat niets waard vind, je ze minacht en je niet meer met ze om wilt gaan. Als je je terugtrekt uit een gezelschap kan dit zelfs opgevat worden als: deze persoon gaat masturberen.. Want de gedachte hier is: waarvoor zou je anders alleen willen zijn?! Samen zijn is hier gewoon, alleen zijn niet… Natuurlijk was dit niet wat ik bedoelde!! Ik snap nu dus wel dat het wat vreemd overgekomen en ook wel pijnlijk geweest is voor de boys. Cultural differences….

Affijn, woensdag heeft Alick gekookt voor Maggie, mij en zichzelf. Hij heeft me laten zien hoe hij Nzima maakt. De manier waarop hij dit doet, is best wel anders dan hoe Maggie dit doet. Grappig om te zien wel. Aan het einde van de middag zijn we nog even naar Mzuzu sportsclub gelopen. Ik was hier nog niet eerder geweest. Hier kan je lekker aan de bar hangen, maar ook sporten, zoals de naam al verraad. We hebben een potje gepoold. Als ik terug ben in Nederland moet ik maar eens flink gaan oefenen met poolen, want ik bakte er vrij weinig van in vergelijking met de mannen waarmee, of eigenlijk waartegen we speelden. 
Begin van de avond zijn we naar town gelopen, zodat Alick met de taxi terug kon naar Nhkata Bay. Het is altijd maar afwachten hoe laat de taxi’s vertrekken, omdat de taxi eerst vol moet zitten, voordat hij vertrekt. 
Op de terugweg naar huis vanuit town, zat ik in de taxi met een, waarschijnlijk dronken man die een praatje met me aanknoopte en mijn nummer wilde. De vrouw die naast me zat, hielp me door te zeggen dat ik geen telefoon had, terwijl ik met mijn telefoon in mijn handen zat.. Hilarisch weer wel..

Donderdag was het outreachday op stage. Het duurt altijd wel een tijdje voordat de ambulance klaar is om te vertrekken. Tijdens het wachten heb ik mijn fotoalbum laten zien aan Rabecca (één van de studenten). Ze vond het erg leuk om dit te bekijken en heeft beloofd morgen foto’s mee te nemen die ik dan mag bekijken. 
Tijdens de outreach (ofwel home based care) hebben we twee patiënten bezocht. Eén van hen kende ik al van een eerder bezoek. Behalve het geven van medicatie, werd er weinig bijzonders gedaan bij beide patiënten. Toch is het erg leerzaam om te zien hoe deze mensen leven. De tweede patiënt die we bezochten was een vrouw die twee ‘strokes’ heeft gehad. Ze kon hierdoor niet of bijna niet meer lopen en brengt haar dagen op bed door. Haar bovenlijf leek nog wel goed te functioneren, dus al vrij snel kwam de vraag in me op waarom deze vrouw geen rolstoel heeft.. Kijkend naar het huis hoefde ik deze vraag niet hardop te stellen, want hoogstwaarschijnlijk heeft dit te maken met financiën.
De nurse over wie ik eerder verteld heb, die een beenamputatie gehad heeft en drugs gebruikt, was aanwezig bij de outreach. Tijdens beide huisbezoeken viel hij steeds in slaap, zelfs tijdens het verstrekken van de medicatie en het schrijven van de paspoorten van de patiënten vielen zijn ogen steeds even dicht. Hij heeft dus waarschijnlijk drugs gebruikt vanmorgen… Emmaly, die ook mee was met de outreach, en ik vinden het echt bizar dat iemand op deze manier mag werken. Het hele ziekenhuis weet van zijn drugsgebruik af en toch mag hij blijven en verantwoordelijk werk doen als het uitreiken van medicatie. Deze nurse weet echt ontzettend veel en legt ons studenten heel veel uit, dat maakt de situatie wel extra lastig en pijnlijk ook wel. Maggie gaf aan dat ze verwacht dat hij ooit dood in zijn huis aangetroffen zal worden. Dit vermoed dat ze hierin gelijk heeft, zo zonde, zeker gezien zijn leeftijd (hij is ergens begin 30). 
Om 11 uur waren we terug van de outreach en konden we gaan lunchen. Emmaly en ik hebben besloten om eerst naar town te lopen om wat boodschappen te doen. We namen de shortcut, niet zo’n heel goed idee, want het regende en er zijn niet overal wegen. Onze witte broeken zaten dus helemaal onder de modder toen we in town aankwamen.. We hebben vers brood gekocht bij Shoprite en avocado op de markt en dus brood met avocado gegeten als lunch, zoo lekker! 
Toen ik na de lunch terug kwam op de afdeling, bleek hier niemand te zijn. Ik ben dus maar naar huis gegaan en hierna ben ik samen met Emmaly naar de bibliotheek van de nursing school gegaan om wat voor school te doen. We waren hier al binnen een paar minuten klaar mee, omdat het internet echt niet werkt. 
Er woont een Nederlands echtpaar hier, Emmaly kent hen vanuit de kerk en heeft ze eerder al eens bezocht. Zij hebben goede wifi en hebben Emmaly aangeboden dat we hier gebruik van mogen maken als het nodig is. We zijn dus aan het einde van de middag naar hun huis gegaan. Zelf waren ze niet aanwezig, maar ze hebben een Nederlandse gast in huis (een meisje van 19) en zij was wel thuis. We hebben gekookt met z’n drieën en Emmaly en na het eten konden we gebruik maken van het internet. We hadden niet zo heel veel tijd, omdat we het internet niet mogen gebruiken voor 6 uur, omdat het abonnement dat ze hebben pas om 6 uur ingaat. Toch hebben we in elk geval iets kunnen doen, wat een opluchting! 
Omdat het echtpaar niet thuis was, moesten we terug naar huis lopen. We hebben er bijna 45 minuten over gedaan en eigenlijk is het niet verantwoord om hier ’s avonds over straat te lopen, zeker niet als de weg erg afgelegen is. Maar we hadden geen keus, want taxi’s rijden er weinig meer ’s avonds. We waren beiden in een melige, uitgelaten stemming, dus we hebben enorm gelachen onderweg. 
We waren pas om 9 uur thuis, ik was erg blij dat ik ’s middags al gedoucht had en meteen naar bed kon. 

Ik ben er intussen vrij zeker van dat ik mijn vliegticket ga omboeken en langer in Malawi ga blijven. Hoogstwaarschijnlijk kom ik 9 juli terug. Dit is de datum waarop Anne en Bregje terug vliegen, het lijkt me wel fijn om een deel van de reis samen te kunnen doen. Zij vliegen via Parijs en Dusseldorf, dus de hele reis samen gaat niet lukken. Maar het scheelt al als we van Lilongwe naar Nairobi samen kunnen reizen. Ik ga komende week even overleggen waar ik ga verblijven in deze vier weken en dan ga ik kijken wat de mogelijkheden zijn voor het omboeken van mijn vliegticket. 

Fijne dag!

Groetjes Eline