Blog 15-4

Blog 15-4:

Tot mijn verbazing ging de dag op stage redelijk snel voorbij vandaag. Er waren vanmorgen 3 ‘discharges’ waarvoor ik het meeste werk gedaan heb. Dit nam het grootste gedeelte van de ochtend in beslag. Niet omdat het zoveel werk is, maar alles gaat hier natuurlijk niet zo heel snel. 
Afgelopen zaterdag hebben we het met de jongens gehad over de achternaam Banda, omdat Alick en Cyrus beiden deze achternaam dragen. Er was vandaag een patiënt met de naam Banda, dus ik merkte op dat deze naam wel erg veel voorkomt in Malawi. Er waren op dat moment 3 collega’s aanwezig, die alle drie om de beurt zeiden dat ze ook de naam Banda droegen. Het was echt een hilarische situatie, ik moest er zo hard om lachen en mijn collega’s konden er ook de humor wel van inzien. Met mijn collega heb ik de hele dag grapjes gemaakt over deze naam en toen hij aan het einde van de dag mijn uren aftekende met zijn achternaam ging ik helemaal stuk. 
Ik heb de overdracht geschreven vanmiddag en heb ook voor het eerst de handover aan de nachtdienst gegeven. Leuk om te doen wel! 
Maggie was pas rond half 6 terug uit het ziekenhuis vanmiddag, dus ik heb besloten niet naar de sportschool te gaan, omdat ik het niet zie zitten in mijn eentje in het donker door de drukke straten te moeten lopen.
Maggie heeft vandaag te horen gekregen dat ze niet geslaagd is voor het interview dat ze een aantal weken geleden gedaan heeft. Ook vertelde ze me tijdens het doen van de afwas, dat ze gisteravond na het eten van de spaghetti nog Nzima aan het koken was voor Izak. Hij wilde aan het einde van de middag een voetbalwedstrijd gaan kijken en daarna wilde hij graag hier Nzima eten. Maggie heeft op hem zitten wachten, met de Nzima op tafel, maar hij deed een berichtje dat hij niet meer kwam. Ze was hierdoor erg teleurgesteld. Toen ik aangaf dat ik dacht dat het moeilijk moet zijn voor haar dat ze steeds teleurgesteld wordt (want dit soort situaties gebeuren best vaak), gaf ze dit toe. Ook kon ik vandaag voor het eerst merken dat ze Izak echt leuk vind. Ik begrijp nu dus beter waarom ze af en toe zegt dat ze hem niet meer wil spreken en dan vervolgens weer contact met hem zoekt. Toen ik zei dat ik hoopte dat ze zichzelf gaat beschermen tegen deze teleurstellingen, gaf ze aan dat ze zich wil gaan focussen op de mogelijkheden om de training te volgens om naar de VS te kunnen gaan. 
Maggie was vanavond erg stil, zei dat ze zich ‘depressed’ voelde en was merkbaar verdrietig. Ik vroeg of ik iets te eten voor haar kon maken, maar dit wilde ze niet, want ze had geen zin in eten. Uiteindelijk zijn we brood gaan eten. 
Om Maggie wat op te vrolijken heb ik de foto’s en filmpjes van afgelopen zaterdag, die ik vanmiddag op mijn laptop gezet heb, laten zien. Dit hielp, want na het kijken van de filmpjes zei ze: wauw, ik ben meteen het slechte resultaat van het interview vergeten. Ze vertelde me over haar ideeën om jongeren te kunnen helpen. Hierna begon ze me een situatie te vertellen uit haar verleden, die ze nog nooit met iemand gedeeld heeft en waarvan echt niemand iets afweet. We zaten beiden met de tranen in onze ogen door de heftigheid van wat ze me vertelde. Zo mooi dat ze me blijkbaar zo vertrouwt dat ze me dit wilde en durfde te vertellen. Ik begrijp haar nu zoveel beter en heb haar verteld dat ik erg trots ben op alles wat ze doet en hoe ze met de situatie omgaat! Ook heb ik gezegd dat als ze er nog eens over wil praten, ik er voor haar zal zijn. Ik hoop dat ze hiervan gebruik maakt als dit nodig is, want praten over gevoelens is hier zo ongebruikelijk. 
Al met al een hele bijzondere dag dus weer.. 

Fijne dag vandaag!
Groetjes Eline