Blog 13-4

Blog 13-4:

Ik wil jullie alvast even waarschuwen, want in tegenstelling tot gisteren, gaat het vandaag een lange blog worden.. Vandaag was echt de meest bijzondere en waardevolle dag van mijn verblijf in Malawi tot nu toe en ik wil natuurlijk graag proberen jullie daarin mee te nemen. 

Ik ben na het schrijven van mijn blog opgestaan, heb me aangekleed en wat gegeten en was om 8 uur klaar om te vertrekken. Maggie was nog niet zover, ik had ook niet anders verwacht eigenlijk. Rond 8 uur werd er op de deur geklopt. Ik dacht dat zal Emmaly wel zijn. Maar het bleek een collega te zijn. Deze collega had me afgelopen week uitgenodigd om mee te gaan naar de kerk en had me verteld dat hij me na zijn nachtdienst zou komen ophalen, zodat we samen naar de kerk konden lopen. Ik nam dit niet heel erg serieus, dus had niet echt duidelijk gezegd dat ik dit niet wilde. Toen hij voor de deur stond, dacht ik dat hij hiervoor kwam, want sommige kerken hebben hier dienst op zaterdag. Maar hij kwam binnen en ging op een krukje zitten en begon met Maggie te praten, nadat hij eerst tegen me gezegd had dat hij me morgen zou komen ophalen. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen, omdat ik niet zoveel behoefte had aan een bezoek aan een kerk samen met iemand die ik amper ken en waar ik, behalve dat hij mijn collega is, niets mee heb. Ik weet dat naar de kerk gaan hier erg belangrijk is, dus ik dacht misschien moet ik maar gewoon mee gaan. 
Ondanks dat Maggie en collega Peter het gesprek in Chichewa voerden, begreep ik uit wat ik hoorde dat het ging over de situatie met de schoonmaakster van gister. Het gesprek duurde best wel lang en ik zat een beetje op hete kolen, omdat ik graag weg wilde, zeker omdat ik wist dat er op ons gewacht werd in Nhkata Bay. Toen Peter uiteindelijk vertrok, vertelde Maggie me: Peter is ‘related to’ de schoonmaakster doordat zijn zus getrouwd is met haar broer. Ik weet niet wat Peter precies kwam doen en eigenlijk interesseerde het me ook niet zo. Maar hij had in elk geval verteld dat de politie wilde dat Maggie een brief zou schrijven over de situatie, zodat zij reden hadden om een bezoek te brengen aan de ex-husband. 
Uiteindelijk was het half 9 geweest voordat we vertrokken. Aangezien er altijd gezegd wordt dat je er een uur bij op moet tellen in Malawi als je een afspraak maakt, viel het nog best mee. Dit kwam waarschijnlijk ook omdat ik op een gegeven moment met mijn schoenen aan bij de voordeur ben gaan staan… 😉 Maggie was nog water aan het koken voor thee, dus als ik mijn schoenen niet alvast aangetrokken had, zou ze waarschijnlijk eerst nog op het gemakje gaan ontbijten. Ze heeft uiteindelijk alleen een beetje vla gegeten. 
We hebben een taxi genomen naar de plaats waar vandaan de busjes vertrekken richting Nhkata Bay en vonden al vrij snel een busje dat al bijna vol was. Het busje vertrok dus vrij snel nadat we ingestapt waren. Onderweg kwamen we een vrachtwagen tegen die echt volledig op de kop in de berm lag. De cabine was echt totaal gehavend, dus ik vraag me af of de chauffeur hier levend uitgekomen is. Hierdoor besefte ik wel weer even dat het reizen hier best wel gevaarlijk is. Eenmaal aangekomen in Nhkata Bay heeft de chauffeur ons afgezet bij een restaurantje waar Alick (de jongen die ik ontmoet had in het ziekenhuis), samen met een van zijn vrienden Cyrus, op ons stond te wachten. Iedereen begroette elkaar en Alick vertelde dat hij dacht dat ik een grap maakte toen ik vroeg of we een bezoek konden brengen aan de kindergarten en het Art project dat hij opgericht heeft. Hij had de berichtjes aan Cyrus laten lezen en die had Alick verteld dat hij zag dat ik echt meende dat we wilden komen. 
We zijn eerst naar het strand gelopen, dit was echt wel een flinke wandeling. We kenden de weg al, omdat dit strand in de buurt van Mayoka (de lodge waar we verbleven hebben toen ik ziek was) ligt. Onderweg groetten Cyrus en Alick ongeveer iedereen en maakten met veel mensen een praatje. Ik vind het toch nog wel lastig/ongemakkelijk om iedereen te begroeten, zeker in het voorbij gaan op straat als je verder niets met de mensen te maken hebt. Het is eigenlijk ook onmogelijk om iedereen te groeten, maar het groeten van iedereen in één keer is hier niet gewoon. 
Eenmaal op het strand aangekomen, zijn we eerst gaan omkleden in een lodge en hierna zijn we het water in gedoken. Heerlijk! De omgeving was ook echt weer zo mooi! Het is elke keer enorm genieten van het uitzicht aan de lake, welke plaats we ook bezoeken. Elke plaats ziet er weer anders uit, door de rotsen en het verschil in bebossing. 
Op een gegeven moment kwam er een vrouw voorbij lopen, ze droeg een mand met verse vis. Ik had eerder al verteld aan Alick dat ik eigenlijk geen vis at, omdat ik dit niet lekker vind, waarop hij gereageerd had dat ik butterfish moest proberen. Natuurlijk zat er butterfish in de mand, dus ik moest komen kijken.. Heel fijn al die beesten die je aankijken.. Alick en Cyrus kochten vijf vissen voor de lunch. De vrouw bond de vissen aan een touwtje en Cyrus bond het touwtje aan een stokje, zodat de vissen niet in het zand gelegd hoefden te worden. Rond half 1 vertrokken we van het strand om te gaan eten bij Cyrus thuis. We namen een taxi, de vissen werden aan de ruitenwisser vast gebonden. We werden langs de hoofdweg afgezet, we moesten de berm in en via een smal paadje door het gras kwamen we bij het huis van Cyrus. Vanaf de weg is, door alle bomen, amper te zien dat hier huizen staan. Het was volgens mij best bijzonder dat hier bezoekers kwamen, want alles werd uit de kast gehaald om het ons naar de zin te maken en er kwamen verschillende mensen met ons kennismaken. Er werden stoelen aangedragen, er werd vers sap gemaakt, er kwam water voor het wassen van onze handen, een tafel en de vis werd voor ons gebakken met Nzima en vegetables. Ik heb ook gegeten van de vis en moet zeggen dat ik het best lekker vond. De vis hier smaakt natuurlijk niet naar ‘zee’, omdat het water niet zout is. Het nuttigen van de maaltijd vond ik wel wat ongemakkelijk, omdat ik samen met Alick een bord deelde, terwijl de anderen een eigen bord hadden. Ik weet dat het hier heel normaal is om met elkaar van hetzelfde bord te eten, maar ik had dit nog niet eerder meegemaakt. Ondanks dat heb ik ontzettend genoten van dit moment en voelde ik me enorm ‘blessed’ dat ik dit mocht meemaken. Zomaar gaan eten bij mensen thuis die je nog nooit gezien hebt en te merken dat iedereen het bijzonder vind dat je er bent… Een moment met een gouden randje. 
Tijdens het eten hebben we onder andere plannen gemaakt voor komend weekend. We zijn dan van vrijdag tot en met maandag vrij en Maggie wil graag naar Zomba om te gaan hiken en een bezoek te brengen aan de watervallen daar. Emmaly en ik zouden met haar mee gaan en het plan was dat we met public transport daarheen zouden gaan en overnachten bij vrienden van Maggie. Nu wilden Alick en Cyrus ook wel graag mee, maar zij willen een auto huren en onderweg allerlei plaatsen bezoeken. Maggie, Emmaly en ik zijn hier opzich wel voor in, alleen de kosten zullen dan hoger uitvallen, omdat ‘fuel’ hier erg duur is. Ook eten en een slaapplaats moeten dan nog geregeld en betaald worden, dus de plannen zijn nog niet echt concreet.. 
Na het eten zijn we vertrokken richting de kindergarten. We moesten een eindje lopen langs de weg. Cyrus heeft een skateboard en hij had ons al verteld dat deze uit Zuid-Afrika komt, omdat er in Malawi geen skateboarden zijn. Het is dus best een bezienswaardigheid en veel kinderen willen wel even met het board spelen. Omdat we een stukje moesten lopen, vroeg ik of ik even een stukje mocht skaten. Er werd nogal verbaasd gereageerd op het feit dat ik dit kon. De weg liep naar beneden, dus ik hoefde vrij weinig te doen en het ging al vrij snel veel te hard naar mijn zin zo vlak langs de weg waar erg hard gereden wordt. Maar het was wel heerlijk om weer even wielen onder mijn voeten te hebben, al geef ik toch de voorkeur aan skeelers. 
Vrij snel hierna kwamen we aan bij de kindergarten. Dit is een gebouw met één grote ruimte, een kleine opbergplaats en afgebakend speelterrein buiten. Hier worden door de week 73 kinderen opgevangen. De grote ruimte was helemaal leeg, er stond echt helemaal niets. Wel waren de muren erg mooi geschilderd met allerlei gekleurde vlakken en daarin de dagen van de week, getallen van1 tot 10, de letters van het alfabet, vormen en de maanden van het jaar. Iets als dit willen we ook gaan doen op de kinderafdeling van St. John’s. Een beetje kleur doet zoveel met een ruimte. In de opbergruimte stond eigenlijk vrij weinig, er is ook eigenlijk geen speelgoed voor de kinderen. Buiten stond een schommel, maar deze was niet bruikbaar, omdat de palen niet stevig genoeg waren. Alick vertelde ons over zijn plannen voor het aanschaffen van spullen voor de kinderen, maar dat dit toekomstplannen zijn. De kinderen betalen een heel klein bedrag (1500 kwacha, is 1,84 euro) in de maand, hiervan krijgen ze 5 dagen in de week ontbijt en lunch. Er werken per dag 2 medewerkers in de kindergarten. Omdat Alick veel zelf doet, zijn projecten nog weinig bekendheid hebben en hij daardoor niet zo heel veel financiële steun krijgt, gaat het uitbreiden en aanschaffen van spullen langzaam. 
Na het bekijken van de kindergarten, zijn we naar het art project gelopen. Dit project heeft Alick opgericht voor dropouts (jeugd die, om welke reden dan ook, niet meer naar school gaat). Toen we hier aankwamen waren er zo’n 20 jongeren aan het werk. Ze leren hier hoe ze bracelets, postcards en paintings kunnen maken. Deze worden verkocht op de markt, zodat de jongeren wat geld verdienen. Ook hebben een klein aantal van de jongeren de mogelijkheid om naar school te gaan. Ik begrijp niet helemaal hoe dit werkt, maar de government in Malawi selecteert een aantal jongeren dat te weinig financiele middelen heeft, om naar school te gaan op kosten van de government. Een heel groot gedeelte van de jongeren komt hier dus niet voor in aanmerking of moeten wachten tot ze hiervoor wel in aanmerking komen. Alick probeert een aantal van de jongeren naar school te laten gaan, door het schoolgeld voor ze te betalen. 
Alick heeft ons eerst wat verteld over het project en ons daarna laten zien hoe hij de jongeren leert om postcards te schilderen. 
Ik ben echt ontzettend onder de indruk van alles wat Alick doet voor de kinderen en de jongeren. Bij de jongeren voelde ik veel respect voor hun teacher, hij is degene die ervoor zorgt dat zij een kans hebben op een goede toekomst, dat ze een plek hebben om heen te gaan, dat ze iets kunnen leren en dat ze gewaardeerd worden voor wat ze kunnen! Het artproject heet iets met (ik weet de exacte naam niet meer) Rehope en Rejoin. Het project geeft de jongeren opnieuw hoop en de kans op terugkeer naar school of in de maatschappij. Zo ontzettend mooi! Het zien van dit project en de liefde en passie die hierachter ligt, hebben me heel erg geraakt!
Aan het einde van de middag vroeg Alick ons of we iets wilden zeggen tegen de jongeren, om hen te motiveren door te gaan, maar ook als promotie voor het project. Alick wilde dit dan opnemen en delen op social media, om te kunnen laten zien wat hij doet. Zowel Emmaly als ik zagen dit niet zitten.. Wat kan je als persoon uit het rijke Nederland, waar naar school gaan voor de meesten een vanzelfsprekendheid is, zeggen tegen deze jongeren die zo hard moeten knokken om een kans (niet eens de zekerheid) te hebben om naar school te kunnen gaan?! 
Maggie heeft de jongeren wel toegesproken. Ze heeft ze verteld dat zij is opgegroeid zonder haar ouders en dus weet hoe het is om afhankelijk te zijn van anderen. Zij heeft de mogelijkheid om naar school te gaan met beide handen aangepakt en hard gewerkt. Ze is nu zelfstandig en kan zichzelf in haar levensonderhoud voorzien. Ze heeft het belang van het naar school gaan benadrukt. Ook vertelde ze de meiden die aanwezig waren dat het erg belangrijk is dat ook zij naar school gaan. Veel meiden hier raken op jonge leeftijd al zwanger, zonder een studie afgerond te hebben. Ze raadde de meiden aan pas na het afronden van een studie aandacht te hebben voor jongens. Dit leverde een verontwaardigde reactie op bij de jongens.. Ook sprak Maggie uit dat de jongeren Alick dankbaar moeten zijn voor de mogelijkheden die hij ze bied. Tot slot vertelde ze dat zij altijd bereid is om met de jongeren te praten als ze dit nodig hebben. Het was echt zo mooi dat ik er kippevel van kreeg. Ik heb de toespraak van Maggie gefilmd en hoop dat er iemand is die me kan helpen met het bewerken van het filmpje dat wel een kwartier duurde, zodat Alick dit kan gebruiken als promotiefilmpje. 
Na afloop kwamen er meteen twee meiden naar Maggie toe om met haar te praten. Zo mooi! Maggie heeft me een tijdje geleden al verteld dat ze iets wilde doen voor jongeren. Ze was, net als ikzelf, zo vol van het project, dat ik bijna zeker weet dat ze in de toekomst meer zal gaan betekenen voor deze jongeren. Prachtig dat de persoon die graag iets wil betekenen voor jongeren en het project dat hulp nodig heeft vandaag bij elkaar gebracht zijn!! 
Aan het einde van de middag mocht ik nog een armbandje uitzoeken als aandenken aan dit project en deze waardevolle middag! Niet dat ik dit ooit ga vergeten, maar ik ben er erg blij mee! 
Hierna zijn we naar huis gegaan. Ik ben eerst nog maar even bij Peter, die nightshift heeft, langs gegaan, om te vertellen dat ik morgen niet met hem mee ga naar de kerk en hij me dus ook niet op hoeft te komen halen. Een beetje rust is wel nodig na een dag als vandaag. 
Eenmaal thuis gekomen, raakten Maggie en ik niet uitgepraat over de dag en het project. Ik ben heel erg aan het nadenken wat ik voor deze projecten zou kunnen betekenen, maar hier ben ik nog niet over uit.. 
Alick en Cyrus willen ons trouwens helpen bij het schilderen van de ruimte op peads, dus dat is echt fantastisch! Ik denk dat het schilderen van de ruimte erg veel zal veranderen, zelfs al krijgen we het niet voor elkaar om ook te zorgen voor speelgoed. Het is nu dus alleen nog even afwachten tot Chrispine toestemming krijgt van het management, maar ik verwacht weinig problemen vanuit deze hoek eerlijk gezegd. 

Ik heb afgelopen nacht weer erg weinig geslapen, omdat er na gister zoveel was om over na te denken.. Het terugdenken aan de dag van gister raakt me nog steeds en ik hoop dat het schrijven van deze blog me wat geholpen heeft om alles te ‘verwerken’. Klinkt nogal heftig misschien, maar ik ben af en toe echt een enorm emotionele muts hier.. 😉 
Het niet kunnen slapen had trouwens ook deels te maken met mijn verbrandde huidje.. 😉 Ik ben in de maanden voor mijn vertrek een aantal keer onder de zonnebank geweest, in de hoop niet te zullen verbranden, maar dat heeft niet echt geholpen. Ik heb het idee dat ik hier minder goed merk dat de zon op mijn huid brandt, dan dat ik dat ik Nederland merk. Maar goed, met een beetje smeren gaat het vast goedkomen.

Het is intussen 9 uur en ik ga maar eens m’n bed uit! 
Fijne dag! 

Liefs Eline